สุดแต่รักจะกำหนด

บทที่3

“เธอท้องใช่ไหม!”

พลอยบุหลันไม่คิดไม่ฝันเลยว่านั่นจะเป็นประโยคแรกที่เธอได้ยินจากปากเขาหลังฟื้นคืนสติ หญิงสาวมีเวลาคิดทบทวนคำตอบได้ไม่นานก็ต้องร้องลั่น เมื่อถูกอินทัชกระชากต้นแขนเข้าหาตัวอย่างรุนแรง

“ฉันถามก็ตอบสิวะ! เธอท้องใช่ไหมพลอยบุหลัน!” เสียงของเขาทำให้เธอกลัว กลัวจนไม่กล้าตอบคำถามเขาที่เธอเองก็ยังไม่มั่นใจ

“ทะ…เทียนไม่รู้ค่ะ เทียนไม่รู้…” คำตอบนั้นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะได้ยิน!เขารู้ว่าเธอรู้ ถึงจะไม่รู้ชัดแต่ก็ต้องรู้ดีว่าอะไรที่มันเป็นสาเหตุของอาการหน้ามืดเวียนหัว ที่หมู่นี้มันมักจะเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ

“งั้นก็ไปตรวจให้รู้! แล้วอย่าคิดอย่าฝันว่าถ้าเกิดท้องขึ้นมาจริงๆ แล้วมันจะเปลี่ยนอะไรได้ ไม่มีวัน!” คนโมโหร้ายฝากคำพูดเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะถอยห่างแล้วพาตัวเองเดินออกจากห้องไปเมื่อพูดจบ

พลอยบุหลันได้แต่เฝ้ามองจนกระทั่งคนใจร้ายจากไปถึงได้ปลดปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ให้ไหลออกมา

ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของตัวเอง แต่จะให้เธอบอกเขาไปได้ยังไงว่าไม่แน่บางทีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอาจจะกำลังเติบโตอยู่ในท้องของเธอแล้วตอนนี้ เธอจะพูดมันออกไปได้ยังไงในเมื่อเขากำลังจะได้แต่งงานกับคนที่คู่ควรกว่า อย่างน้อยก็คู่ควรกว่าคนที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่างอย่างเธอ

เสียงเคาะประตูเบาๆ ที่หน้าห้องทำให้คนที่กำลังจมดิ่งอยู่กับหลายๆ สิ่งอยู่ชะงัก พลอยบุหลันค่อยๆ เช็ดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง ด้วยคิดว่าบางทีอินทัชอาจจะกลับมาเพื่อต่อว่าอะไรเธออีก

“ป้ากิ่ง!” ทว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้ากันในตอนนี้นั้นกลับไม่ใช่คนที่เธอคิดแต่เป็นป้าของเธอที่กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม

“เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสีย จะได้ไปตรวจให้มันรู้เรื่องกันไปว่าแกท้องจริงๆ อย่างที่คุณทัชเขาว่ารึเปล่า!” ทว่าคำพูดต่อมาของป้านั่นต่างหาก ที่มันทำให้เธอตกใจจนแทบจะล้มทั้งยืนเมื่อได้ยิน!

“หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ คุณตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้ว เดี๋ยวหมอจะสั่งยาบำรุงให้ ถ้าอย่างนั้นนัดครั้งหน้าหมอแนะนำให้พาคุณพ่อมาด้วยนะครับ จะได้พูดคุยกันถึงเรื่องการดูแลแม่และเด็ก”

คำพูดของคุณหมอยังคงดังแว่วอยู่ในความคิดอันวกวนไม่รู้จบ แม้ตลอดทางนั่งรถกลับจะไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของผู้เป็นป้าแม้แต่คำเดียว แต่พลอยบุหลันกลับรู้ตัวดีว่าเธอได้ทำให้ป้าผิดหวัง

“ป้าจ๊ะ…” จนเมื่อถึงห้องหญิงสาวก็ไม่รีรอที่จะโผเข้ากอดอีกฝ่ายทั้งน้ำตา “ป้าจ๋าเทียนขอโทษ ป้าอย่าเกลียดเทียนเลยนะจ๊ะ เทียนขอโทษที่ทำให้ป้าผิดหวัง เทียนขอโทษ”

คำขอโทษจากหลานสาวที่มาพร้อมน้ำตาไม่อาจทำให้นางกิ่งทนใจแข็งได้อีกต่อไป นางโอบกอดคนไร้ที่พึ่งเอาไว้ด้วยสองมืออันเหี่ยวเฉา ก่อนที่หยาดน้ำตาแห่งความผิดหวังเสียใจจะค่อยๆ ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางรู้จักหลานสาวตัวเองดี ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันต้องมีเหตุผล เพราะด้วยนิสัยใจคอของพลอยบุหลัน ไม่มีทางที่จู่ๆ จะคิดใฝ่สูงด้วยการจับลูกชายผู้มีพระคุณแน่ กลัวก็แต่เรื่องเดียวว่าไม่แน่บางทีหลานสาวของนางอาจถูกบังคับ หรือไม่ก็ตามเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายอย่างอินทัชไม่ทัน!

จู่ๆก็มีของสวยๆ งามๆ มาอยู่ใกล้มือ มีหรือใครจะไม่คิดเด็ดดม!

“ข้าควรทำยังไงดี! ไหนเอ็งลองบอกข้าสินังเทียนว่าข้าควรทำยังไง!” คำถามนั้นไม่มีคำตอบใดที่พลอยบุหลันจะมอบให้ผู้เป็นป้า เพราะแม้แต่ตัวของเธอเองก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าเธอจะทำยังไงกับเรื่องนี้

ครั้นจะให้ไปบอกพ่อเด็กเธอก็ไม่กล้า เพราะไม่อยากทำลายชีวิตดีๆ ของใคร เขาควรมีชีวิตที่ดี มีคู่ครองที่เหมาะสม นั่นต่างหากคือสิ่งที่ต้องเป็นไป เธอจะไม่มีวันทำลายชีวิตเขาด้วยเรื่องนี้

ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันทำ!

ข่าวท้องไม่มีพ่อของพลอยบุหลันไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้นานเท่าที่สองป้าหลานคิดเอาไว้ เพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง เมื่อมีหนึ่งคนบังเอิญรู้ ไม่นานคนทั้งสวนปาล์มก็ได้รู้เพราะปากต่อปากที่ต่างก็พากันพูดถึงหญิงสาวในทางเสียๆ หายๆ เดือดร้อนนายใหญ่อย่างทอแสงที่ต้องเรียกเอาตัวนางกิ่งมาสอบถามถึงข่าวลือที่กำลังแพร่สะบัดไปทั้งสวน ก่อนจะพบว่าทุกๆ ข่าวลือที่คนเขาพากันลือนั้นล้วนแล้วแต่เป็นความจริง

“แล้วนี่จะเอายังไงต่อ”

นางถามอย่างอดห่วงไม่ไหวจริงๆ ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยเพราะตลอดเวลาที่รู้จักพลอยบุหลันดูไม่ใช่เด็กใจแตกที่จะทำเรื่องแบบนี้เลยสักนิด แต่ก็อย่างว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ ไม่ว่าจะกับใครก็ตามที

“ฉันว่าจะส่งนังเทียนมันไปอยู่กับญาติห่างๆ ที่กรุงเทพค่ะคุณผู้หญิง ขืนให้มันอยู่ทีนี่ต่อไปก็มีแต่จะอับอายผู้คนไปเสียเปล่าๆ” นางกิ่งบอกไปตามที่ได้คุยกับหลานสาวไว้

ซึ่งพลอยบุหลันก็ไม่ขัดอะไร ออกจะดูดีใจเสียด้วยซ้ำที่จะได้ไปจากที่นี่ เพราะขืนอยู่ต่อก็พลอยแต่จะมีปัญหา

นางเองก็ไม่คิดจะบอกความจริงกับผู้เป็นนายว่าใครกันที่เป็นพ่อเด็กในท้องของหลานสาว เพราะมองไม่เห็นถึงความจำเป็นที่ต้องอ้อนวอนขอร้องความรับผิดชอบจากใครโดยเฉพาะคนอย่างอินทัชที่ชอบพูดจาดูถูกหลานสาวของตนอยู่เสมอ แม้ว่านางกับหลานจะจน ไร้สิ้นทุกสิ่ง แต่นางก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ก้มหัวให้คนที่ขาดความรับผิดชอบพรรค์นั้น ให้มันรู้กันไปว่าหลานกับเหลนแค่สองคนนางจะเลี้ยงไม่ได้

“แล้วนี่…พ่อของเด็กเล่าเป็นใคร ได้ถามกันรึยัง” คุณทอแสงยังคงถามต่อเรื่องแบบนี้จะให้คาดโทษฝ่ายหญิงฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูกนัก

เรื่องแบบนี้ควรต้องเริ่มต้นที่ฝ่ายชาย!

“ถามแล้วค่ะ แต่นังเทียนมันก็ไม่ยอมบอก อีฉันก็ป่วยการจะไปคาดคั้นหลาน” เป็นอีกครั้งที่นางกิ่งโกหก แม้ใจจะรู้ว่าใครเป็นคนทำให้หลานสาวของตนเองตั้งท้อง ความจริงข้อนี้ไม่ควรต้องรู้ไปถึงหูของใคร

“เฮ้อ ผู้ชายสมัยนี้ก็กระไร ไร้ความรับผิดชอบจริง! นี่ลองเป็นลูกเป็นหลานฉันจะตีให้จำเลยเชียว!” คุณทอแสงทิ้งท้ายด้วยคำตำหนิ โดยหารู้ไม่ว่าพ่อของเด็กในท้องพลอยบุหลัน จะเป็นคนใกล้ตัวของตัวเอง