GIMBAL
2576 Words
CHAPTER 7
Naramdaman ko ang dahan-dahang pagpasok ng kamay ni Eldrin sa aking boxer short at nang nahawakan niya ang akin ay parang may kung anong gumising sa akin sa katotohanan. Para akong sinampal ng katotohanan. Hindi dapat ako nagpatalo sa aking emosyon. Hindi ko dapat pinalaya ang aking pagnanasa. Huli na. May nagawa na ako para isipin niyang nagkukunwarian lang ako na ayaw ko sa kanya.
Inilayo ko ang labi ko sa labi niya. Pilit niyang inilapit ang labi niya sa akin ngunit hindi na ako pumayag pa. Ibinagsak ko ang aking katawan sa kama. Gusto niyang umibabaw pa sa akin. Agresibong maulit muli ang nangyari.
“Ano ba!” Naitulak ko siya. Kahit nang halikan niya akong muli ay iniiwas ko na ang aking mukha.
Napabuntong- hininga siya.
“Sorry.” Huminga ako nang malalim. “Hindi ko dapat iyon ginawa. Hindi dapat kitang pinatulan.”
“Bakit?”
“Paulit-ulit tayo e.”
“Mahal mo ba ako o hindi?”
“Hindi na mahalagang sagutin ko pa ‘yan.”
“Gusto ko lang malaman ang totoo kasi hindi ko na alam ang iisipin ko e. Sabihin mo naman yung nararamdaman mo. Huwag mo naman gawing tanga. Oo bata pa ako sa tingin mo pero may isip naman ako. Nakararamdam na ako. Magpakatotoo ka naman, please!”
“Gusto mong magpakatotoo ako? Gusto mong malaman kung ano ang nasa puso ko?”
“Oo, para alam ko. Para maintindihan ko. Kasi yung halik mo sa akin kanina, yung mga haplos mo sa akin, hindi iyon ang halik at haplos ng taong walang nararamdaman.”
“Oo na mahal rin kita.”
Namilog ang kanyang mga mata.
“Talaga?”
“Mahal kita kahit noon pa. Gusto kita kahit pa alam kong mali. At iyon nga ang mali, ang mahalin ka kasi hindi tama. Hindi pwede sa ngayon. Drin, sana maintindihan mo na kailangan nating sumunod sa kung ano ang nasa batas dahil kung hindi at patuloy lang natin pagbibigyan an gating nararamdaman, ako ang kawawa rito. Maaring okey sa’yo. Gusto mo rin ako actually ngunit may mga magulang kang magrereklamo laban sa akin. Drin, ako ang madidiin. Ako ang magiging masama sa mata ng lahat.”
“Pero fifteen na ako. Alam na alam ko na ang sinasabi at ginagawa ko.”
“Oo nga fifteen ka pa lang. Pakiramdam mo, alam mo na lahat. Pakiramdam mo, kaya mo nang magdesisyon para sa sarili mo. Ang alam mo hindi kumplikado ang sitwasyon natin pero hindi iyan ang itinatakda ng ating batas. Minor ka pa rin at ako bilang guro mo ang dapat pangalawang magulang mo. Ako na guro mo ang dapat nagsasabi sa’yo na mali ito. Ako ang nakakaalam sa lahat ng ito para i-guide kang gawin ang tama.”
Huminga nang malalim si Eldrin.
“Hindi tamang mahalin ka?”
“Walang mali sa pagmamahal, mali lang yung pagkakataon. Hindi pa ito yung tamang panahon.”
“Kailan mo ako pwedeng mahalin.”
“Mahal na kita. Kailangan lang nating maghintay kung kailan natin malayang ipadama sa isa’t isa. Kailangan nating magtimpi hanggang nasa tamang gulang ka na. Hindi madali ngunit kailangan ko lang munang kontrolin ang aking sarili sa ngayon.”
“Kailan nga?”
“Kung eighteen ka na, kung wala ka na sa school natin ngayon. Kung hinog na ang pag-iisip mo. Ilang taon na rin lang naman.”
Huminga siya nang malalim. “Kahit hindi naman ako pinipilit? Kahit hindi naman ako sinasaktan e bawal pa rin bang magmahal?”
“Bakit naman yug mga kaklase ko, Grade 7 pa nga lang yung iba may boyfriend e girlfriend na sila.”
“Okey lang ‘yon kasi magkakasing-edad lang sila. Hindi kagaya sa atin. Kung sakaling 18 ka na at hindi pa rin naman nagbabago ang pagmamahal mo sa akin, mag-usap muli tayo tungkol dito ngunit kung ngayon, hindi natin pwedeng ipilit. Ayaw ko ring maging tayo at ilihim natin. Ayaw kong mahalin ka ng patago dahil walang hindi sisingaw na baho. Mainam na wala na muna kaysa meron tayo at darating yung panahong malulong tayo sa ating pag-iibigan hanggang sa hindi na natin alam at kontrolado ang ating ginagawa. Ngayon na kaya pa nating magtimpi. Ngayon na nakapag-iisip pa tayo at alam pa natin ang tama sa mali, sana huwag muna.”
“Pwede bang mayakap ka? Kahit ngayon lang muna. Kahit ngayong gabi lang?” Nakita ko ang pagsusumamo sa kanyang mga mata.
Huminga ako nang malalim. Tumango ako. Nandito na rin lang naman kami kaya pumayag na lang ako.
Mabilis siyang lumapit sa akin at yumakap. Niyakap ko na rin siya nang mahigpit.
“Naiintindihan mo na ba ako?”
“Oo, naiinindihan ko na pero mangako kang hihintayin mo ako. Mangako ka nakapag 18 na ako, pwede nang maging tayo.”
“Pangako, maghihintay ako.”
“Hindi ba talaga pwede, promise walang makakaalam. Magbe-behave ako.”
“Katatapos lang natin mag-usap e.” Sinuklay ko ang kanyang buhok. Tinitigan ko siya. “Alam mo, honestly, kung tutuusin pwede naman sana e, pero iba ang mga magulang mo, iba rin ang mga magulang ko. Magkalaban sa pulitika at maaring gagamitin nila kung anong meron tayo para siraan ang isa’t isa. At kung maging tayo ngayon, paniguradong makakaisip at makakaisip ang Papa mo kung paano niya ako sisiraan at nang pamilya namin. Ayaw kong kaladkarin ang pangalan ng aking pamilya dahil sa mahal kita. Kung kaya muna nating maghintay, sana iyon na muna ang gagawin natin. Naiintindihan mo na ba?”
Tumango si Eldrin. “Oo nga ‘no? Kilala ko si Papa. Tama ka, hindi madaling kalaban si Papa. Alam ko, may mga nasaksihan na akong mga ginawa niyang hindi tama.”
“Ito na muna ang una at huling pag-uusap natin tungkol dito. Ito na muna ang una at huling magkayakap at magkahalikan tayo. Huwag muna natin gawin ang isang bagay na gusto ng ating katawan. Saka na kapag pwede ka na. Bata ka pa, hindi ko maatim na gawin natin iyon agad.”
“Basta huwag ka munang magbo-boyfriend ng iba ha hanggang di pa ako pwede?”
Tumango ako.
“Sabihin mo, mangako ka.”
“Oo, pangako, hindi muna.”
“Hihintayin mo talaga ako?”
“Promise. Hihintayin kita.”
Ngumiti siya. Hinalikan niya ako sa labi at hinayaan ko na lang siya. Lumaban na rin lang ako sa kanyang halik. Ngunit hanggang halik lang. Hanggang yakap lang.
“Sige na. Matulog ka na. Medyo nalasing ka na rin naman. Ilan nga pala ang nainom mo?”
“Tatlo yata?”
“Hmmnn kaya naman pala nahihilo ka na.”
“Humiga ka lang diyan. Oorder pa ako kasi bitin pa ako e. Gusto kong makatulog sa kalasingan ngayon?” Pati ikaw naidagdag pa ngayon sa mga dinadala kong problema.”
“Problema ba ako sa’yo?”
“Hindi. Hindi pa. Hindi ka magiging problema sa akin kung hindi mo na muna ipipilit ang gusto mo. Hindi ka magiging problema sa akin kung itulog mo na muna.”
“Okey.” Umayos siya ng higa. Hinayaan ko na lang na nakadantay ang kamay niya sa aking tiyan habang nakatagilid siya paharap sa akin.
Inabot ko ang telepono. Nag-order pa ako ng panghuling bucket ng beer. Lasing na ako ngunit alam ko pa ang sinasabi ko at ginagawa. Gusto ko yung ma-black out talaga ako. Pangarap kong maglasing ng ganoon. Iyong basta na lang ako makatutulog kahit pa nag-iinom pa. Gusto kong maranasan iyon.
“I love you,” bulong ni Eldrin habang nakapikit.
“Goodnight,” sagot ko.
“I love you nga.”
“Saka na, kapag okey na. Basta alam mo na kung anong nararamdaman natin sa isa’t isa at huwag mangulit, huwag ipagsabi, huwag iparamdam lalo na sa school. Inuulit ko na naman sa’yo, saka na natin palayain ang nararamdaman natin sa isa’t isa kapag nasa tamang panahon na ang lahat, okey?”
“Okey.” Humikab siya. Muli niya akong niyakap. Nakadikit ang labi niya sa aking tagiliran. Dama ko ang mainit niyang hininga.
“Sige na. Matulog ka na.” Yumuko ako. Hinagkan ko siya sa kanyag mga labi. Matagal. Mapusok. Puno ng pagmamahal. Kung sana pwede lang gawin na iyon. Kung sana kaya lang ng loob kong magtalik na kami. Bago pa man ako madala ay inilayo ko na ang labi ko sa kanya. Hinila ko ang kumot. Nakahubad siyang pang-itaas at tanging boxers lang ang suot niya.
May kumatok sa pintuan. Mukhang iyon na ang order ko. Pasuray-suray akong lumapit sa pintuan. Kinuha ko lang ang bucket saka ko na rin isinara ang pinto. Nang bumalik ako sa kama ay tulog na si Eldrin. Nakatatlong bote rin pala talaga siya. Iyon rin kasi ang bilang ng bote na nasa inupuan niya kanina. Kaya naman pala tinamaan na. Hindi kasi sanay pa ang katawan sa alcohol.
Binuksan ko ang isang bote. Napabuntong-hininga ako habang pinagmamasdan ko ang guwapong mukha ng aking istudiyante. Dati, pangarap ko lang na mahaplos ang makinis at napakaguwapo nitong mukha ngunit ngayon, pwede ko nang halikan. Pwede ko nang yakapin. Ngunit sana pagkatapos ng gabing ito, hind imaging mitsa ng aming pagbagsak. Hindi ito ang magiging dahilan ng walang patumanggang pag-aaway sa school. Kilala ko na kasi siya. Mapusok. Makulit. Barumbado. Kung ano ang gustong gawin, gagawin niya agad. Kung ano ang gustong sabihin, sasabihin niya na walang pakialam. Matapang at matigas ang ulo. Magkaiba kami. Ako kasi lumaking disiplinado at takot na takot sa ama. Kaya nga lahat ng utos ni Papa wala akong hindi sinunod. Lahat ng kanyang mga plano sa akin, ginawa ko na hindi nagtatanong at umaangal. Kaya ngayong may hinihiling na naman si Papa sa akin kahit ayaw ko, ang hirap ko siyang tanggihan. Ngayon ako nakaramdam ng pananakal. Ngayon ako nakaramdam ng kawalang kalayaan.
Pero tama ba ang narinig ko kanina na nasabi ni Eldrin? Sabi niya, takot rin siya sa Papa niya. Hindi ko siya masisisi. May mga mga usap-usapan na mamatay-tao an gaming kasalukuyag Mayor. Mga haka-haka na wala pa namang napapatunayan kasi magaling maglinis ng dumi. Kilala na drug lord ngunit hindi pa naman nahuhuli o wala naman talagang conviction. Pero ang sigurado, batid ng lahat na marami itong connection. Alam ng lahat na maimpluwensiya ang pamilya. Kaya kahit anong bastos o siga ni Eldrin sa school, walang kumakanti. Ganoon katakot ang mga tao sa ama ni Eldrin. Ngunit kung bakit nanalo sa eleksiyon? Kung bakit kahit mabango si Papa sa lahat ng tao ay nanalo pa rin ang Papa ni Eldrin? Iyon ay dahil sa pera at connection. Hawak na ng pamilya nila Eldrin ang lahat sa aming lungsod.
Ang posisyon ng Papa ni Eldrin ang gustong ipaagaw sa akin ng aking ama. Gusto niyang magpabango uli ako ng pangalan. Dahil matanda na siya, gusto niyang ako ang magpapatuloy sa tradisyon ng pamilya sa pulitika. Gusto ko sana ng tahimik na buhay. Kaya nga ako nag-teacher para iwas pressure sa pulitika kahit pa sabihing may kakayanan naman ang aking pamilya. Gusto kong maging simpleng mamamayan. Gusto kong tumulong sa sarili kong pamamaraan na hindi na kailangan pang mamulitika. Nape-pressure ako sa ginagawa sa akin ng aming buong angkan. Naniniwala sila na ako ang magpapabagsak sa Papa ni Eldrin. Pagtutulung-tulungan daw ng buong angkan ang aking pagkapanalo at babantayan ang lahat ng kilos ng kalaban. Bagay na hindi nila nagawa noong dapat ay last term na ni Papa. Naging complacent sila. Inisip nila na dahil matagal na ang pamilyang nananalo ay wala nang makatatalo pa sa amin. Nagkamali kami. Kahit first time tumakbo ang Papa ni Eldrin pero gumamit siya ng pera. Gumamit siya ng koneksiyon. Iba nga talaga kung pera na ang trumabaho. Kaya nitong baluktutin ang tuwid.
Iyon lang ang maari kong ipagmalaki sa aming pamilya. Kahit pa nang ako ang SK Federation President, kahit pa Mayor ang ama ko nang matagal na panahon, hindi ito nangurakot. Hindi nagnakaw sa kaban ng bayan. Ngayon, ayaw kong manghusga sana ngunit lantaran na. Minsan napapaisip na rin ako kung sasabak ako at pagbigyan ang aking pamilya. Ngunit kung gagawin ko iyon, iiwanan ko ang pagtuturo at mag-focus sa pagpapabango sa aking pangalan habang wala pang election. Paghahandaan ko dapat ang susunod na botohan. Nagsimula na kasi ang pag-ingay ng aking pangalan sa social media. Hindi ako ang nagpapaingay kundi ang angkan namin at die-hard supporters ng pamilya. Pangalan ko ang isinasangkalang sa mga pribadong proyekto sa pagtulong. Mga litrato ko ang nakikita sa pagbibigay ng ayuda sa mga nasunugan, nabaha o kahit simpleng pag-aabot lang ng ayuda. Napakadali na nga magpa-trend ngayon. Kamakailan lang nang nag-trend ako habang nag-aabot ng pagkain at nagtuturo sa mga street children sa silong ng tulay at sa mga kalye. Nakatulong ang aking kapogian para mapansin ng netizen. Yung simpleng gwapo nga na nagbubuhat ng carrots o kaya nagtitinda sa palengke, nagte-trending, ako pa kaya na mas gwapo sa kanila at nakikita na madalas na nagtuturo sa mga nasa lansangan ng libre at may dalang pakain pa? Ginagawa ko naman noon pa iyon kahit pa noong SK pa ako. Isang programa na ipinagpatuloy ko kahit wala na ako sa posisyon dahil sanay na ang katawan kong gawin iyon tuwing Linggo o tuwing kaya ng oras ko. Tumutulong ako sa kahit anong paraan sa ibang tao na hindi na kailangan pa ng camera. Na hindi na kailangan pang ipagsabi pa.
Tinignan ko ang nainom ko. Dalawa na lang maubos ko na ang nasa bucket. Hanggang sa nararamdaman ko na ang pagbigat ng talukap ng aking mga mata. Umiikot na rin ang aking paningin. Mukhang nawawala na ako sa aking koordinasyon. Halos bumagsak na at mabasag ang hawak kong bote ng alak. Dahan dahan akong humiga sa tabi ni Eldrin na noon ay humihilik na. Bumibigat ang pakiramdam ngunit masarap na para bang nasa alapaap.
Nagbukas ng mata si Eldrin. Naramdaman niya siguro ang pagtabi ko sa kanya at paghila sa kumot. Pilit ko siyang nginitian. Naramdaman ko pa ang pagkumot at paghalik niya sa aking labi. Naramdaman ko rin ang kanyang pagyakap ngunit hindi ko naintindihan ang kanyang sinasabi. Hanggang sa alam ko, ramdam kong magkayakap kami nang ako’y nakatulog na. Isang malalim na pagkakaidlip.
Hanggang sa naramdaman ko na lamang na may tumatapik sa aking pisngi. Umungol pa nga ako kasi inaantok pa ako at mabigat ang aking ulo. Hanggang sa hindi na lang tapik sa pisngi iyon nang naglaon. Sampal. Sinasampal ako para magising. Pagmulat ko ng aking mga mata ay nakita ko na lamang si Eldrin na putok ang labi at namumula ang mga mata na parang sinuntok. May mga kung anong sugat sa kamay at katawan niya.
“Eldrin, bakit? Anong nangyayari?”
Hindi siya sumagot. Hinila siya palayo sa akin. Naguluhan pa rin ako. Hindi kayang sabayan ng nalilito at nagugulat kong utak ang nangyayari sa aking paligid. Bakit may mga nagbi-video sa akin? Bakit may mga pulis? Bakit nandito ang mga magulang ni Eldrin at sinisigawana ko ng Mayor? Hanggang sa nilapitan na ako ng pulis at hindi ko pa rin naiintindihan ang nangyayari. Nananaginip lang ba ako? Pero hindi e. Isang malakas na suntok sa mukha ang pinakawalan ng Mayor. Hindi ako nakailag. Nasapol ako sa nguso. Ramdam ko ang pagputok ng aking labi. Dugo. Dumudugo ang labi ko. Nagimbal ako. Natakot. Ito na nga ba ang kinatatakutan kong mangyari. Nangyari na nga at hindi ko alam kung sino sa akin ang maniniwala na hindi totoo ang paratang.
- Writer
