The CEO's Temptation

Chapter 1

"DAVID! Ah, godd*amnit, David!"

My grip tightened around her legs. The heavy breasts were bouncing beautifully as I drilled her hole deeper and faster. I bet those lovelies are authentic. May mga babae akong naikama na bahagya nang umalog ang mga s*so, pero hindi ang isang ito. Anyway, hindi rin naman siya ang una at nag-iisang babae na nakasama ko na may ganoong kalalaking dibdib. Hindi ko na sila mabilang.

"Ang saraaap naman niyan! Ooohh, sige pah! Sige paah! Ganiyan! Ah,ah!"

Hindi ko na tinantanan ang mapwersang pag-ulos. Namuti ang mga mata ng babae kasabay ng pagtukod ng ulo at pagbali ng katawan sa pagliyad. I felt her body convulsed. Finally.

Nang nakaraos na siya ay saka ako unti-unting nagpasabog. Ang totoo ay kanina pa talaga ako gustong labasan, pero nagpigil pa ako para matiyak na mauna si Cristy? I frowned. Tracy? I’m not sure. What I'm only certain of is I made her satisfied.

Minsan pa siyang umungol nang hugutin ko ang alaga ko mula sa namumulang butas niya at saka nagtanggal ng condom. I saw the total satisfaction on her pretty face before I got up from her body. Lihim akong napangiti. Great. Isang alagad na naman ni Eba ang napaligaya ni David Fuentabella. And for the record, wala pang babae ang nabigo sa akin. Kaya kahit medyo masakit sa puson ay sinikap kong paunahin siya dahil alam kong oras na labasan na ako ay mawawalan na rin ako ng gana. Hindi ko gustong kumalat ang balita na may babaeng hindi nasiyahan sa katawan ko.

“Aalis ka na ba?” tanong ni Cristy or Tracy. Hindi ko talaga maalala. Nawala agad sa isip ko ang eksaktong pangalan niya, but I remember that it has the final sound of -iy-.

Hindi ako sumagot. Tinapos ko ang pagbubutones ng long sleeves ko at inirolyo ang mga manggas noon hanggang sa siko. Umahon naman sa kama ang babaeng kaniig ko lang kanina habang malagkit pa rin ang pagkakatingin sa akin.

“Why don’t we go to my place?" she asked, still naked as she walked towards me. "I’m good for another round.”

The woman’s trying to make me laugh. Can she tell me something I really don’t know? Because all those women wanted for another round., but…

I smirked. Dinampot ko ang coat ko, humarap sa kaniya at saka sumagot. “I would love to,” pagsisinungaling ko, trying my best to be polite at least, “but I have an important thing to do tonight and in fact, kanina pa ako hinihintay ng kausap ko.” Ang huling sinabi ko lang ang totoo.

She raised her brows and showed a disappointed face. “Alright. But next time perhaps?”

I shrugged. “We’ll see.”

Iniwan ko na si Tracy or Cristy sa hotel room. Pagsakay sa kotse ay saka ko binasa ang messages sa cellphone ko. Ang ilan doon, nanggaling kay Zaldy Dupang, half-brother ni Emmanuel Cendoza- na taong nagligtas sa akin noong dies y nueve anyos pa lang ako.

Tandang-tanda ko pa ang nangyaring iyon noong kabataan ko. Biglang nagwala ang malaking kabayo na sinasakyan ko nang minsang nagbakasyon ako sa rancho ng mga Fuentabella sa Palawan at sa dami ng mga tauhan sa rancho ay isa lang ang handang magbuwis ng buhay para masagip ako sa posibleng aksidente o kamatayan. Iyon nga si Mang Emman.

He was hospitalized after having severe wounds and breaking a few bones. Laking pasasalamat ko na lang na naka-recover siya. Hindi siya tumanggap ng kahit anong bayad mula kay Papa. Sa pagkakatanda ko, ang pagpapaospital lang niya ang sinagot ng mga magulang ko. I wasn't okay with it. Utang ko sa kaniya ang buhay ko. Hindi matutumbasan ng kahit ano ang ginawa ni Mang Emman kaya gusto ko talagang makabawi sa kaniya.

Dahil doon, nagbitiw na lang ako ng isang pangako na kung dumating ang oras na mangailangan siya ng tulong lalo na sa pinansiyal, puntahan lang niya ako at ibibigay ko ang kahit anong tulong na kailangan niya. Baka sa pamamagitan man lang noon ay makaganti ako sa ginawa niya, subalit hindi na kami nagkita ulit ni Mang Emman. I learned from his half-brother that the man who risked his life to save me had died five years ago.

I was saddened by the news. Nawalan na kasi ako ng balita tungkol kay Mang Emman dahil bukod sa bakasyon lang ang sadya ko sa Palawan ay naging abala na ako sa maraming bagay pagbalik ko sa Maynila. Isa pa, umalis na rin ng rancho ang lalake kasama ang pamilya nito isang taon pagkatapos ng aksidente.

Pagkatapos kong iwan sa parking attendant ang sasakyan ay pumasok na rin ako ng restaurant at hinagilap ang mesang kinaroroonan nina Zaldy. Sa lumipas na labing-limang taon, wala akong matandaan na inabala o tinawagan ako ni Mang Emman para hingan ng kahit anong tulong o pabor man lang. Lumaki lalo ang paghanga ko sa lalake dahil doon. At kahit nang lapitan ako ng kapatid nito para kausapin, hindi nagbabago ang admirasyon ko para kay Mang Emman. Wala namang dahilan para mangyari 'yon dahil unang-una, totoo sa loob ko na gustong kong gantihan ang ginawa nito sa akin. At mukhang makakabawi na rin ako kahit wala na ang taong pinagkakautangan ko ng buhay.

"Magandang gabi, Sir David!"

Nauna nang bumati sa akin si Zaldy Dupang paglapit ko. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang batang babae na tumayo rin pagtayo niya kanina.

“Good evening. I’m sorry kung natagalan ako. May… kinausap lang ako on the way.”

Sinadya ako ni Zaldy kahapon sa mismong opisina para raw kausapin at malugod ko siyang pinagbigyan matapos kong marinig na siya ang half-brother ni Mang Emman. Nakilala ko na rin ang lalake noon.

“Wala pong problema, Sir. Hindi naman kami nainip,” sagot niya at nilingon sandali ang kasama.

"Siya na ba si Jackelyn?" tanong ko kahit sigurado naman na akong siya nga iyon- ang anak na babae ni Mang Emman- na binanggit kahapon ni Zaldy na isasama niya sa pagkikita namin sa gabing iyon.

"Siya nga po, Sir David."

Nagtaas ng tingin sa akin ang batang babae. "Good evening po."

"Good evening din sa'yo," bati ko pabalik at pinagmasdan ang anak ni Mang Emman.

Sadya palang maraming taon na ang dumaan. Napakabilis din ng panahon. Halos sanggol pa lang ito nang una kong makita at nabuhat. Sa tanda ko ay isang taon pa lang. Ngayon, pangitang nagdadalaga na ang anak ni Mang Emman. Dies y sais anyos na ito at ayon kay Zaldy ay nasa senior high school sa isang paaralan sa kanila sa Marinduque.

Bumalik ang dalawa sa pagkakaupo. Inokupa ko naman ang silya sa tapat ni Zaldy. Napatingin ulit ako sa batang babae. May mga sinasabi si Zaldy, pero hindi ko na gaanong naintindihan ang iba. Nakatuon kasi ang pansin ko sa anak ni Mang Emman.

The girl's petite in size. Kahit naka-jacket ay halata sa built nito na may kapayatan. Sa tantiya ko ay nasa five feet and one inch lang ang taas o baka wala pa nga. Nakasuot ito ng hoody kaya hindi ko matiyak kung mahaba ba o maiksi ang buhok. Ang sigurado ko lang ay makinis at maputi ang maliit at maamong mukha ng bata. Maitim na lalake naman si Mang Emman. Hindi rin nito kamukha ang anak kaya pihadong sa nanay nito ito nagmana.

"Sir David, hindi na rin ako magtatagal," wika ni Zaldy maya-maya kaya tumingin ako sa kaniya. “Kailangan ko na rin talagang umalis. Nabanggit ko naman sa inyong bukas ng madaling-araw ang biyahe ko at napag-usapan na rin natin ang pakay ko kaya iiwan ko na sa inyo si Onic-" Napahinto bigla si Zaldy. Nagusot naman nang bahagya ang noo ko. "A-ah... Onic pala ang tawag naming lahat kay Jackelyn, Sir. Onic kase ang ipinalayaw sa kaniya ni Kuya Emman," paliwanag agad ni Zaldy.

Nag-angat ako ng mga kilay. Medyo malayo ang Onic sa Jackelyn, pero ano bang pakialam ko? Si Mang Emman ang pumili ng ipapalayaw sa anak kaya marahil ay ganoon ko na lang din tatawagin ang batang babae.

"Nabusog ba kayo sa inorder n'yo? Kumain muna kaya ulit kayo?" Kaninang kausap ko si Zaldy ay binilinan ko na ito na umorder na ng makakain nila habang wala pa ako.

"Hindi na, Sir. Maraming salamat, napakabait n'yo talaga. Busog na busog na po kami."

Tumango ako. Tumingin ako kay Onic na bahagyang nakayuko at halatang naiilang pa sa akin. Normal lang naman iyon, pero kailangan niyang masanay dahil isang buwan mawawala si Zaldy at sa akin siya maiiwan.

"Sir David, pasensiya na ulit sa malaking abalang ito. Kung hindi importante ang trabahong naghihintay sa akin ay hindi ko naman basta iiwan si Onic. Naipaliwanag ko na rin sa inyo ang sitwasyon ng bata sa lugar namin. Wala na talaga akong pagpipilian kundi ang lapitan kayo. Gaya ng s'abi ko kahapon, kayo lang ang naisip kong pagkatiwalaan muna sa aming si Onic. Alam ko kasing hindi n'yo pababayaan ang anak ng Kuya Emman."

"Naiintindihan ko. H'wag ka nang mag-aalala. Besides, maiksi lang ang isang buwan. Parang magbabakasyon lang sa akin si Onic. Maliit na bagay iyon kumpara sa ginawa para sa akin ni Mang Emman."

"Maraming salamat, Sir," paalam ulit nito at bumaling sa pamangkin. "Paano, Onic? Si Sir David na muna ang bahala sa'yo. Maging mabait ka lagi para hindi na tayo makadagdag ng abala sa kaniya. Babalikan kita sa isang buwan."

Nakita ko ang marahang tango ng anak ni Mang Emman. Tumingin at ngumiti sa akin si Zaldy. "Sir David, aalis na ako. Baka maatrasado pa kasi ako sa daan."

"Sure. Mag-iingat ka."

Paglabas ni Zaldy ay bumaling naman ako sa naiwang kasama ko sa mesa. Huling-huli ko pa na nakatitig sa akin si Onic, pero nagbaba agad ito ng tingin. My heart jumped. Medyo nairita ako sa naging reaksiyon ko na simpleng tingin lang ng isang bata ay para ba akong kinabahan. I cleared my throat.

"Jack- or should I also call you Onic?" tanong ko muna.

Tumingin ito sa akin at maiksing tumango. "Pwede naman."

Tumaas ang mga kilay ko. "Okay. Well then, Onic, baka may gusto kang ipa-take out bago tayo umuwi sa condo? Walang gaanong stock na pagkain ngayon sa bahay dahil isang linggong naka-leave ang assistant ko at bukas pa ang balik niya sa trabaho."

Umiling si Onic at sandaling tumingin ulit sa akin. "Okay na'ko, Sir David. Salamat."

Natahimik na naman ako. Pinagmasdan ko ang bahagyang nakayukong si Onic. Parang nangangati akong hawiin ang nakasaklob sa ulo nito para mas mabistahan ang kaniyang mukha, pero pinigilan ko ang sarili kong gawin iyon. It might offend her or worse, baka mabastusan ito.

Maya-maya ay nag-angat ito ng tingin sa akin. This time, it lasted for a few seconds, pero pagkatapos noon ay yumuko na ulit. I exhaled.

"May gusto ka bang sabihin?" tanong ko. "You can say it. H'wag kang mahihiya."

Hindi ito sumagot bagaman muling nagtaas ng tingin at direkta sa aking mukha. Suddenly, parang gusto kong mailang nang tingnan nito. She's only sixteen. Nakaka-appreciate na kaya ang mga gano'ng edad ng hitsura ng nasa opposite s*x? Of course. Siguradong nagka-crush na rin ito. Ano kayang tingin sa akin ni Onic? Do I look handsome enough to be her new crush? Parang gusto kong manalamin sandali para makasigurado.

Natigilan ako bigla. I was alarmed by my own thought. Ano bang pinag-iisip ko? D*mn disgusting! Treinta kwatro na ako, pero nag-aalala pa ako kung posible bang maging crush ako ng isang dies y sais na dalagita?

I quickly vanished it. Tumikhim ako nang malakas para tuluyang patayin ang nadamang pagkailang kanina. Why should I in the first place? I'm a grown-up well-established, successful CEO. Mako-conscious ba ako sa titig lang ng isang teenager?

I exhaled. "Onic, listen. Kahapon, tiniyak sa akin ni Zaldy na nakausap ka na niya at nagkaintindihan na kayo na sa akin ka muna titira. Ngayon, kung may gumagambala sa isip mo sa desisyong ito ng tiyuhin mo, mabuting sabihin mo na agad. Ipapahabol ko si Zaldy para kausapin at ibalik ka sa kaniya. Ayokong maging dahilan ng takot mo. Kaya kung hindi ka sigurado na gusto mong magpaiwan sa custody ko, magsabi ka lang."

"Kayo ba, Sir David?" anito, na ibinalik sa akin ang tanong ko. "Sigurado ba kayo na welcome ako sa bahay n'yo?"

Nagusot ang noo ko. "What do you mean? Of course, I am. Wait! Iniisip mo ba na napipilitan lang ako sa pakiusap ni Zaldy?"

Ilang segundo ang lumipas bago ito nakasagot. "Hindi n'yo naman kasi talaga ako kakilala," katwiran ni Onic. "Si... Tatay... ang Tatay Emman ko lang po ang talagang kakilala n'yo. Estranghera ako kung tutuusin, pero patutuluyin n'yo ako sa bahay n'yo. Gusto ko lang matiyak kung ayos lang ba talaga ito sa inyo o baka-"

"I'm fine with it," I cut her off. At least, nagiging malinaw ang dahilan ng maya't mayang pagtingin ni Onic sa akin. "Siguro nga hindi kita kilala, pero nakita at nahawakan na kita noong baby ka pa lang. I just didn't see you grew up, pero para sa akin, hindi ka ibang tao. At anak ka ni Mang Emman. Walang katumbas ang ginawa ng tatay mo para sa akin. Kaya kahit anong tulong na kailanganin mo, ibibigay ko hangga't kaya ko."

Hindi ito kumibo. Nanatili lang itong nakatingin sa akin. I didn't know if there's a difference. Wala naman akong nakakahalubilong teenager sa ngayon kaya hindi ako sigurado kung ganito na ba talaga makipag-usap ang mga kabataan ngayon. Or Onic must be more mature compared to girls of her age. Parang sigurado lagi ito sa sinasabi. Mahahalata rito na alam ang ibinubuka ng bibig.

"May sasabihin ka pa ba?" Pakiramdam ko kasi ay meron pa, pero baka naman masyado lang akong sensitive ngayon dahil nga bata ang kausap ko.

Narinig ko ang malalim na buntung-hininga ni Onic bago umiling. "Wala na, Sir. Mukhang buo naman ang desisyon n'yo na sundin ang pakiusap ng tiyuhin ko."

"Hindi ko matatanggihan ang pakiusap ni Zaldy. Sinabi niya ang sitwasyon mo at naiintindihan ko 'yon. Hindi ko naranasan, pero alam kong hindi madali para sa isang ulila na sa mga magulang ang makisama sa mga kamag-anak. Bakit, Onic? Mali ba ang sinabi sa'kin ni Zaldy?"

She shook her head. "Pero... tama rin naman ang asawa niya. Pabigat ako sa kanila."

"You should stop worrying about it. Pagbalik ni Zaldy, mag-uusap ulit kami at hahanapan ko ng solusyon ang tungkol diyan. I'll make sure na hindi ka na magiging pabigat kahit kanino." May halong inis ang huling sinabi ko. How could someone treat an orphan that way? Gusto ba ng batang mawalan ng mga magulang na dapat ay magtataguyod dito?

Matagal na namang napatitig sa akin si Onic bago banayad na ngumiti. "Salamat, Sir David. At ngayon pa lang... gusto ko nang humingi ng sorry sa inyo."

"Sorry for what?" medyo naguluhang tanong ko.

Natigilan sandali si Onic. "Sa... abala," anito. "Pasensiya na talaga. Kung ako lang, hindi ko gugustuhing makaistorbo ng ibang tao."

Tumango ako at maliit na ngumiti. "I know. Ganiyan din si Mang Emman. Maprinsipyong tao ang ama mo. Anak ka nga talaga niya."