"สำออย" ออสตินเอ่ยออกมาพลางเบือนหน้าหนี ลิ้นสากดุนดันเข้าหากระพุ้งแก้ม ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ยากเกินกว่าจะอ่านความรู้สึกได้ว่ามาเฟียหนุ่มกำลังคิดอะไร
แม้ภายนอกจะดูเหมือนเข้มแข็ง แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจของฮันนี่มันเหี่ยวเฉามากแค่ไหน
ตอนนี้นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลาห้าทุ่มกว่า ป่วยการที่จะรั้งหรือยื้อเวลาเอาไว้
รีบทำให้เขาพอใจ เผื่อว่าเขาจะยอมใจดีปล่อยเธอให้กลับไปกอดผู้เป็นแม่เพื่อลดความรู้สึกแย่ที่กำลังแบกรับอยู่นี้ได้ลง
นิ้วเรียวสวยเกี่ยวสายเดรสออกจากไหล่บางอย่างใจเย็น ในตอนที่ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบลงมาบนผิวเนียน น้ำตาเม็ดโตคลอหน่วยออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"พอใจคุณรึยัง!" ฮันนี่ทิ้งชุดเดรสของตัวเองให้ลงไปกองอยู่กับรองเท้าส้นสูงที่จำได้ว่าคู่นี้เป็นคู่เก่งที่ซื้อมาราคาหลายบาท
ขนตางอนยาวที่โอบล้อมหน่วยตากลมสวยกระพริบเบาๆ เห็นอยู่ว่ามาเฟียหนุ่มไล่สายตามองไปทั่วสัดส่วนบนเรือนร่างของเ
