ขย้ำรักมาเฟีย

คนหวงของ

มาเฟียหนุ่มยกยิ้ม ประกายตาวาววามด้วยความพึงพอใจ

แบล็คการ์ดสีดำถูกส่งต่อ การตอบตกลงเป็นผู้หญิงของมาเฟียบ่งบอกว่าเธอได้รับสิทธิพิเศษในบางอย่าง แต่ฮันนี่ก็ไม่ลืมที่จะบอกกับตัวเองว่าเธอก็ต้องสูญเสียบางอย่างเช่นกัน

การกลับไปหาผู้ชายที่เคยนอกกายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ตบท้ายด้วยสิ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดนั่นคือคลิปที่ทั้งภาพและเสียงชัดเจน

ขยะแขยงเกินทนหากจะกลับไป ไม่รู้เหมือนกันว่าการรับข้อเสนอที่เธอเองก็ต้องสูญเสียมันจะดีกว่าแค่ไหน แต่สุดท้ายแล้ว การเลือกเป็นผู้หญิงของออสตินมันก็มีวันที่สิ้นสุด สักวันเธอจะได้อิสรภาพของเธอคืน

"แม่ฉันไม่เชื่อแน่ว่าฉันจะมีปัญญาหาบ้านหลังขนาดนี้ให้ท่านอยู่ได้ แม้จะเป็นการเช่าอยู่ก็เถอะ" ฮันนี่หยั่งเชิง สายตาไล่มององค์ประกอบของบ้านรวมถึงสถานที่โดยรอบ

ไม่จำเป็นต้องลงลึกค้นหาความหมายอะไรให้มากความว่าวันละสองหมื่นที่เขาบอกว่าจะจ่ายเขากล้าให้เธอจริงๆ ไหม แค่เขาเปิดประเด็นเรื่องบ้านให้เธอก่อนก็ถือว่าน่าเสี่ยงแล้ว

"เรื่องบ้านฉันโอเคแล้ว ว่าแต่...คุณจะให้ฉันบอกกับแม่ฉันว่าเราเป็นอะไรกัน"

"เธอเป็นผู้หญิงของฉัน"

"แต่คุณไม่ควรทำตัวเป็นเสี่ยเลี้ยงเวลาที่อยู่ต่อหน้าแม่ฉัน ต่อหน้าคนอื่นคุณจะบอกว่าเราเป็นอะไรกันฉันไม่สน แต่ต่อหน้าแม่ของฉัน ฉันจะบอกท่านว่าเราเป็นแฟนกัน คุณอย่าทำให้เขาคิดมาก อย่าแสดงตัวว่าคุณมีอำนาจมืดอยู่ในมือ"

"ขอมากเกินไปรึเปล่า"

"ฉันเสียตัวให้คุณนะ ฉันมองว่าเรื่องแค่นี้มันไม่ได้มากเกินไปหากเทียบกับสิ่งที่ฉันต้องเสีย"

"ตามนั้น" ออสตินตัดบทสั้นๆ ก่อนจะหันไปหาลูกน้องคนสนิท

"ส่งคนไปเก็บของจากที่นั่น เอาเฉพาะของที่สำคัญ อันไหนไม่สำคัญก็ทิ้งไป บ้านพร้อมอยู่ใช่ไหม"

"พร้อมครับ นายจะไปกับพวกเราด้วยเหรอครับ"

"ไม่ล่ะ ส่วนเธอ...สองทุ่มไปเจอฉันที่เพนต์เฮาส์ อย่าช้า เพราะฉันไม่ชอบคนที่ไม่ตรงต่อเวลา" ว่าจบมาเฟียหนุ่มก็หยัดตัวลุกจนเต็มความสูง ขายาวก้าวออกไปจากร้านอาหารโดยไม่คิดจะหันกลับมามอง

"...เขาไม่ได้ทำอาชีพที่มันผิดกฎหมายใช่ไหม" ฮันนี่ตั้งคำถามกับอาชา ลูกน้องคนสนิทของมาเฟียมองตามหลังผู้เป็นนายพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นมา

"ถึงชีวิตของฉันมันจะจำเป็นต้องใช้เงิน แต่เงินสกปรกฉันไม่อยากได้"

"อย่าห่วงเลยครับ เงินทุกบาทสะอาดแน่นอน"

"เจ้านายของคุณคงรวยมากเลยสินะ"

"มีมากพอที่จะให้ในสิ่งที่คุณฮันนี่ต้องการ"

"ดี อยากได้ตัวฉันนัก ฉันก็จะกอบโกยจนเขาเจ็บหนักเหมือนกัน" ร่างแบบบางดันตัวลุกจากที่นั่ง หุ่นเย้ายวนในชุดนักศึกษาพอดีตัวเดินนวยนาดออกจากร้าน อาชาที่มองตามหลังและดันประสานเข้ากับสายตาหลายคู่ที่มองฮันนี่ด้วยความสนใจถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

สำหรับอาชา เขาซึ่งเป็นผู้ติดตามของออสตินมาหลายปี แม้ผู้เป็นนายจะค่อนข้างเย็นชาและไร้หัวใจ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีใครรู้ มาเฟียหนุ่มหวงของมากทีเดียว

"...อธิบายให้แม่ฟังสิฮันนี่ ระหว่างลูกกับอาร์ตมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอาร์ตถึง..."

"เราเลิกกันแล้วค่ะแม่ ที่ผ่านมาพี่อาร์ตอาจจะทำเหมือนรักหนูมาก แต่จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้ซื่อสัตย์แบบที่รับปาก หนูกับเขาเลิกกันแล้วค่ะ"

"อาร์ตน่ะเหรอไม่ซื่อสัตย์ แม่ว่า..."

"คลิปเสียงที่ผู้หญิงของพี่อาร์ตส่งมา มันเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดค่ะ" ฮันนี่ส่งโทรศัพท์มือถือให้ผู้เป็นแม่

แม้จะยังไม่เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพราะยังไม่ออกคำสั่งให้คลิปวิดีโอเคลื่อนไหว แต่ภาพนิ่งที่เห็นใบหน้าแฟนหนุ่มของบุตรสาว และน้ำตาที่คลอเบ้าของฮันนี่ มาลีรั้งร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดทันที

"ทำไมหนูไม่บอกแม่ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ทำไมอาร์ตถึง..."

"ปล่อยเขาเถอะค่ะแม่ หนูบอกเลิกเขาแล้ว ปล่อยให้เขาอยู่กับสิ่งที่เขาเลือก เพราะหนูก็จะอยู่กับสิ่งที่หนูเลือกเหมือนกัน"

"สิ่งที่หนูเลือก หมายความว่ายังไงฮันนี่"

"หนูตกลงคบกับรุ่นพี่ที่เคยรู้จักกันมานานแล้วค่ะ เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเรื่องนี้ อีกอย่างเขาก็เป็นที่ปรึกษาที่ดีในหลายๆเรื่อง หนูเลยลองให้โอกาสเขาดู"

"มันไม่เร็วเกินไปเหรอลูก ใคร ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?"

"เขาชื่อออสตินค่ะแม่ ออสตินช่วยหนูเวลาที่พี่อาร์ตเข้ามาวุ่นวายได้ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูมั่นใจว่าเขา...เป็นคนดี"

เพนต์เฮาส์ของออสติน

"มันไม่มากเกินไปเหรอครับ" อาชาเอ่ยถามเสียงเรียบ ขณะก้มมองถุงเสื้อผ้าแบรนด์เนมหลายสิบตัว ก่อนจะตบท้ายด้วยการทิ้งสายตาไปที่รองเท้าราคาแพงหลายสิบคู่

มองตาก็รู้ว่าผู้เป็นนายดูสนใจผู้หญิงคนนี้มาก แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้

"นี่แค่เศษเงิน!"

"สนใจเธอมากเลยเหรอครับ จะว่าไปแล้ว คุณฮันนี่หน้าคล้ายกับผู้หญิงของคุณซานย์มาก แต่กับผู้หญิงคนนั้นนายไม่แม้แต่จะปรายตามอง"

"ของสกปรก กูไม่แตะให้เสียมือ"

"อ้อ หลงความสาว"

"แดกดันทำห่าอะไร เป็นเมียกูรึไงมึงอ่ะ"

"เปล่าครับ แล้วคุณฮันนี่ล่ะครับ นั่นเมียของนาย แล้วเป็นนายหญิงของผมไหม"

"แค่เลี้ยงไว้ดูเล่น ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น!"

แกร๊ก~

เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นในเวลาสองทุ่มพอดิบพอดี

ออสตินกดสายตาลงมองเรือนร่างสมส่วนที่อยู่ในชุดเดรสสีน้ำตาลรัดรูป เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องหยุดลงพร้อมกับเสียงลมหายใจที่ถูกกระแทกออกมาแรงๆ

"สองทุ่มพอดี หวังว่าคุณจะพอใจ"

"ไปพักผ่อนซะ ที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการเอง"

"ครับ" อาชาวางของทุกอย่าง ก่อนจะผละตัวออกจากห้องชุดหรูในเวลาต่อมา

"นั่งลง ไม่เห็นเหรอว่าฉันนั่งอยู่ เธอเด็กกว่าฉันหลายปี" ริมฝีปากที่เคลือบลิปกลอสสีชมพูฉ่ำเม้มเข้ากันน้อยๆ ก่อนที่ขาสวยจะก้าวออกมาเบื้องหน้าตามด้วยการหย่อนสะโพกลงนั่งบนโซฟาตัวที่อยู่ตรงข้ามกัน

"ของพวกนี้เป็นของเธอ ฉันสั่งลูกน้องให้ไปซื้อมาเก็บไว้ที่นี่ เผื่อมีความจำเป็นที่จะต้องค้างคืน"

"เสร็จแล้วฉันขอกลับดีกว่า แม่ฉันอยู่แปลกที่คนเดียว ฉันเป็นห่วง"

"เธอรู้อยู่แล้วว่าพื้นที่ระดับนั้นเรื่องความปลอดภัยมันดีเยี่ยมอยู่แล้ว อย่าใช้ข้ออ้างในขณะที่ฉันจ่ายให้เธอไม่อั้น"

"ถ้าจะพูดขนาดนั้นคุณก็รีบบอกมาเถอะว่าอยากให้ฉันทำอะไร"

"ใจร้อนจังเลยนะ ไม่ต้องรีบหรอก ถึงยังไงคืนนี้เธอก็ได้เป็นของฉันอยู่ดี"