“ถึงมึงจะพร้อม แต่กูไม่ยอม! ลูกเมียกูกูดูแลเองได้” ราชันย์เอ่ยออกมาเมื่อภีรภาคย์เดินออกไปแล้ว เขาจะยอมให้มันเป็นอย่างนั้นได้ยังไง แม่ของลูก เขาก็ต้องมีสิทธิ์มากกว่าเพื่อนอย่างภีรภาคย์ ถ้าจะให้ลูกทั้งสองของเขาเรียกเพื่อนว่าพ่อเหมือนกัน เขาไม่ยอม แม่ของลูกก็ต้องเป็นเมียของเขาถึงจะถูก ให้เป็นเมียเพื่อนไม่ได้! ชายหนุ่มรู้สึกหวงแหนเหมือนกำลังจะสูญเสียของรักไปอย่างไรอย่างนั้น
ภีรภาคย์เดินตามเข้ามาหาพัทธ์ธีราถึงในห้องครัว
“ผมขอคุยกับพัทหน่อยได้ไหม”
“ค่ะ คุณภีม ออกไปคุยข้างนอกดีกว่านะคะ”
“ครับ..” ภีรภาคย์เดินตามหญิงสาวออกมาที่สวนหย่อมข้างบ้าน ก่อนที่เขาจะเอ่ยถามเธอ
“พัทสบายดีนะครับ”
“ค่ะ ฉันกับรดาสบายดี”
“เห็นพัทสบายดี ผมก็รู้สึกสบายใจ ผมเป็นห่วงที่จู่ ๆ พัทก็หายไป..”
“เอ่อ..ฉันก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันค่ะ คุณราชย์พารดามา..”
“ผมเข้าใจ ดูพัทสดใสและมีความสุขกว่าตอนที่อยู่ภูเก็ตนะครับ”
“ค
