เสน่หา..เมีย(อุ้ม)รัก

อยากมีลูก แต่ไม่อยากมีเมีย!

ราชย์ ราชันย์ อักษราวานิช วัย 32 ปี เจ้าของบริษัทและโชว์รูม สปอร์ตคาร์วานิช นำเข้าและจำหน่ายรถยนต์ซุปเปอร์คาร์ หนุ่มลูกเสี้ยวผู้เพรียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ เขาสามารถหาทุกอย่างได้อย่างที่ต้องการ ในชีวิตมีเพียงสองสิ่งที่เขาไม่มี นั่นคือผู้หญิงข้างกายและทายาทสืบสกุล และสิ่งแรกก็เป็นสิ่งที่เขาไม่ปรารถนาเป็นที่สุด เมื่อเขาไม่ต้องการให้ผู้หญิงเข้ามาในชีวิตแล้วเขาจะมีทายาทได้อย่างไร 

ผู้หญิงบางคน..อยากมีลูกแต่ไม่อยากมีผัว!

เขาก็เช่นกัน..อยากมีลูกแต่ไม่อยากมีเมีย!

ซึ่งก็มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่เขาจะมีลูกได้ นั่นคือเขาจะต้องหาผู้หญิงสักคนมาทำหน้าที่อุ้มบุญทายาทให้กับเขา 

ราชันย์คิดว่าเขาใช้ชีวิตหนุ่มโสดมาอย่างคุ้มค่าแล้ว แต่รู้สึกว่าชีวิตเขายังขาดอะไรไป เขาอยากได้ลูกชายสักคนมาทำกิจกรรมแบบผู้ชาย ๆ ด้วยกัน

“ลมพายุอะไรพาเฮียราชย์ออกจากคฤหาสน์มาได้ครับเนี่ย” ภีม ภีรภาคย์ เอ่ยแซวเพื่อนรุ่นพี่เมื่อราชันย์เข้ามาหาเขาที่ผับสเปซชีลด์ ทั้งสองสนิทสนมกันมานับ20ปี เป็นยิ่งกว่าเพื่อน เปรียบเสมือนพี่ชายกับน้องชายเสียมากกว่า

“ไม่ต้องพูดมากเลยไอ้ภีม รีบไปหาอะไรแรง ๆ มาให้กูดื่มดีกว่า”

“เอานี่..แรงพอมั้ย” ภีรภาคย์ยื่นแก้วเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงที่ไม่ผ่านการผสมใด ๆ ไปตรงหน้าราชันย์ ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด ภีรภาคย์มองการกระทำของเพื่อนก่อนจะเอ่ยถามออกมา

“คนอย่างมึงมีอะไรให้เครียดอีกเหรอวะ”

“กูอยากมีลูก”

“อึก!” ภีรภาคย์สำลักเครื่องดื่มของตัวเองกับสิ่งที่ได้ยิน 

“อะไรนะ กูได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย คนอย่างมึงเนี่ยนะอยากมีลูก มึงหาเมียได้แล้วเหรอ”

“ยัง! กูไม่ได้ต้องการเมีย กูต้องการแค่ลูก”

“อะไรของมึง อยากมีลูกแต่ไม่อยากมีเมีย”

“เออ! กูเลยคิดจะพึ่งวิธีการทางวิทยาศาสตร์”

“อะไรวะ แค่มีลูกจะไปยากอะไร ทำเองเลยสิวะ ทำไมต้องพึ่งหมอ หรือว่าจริงๆแล้วมึงไม่มีน้ำยา ไม่มีปัญญาทำลูกเอง”

“ไอ้ภีม มึงนี่ยิ่งพูดยิ่งไม่รู้เรื่องนะ กูบอกว่าไม่อยากมีเมียไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงให้ปวดหัว ไม่ใช่กูไม่มีน้ำยา”

“อ๋อ..แล้วมึงหาผู้หญิงที่จะท้องลูกของมึงได้หรือยัง”

“กูยังไม่ได้หา มึงมีใครจะแนะนำกูบ้างมั้ยล่ะ”

“ผู้หญิงของกูน่ะเหรอ ก็มีแต่เด็กเอ็นเด็กบาร์ มึงสนใจไหมล่ะ”

“มึงเก็บเอาไว้เองเถอะ กูไม่น่ามาถามมึงเลย กูหาเองน่าจะดีกว่า”

“มึงนึกยังไงวะ ถึงอยากมีลูก”

“กูไม่อยากลอยชายเหมือนมึงไง กูอยากเลี้ยงลูก ไม่อยากเลี้ยงเด็กอย่างมึง”

“อย่างกูเป็นยังไง ชีวิตโสดไม่มีห่วง มีความสุขจะตาย มีผู้หญิงสวย ๆ หุ่นดี ๆ เข้าคิวรอให้กูกิน” 

“กูไม่ได้หมายถึงเด็กพวกนั้น กูหมายถึงเด็กน้อยที่มึงแอบเลี้ยงต้อยอยู่น่ะ รอให้โตเพื่อไว้ใช้งานใช่มั้ย กูรู้ทันมึงน่ะ ไอ้เสือผู้หญิง!” 

“ไม่ใช่โว้ย! เด็กนั่นกูอุปการะไว้เพราะสงสารที่ต้องกำพร้าเหมือนกูตั้งแต่เด็กก็แค่นั้น”

“เออ..ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ”

“สรุปเรื่องลูกนี่มึงจะทำจริง?”

“จริง!”

..บริษัท ASR Group.. 

   ปรางวลัย เลขาสาววัยใกล้จะหลักสี่ หยิบโทรศัพท์มือถือส่วนตัวขึ้นมากดโทรออก..

“สวัสดีจ้ะ พัท”

“สวัสดีค่ะพี่ปราง”

“งานยุ่งอยู่หรือเปล่าจ๊ะเนี่ย พี่ไม่ได้โทรไปหาหลายอาทิตย์เลย ตอนนี้พัทยังทำงานอยู่ที่เดิมใช่มั้ย”

“ไม่ได้ทำแล้วค่ะ พัทเพิ่งจะลาออกจากงานมา 2 อาทิตย์”

“ลาออก! พัทมีปัญหาอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ปราง พัทออกจากงานมาเพื่อจะได้ดูแลแม่พลอยอย่างเต็มที่”

“แม่ของพัทเป็นอะไร พอจะบอกพี่ได้ไหม”

“แม่มีอาการเส้นเลือดในสมองตีบมาเกือบเดือนแล้วค่ะพี่ปราง เมื่อวานนี้แม่เส้นเลือดในสมองแตกเฉียบพลัน พัทเลยต้องพาแม่มาที่โรงพยาบาล” พัทธ์ธีราเล่าให้ปรางวลัยฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจนอีกฝ่ายรับรู้ได้

“ตอนนี้พัทอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร”

“โรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้านเช่าค่ะ”

“โอเค เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะแวะไปเยี่ยมนะ”

“ค่ะ พี่ปราง”

   ปรางวลัยวางสายแล้วนึกสงสารและเห็นใจพัทธ์ธีราจับใจ หญิงสาวที่อาภัพกำพร้ามาตั้งแต่เกิด ชีวิตของพัทมีแม่บุญธรรมอยู่เพียงคนเดียว เมื่อหลายปีก่อนพัทธ์ธีราเคยช่วยชีวิตเธอไว้ ถ้าไม่ได้หญิงสาวช่วยไว้ในวันนั้น ก็คงไม่มีเธอในวันนี้ เธอจึงรักและเอ็นดูพัทธ์ธีราเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ด้วยความเป็นคนมองโลกในแง่ดี จิตใจดี อัธยาศัยดีของพัทธ์ธีราและความกตัญญูของเธอ ทำให้ตั้งแต่คราวนั้นที่หญิงสาวช่วยชีวิตเธอไว้ ปรางวลัยก็ยังคงติดต่อพูดคุยดูแลช่วยเหลือกันมาตลอดจนถึงทุกวันนี้.. 

“คุณปราง..บ่ายนี้เข้ามาพบผมที่โชว์รูมด้วย” เสียงเจ้านายของปรางวลัยดังขึ้นผ่านทางโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเธอจนเธอสะดุ้งจากภวังค์ความคิดก่อนจะรีบตอบกลับเจ้านาย

“ค่ะ คุณราชย์” 

   ปรางวลัยรับคำสั่งแล้วก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เธอยังพอมีเวลาทานอาหารกลางวันก่อนจะไปพบเจ้านาย เลขาสาวรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายไหล่แล้วก้าวออกมาจากบริษัทตรงไปยังร้านอาหารสวัสดิการที่อยู่ระหว่างบริษัทกับโชว์รูมรถ จนใกล้เวลาบ่ายโมงเธอก็เข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายซึ่งอยู่ชั้นบนของโชว์รูมรถหรู

“นั่งก่อนสิคุณปราง”

“ค่ะคุณราชย์”

“ผมขอเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน ไม่อยากเสียเวลาทำงานของคุณ”

“ค่ะ”

“ผมมีงานด่วน งานพิเศษจะมอบหมายให้คุณทำเป็นกรณีพิเศษ”

“งานอะไรคะ”

“หาแม่อุ้มบุญมาอุ้มบุญลูกของผม”

“อะไรนะคะ”

“ผมอยากมีลูก แต่ไม่อยากมีเมียให้ปวดหัว คุณช่วยหาผู้หญิงที่มีคุณสมบัติพร้อมตามนี้มาให้ผมด้วย” ราชันย์ยื่นแฟ้มเอกสารรายละเอียดตามที่เขาต้องการให้กับปรางวลัย

“คุณราชย์ต้องการเมื่อไหร่คะ” ปรางวลัยเอ่ยถามขึ้นเห็นสีหน้าท่าทางจริงจังของเจ้านาย

“ผมให้เวลาคุณ 3วัน ผมเชื่อมือคุณ ว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง คุณรู้มาตรฐานของผมดี” ราชันย์เอ่ยออกมาอย่างมั่นใจในตัวเลขาสาวที่ทำงานกับเขามาร่วมสิบปี

“3 วัน!”

“3 วันนี้ ผมให้เวลาคุณไปทำงานนี้ได้อย่างเต็มที่ ส่วนงานที่บริษัทกับโชว์รูมนี้ก็ให้พักไว้ก่อน หรือว่าคุณจะให้ผู้ช่วยของคุณทำแทนก็ได้”

“ค่ะ คุณราชย์” ปรางวลัยรับคำมาอย่างวิตกกังวล แม้ว่าที่ผ่านมาเธอไม่เคยทำงานพลาด แต่งานนี้เธอจะหาผู้หญิงที่ไหนมาอุ้มบุญให้เจ้านายหนุ่ม

“วันนี้ผมอนุญาตให้คุณเลิกงานเร็วก่อนเวลา 

“ขอบคุณค่ะ” ปรางวลัยหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาแล้วก้าวออกจากห้องทำงานของเจ้านาย

   เลขาสาวเดินครุ่นคิดมาตลอดทาง เธอกลับมายังโต๊ะทำงานในบริษัทใหญ่ มาถึงก็รีบนั่งลงเปิดแฟ้มเอกสารตรงหน้าอ่านในทันที..

   หญิงสาว อายุ 28-30ปี สุขภาพจิตสุขภาพกายดี รูปร่างหน้าตาดี ร่างกายผิวพรรณสะอาด การศึกษาดี 

“งื้ออ..อิปรางคนสวย เจองานหินเข้าแล้ว” ปรางวลัยบ่นพึมพำออกมา แค่มาตรฐานทั่วไป เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปหาผู้หญิงที่ไหนได้ตามความต้องการของเจ้านาย แล้วไหนจะรายละเอียดข้อตกลงปลีกย่อยอื่น ๆ อีกล่ะ

“เฮ้อ! ไปหาขนมกับชานมไข่มุกให้สมองแล่นดีกว่า” เลขาสาวเก็บของบนโต๊ะทำงานเรียบร้อยแล้วก็ไม่ลืมหนีบแฟ้มงานพิเศษนั้นมาด้วย เธอแวะซื้อชาไข่มุกและขนมหวานแล้วก้าวไปยังลานจอดรถ ขับรถเก๋งคู่ใจตรงไปยังโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

“พัท..แม่เป็นยังไงบ้าง” ปรางวลัยเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เจอพัทธ์ธีรา

“อาการยังไม่ดีขึ้นเลยค่ะพี่ปราง”

“แล้วนี่พัทคิดจะทำยังไงต่อไป ออกจากงานมาแบบนี้ แล้วจะเอาเงินที่ไหนมากินมาใช้มารักษาแม่”

“นอกจากเรื่องอาการของแม่ เรื่องค่ารักษา พัทก็ยังคิดหาวิธิหาเงินมาจ่ายให้กับทางโรงพยาบาลไม่ได้เลยค่ะ”

“เอาเงินของพี่ไปก่อนก็ได้นะ”

“ค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก พัทไม่อยากรบกวนพี่ปรางค่ะ”

“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเท่าไหร่”

“600,000 บาทค่ะ”

“600,000! ทำไมค่าใช้จ่ายสูงแบบนั้นล่ะ”

“เมื่อวานแม่เส้นเลือดแตกเฉียบพลัน พัทต้องรีบพาแม่มาส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดและใกล้ที่สุดก็คือโรงพยาบาลนี้ เพื่อทำการรักษาผ่าตัดสมองอย่างเร่งด่วน ค่าใช้จ่ายทั้งหมดวันแรกคือ 600,000 บาท”

“แล้วพัทจะหาเงินที่ไหนมาจ่าย”

“พัทก็ยังคิดไม่ออกคิดไม่ตกเลยค่ะ”

“เฮ้อ! พี่ก็คิดไม่ตกเหมือนกัน พี่จะช่วยพัทยังไงได้บ้าง จะให้พี่ช่วยหางานให้ไหม”

“ตอนนี้พัทยังไม่อยากไปไหน อยากอยู่เฝ้าดูอาการของแม่” 

   ต่างคนก็ต่างนิ่งงัน ใช้ความคิดเงียบ ๆ จนกระทั่งปรางวลัยนึกบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้

“พัทต้องการหาเงินมารักษาแม่”

“ใช่ค่ะ”

“ส่วนพี่ก็ต้องการหาคนไปทำงาน”

“งานอะไรคะ”

“ตอนนี้พัทอายุเท่าไหร่”

“29 ค่ะ”

“ใช่เลย..คุณสมบัติครบ คุณสมบัติผ่าน พี่คิดไม่ออกว่าจะหาใคร จะหาผู้หญิงสวยการศึกษาดีได้ที่ไหน ดารานางแบบไฮโซ ก็คงไม่มีใครอยากจะเสียหุ่นทำงานนี้ แม้ว่าค่าจ้าง เงินจะดีมากก็ตาม”

“งานอะไรเหรอคะพี่ปราง”

“แม่อุ้มบุญ”

“แม่อุ้มบุญ! อุ้มบุญให้ใครคะ”

“เจ้านายของพี่ พัทรับงานนี้นะ” ยิ่งพิจาณาก็ยิ่งคิดว่า ผู้หญิงที่จะมาทำหน้าที่อุ้มบุญให้กับเจ้านายของเธอจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก “พัทธ์ธีรา” ไม่มีใครมีคุณสมบัติที่พร้อมและเหมาะสมเท่ากับหญิงสาวอีกแล้ว

“แต่พัท..”

“พัทต้องการเงินจำนวนมากมาสำรองไว้รักษาไม่ใช่เหรอ งานนี้เจ้านายของพี่มีค่าตอบแทนให้ 5,000,000 บาทเชียวนะ”

“เอ่อ..พัท..” พัทธ์ธีรารู้สึกคิดไม่ตก เธออยากได้เงินมาจ่ายค่ารักษาผู้มีพระคุณก็จริง แต่จะให้เธอเป็นแม่อุ้มบุญก็เ)นเรื่องที่ตัดสินใจยาก

“ว่าไง..พัทสนใจที่จะทำงานนี้มั้ย”

“เอ่อ..ขอพัทคิดตัดสินใจดูก่อนนะคะ”

“ได้จ้ะ..พี่ให้เวลาพัทตัดสินใจ 2วัน แล้วพี่จะมาเอาคำตอบ”

  หลังจากปรางวลัยกลับไปไม่นาน พยาบาลก็เดินมาเรียกให้พัทธ์ธีราเข้าไปฟังรายงานผลการรักษาที่แผนก..

“ญาติ คุณพลอยพิมล อุ่นจรรยา ใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

“พรุ่งนี้หมอจะทำการผ่าตัดอีกครั้งนะคะ ถ้าทางญาติยินยอมให้ผ่า”

“ค่ะคุณหมอ”

“แต่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมในส่วนการผ่าตัดอีกครั้งพรุ่งนี้เป็นเงิน 170,000 บาท”

“ค่ะคุณหมอ ถ้าผ่าตัดแล้วแม่จะหาย เท่าไหร่ฉันก็จะหามาจ่ายให้ได้ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น คุณตามพยาบาลไปที่แผนกบัญชีได้เลยค่ะ”

“ค่ะ คุณหมอ”

   ขณะที่พัทธ์ธีราก้าวตามพยาบาลไปจัดการเรื่องการเซ็นเอกสารยินยอมให้ผ่าตัด และรับทราบรายละเอียดค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่เกิดขึ้น เพียงแค่สองวันที่เธอก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้..ตอนนี้เธอเป็นหนีโรงพยาบาลเป็นเงินทั้งหมดร่วม 770,000 บาท เธอจะหาเงินจำนวนมากนี้ได้จากที่ไหนในช่วงที่เป็นเวลาจำเป็นเช่นนี้ เมื่อแม่บุญธรรมที่เลี้ยงดูส่งเสียเธอมา ท่านกำลังป่วยหนัก อยู่บนความเป็นความตาย จนเธอต้องตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมาดูแลท่าน แต่ก็ยังไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วพัทธ์ธีราเดินกลับมานั่งหน้าห้องไอซียูก่อนจะโทรศัพท์ติดต่อกลับไปหาปรางวลัยแม้จะแยกกันไม่ทันข้ามวัน เธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

“สวัสดีค่ะพี่ปราง”

“มีอะไรหรือเปล่าพัท” ปรางวลัยถามกลับไปด้วยความกังวลคิดว่าอาการแม่ของพัทธ์ธีราจะทรุดลง

“พัทโทรมาตอบตกลงจะรับงานที่ปรางบอกไว้ค่ะ”

“จริงเหรอพัท!”

“ค่ะ พี่ปราง”

“งั้นพรุ่งนี้พัทตรวจร่างกายนำใบรับรับรองแพทย์เข้ามาพบเจ้านายของพี่ที่บริษัทได้เลยนะ”

“ได้ค่ะพี่ปราง พัทธ์จะเข้าไปประมาณสิบโมงนะคะ เพราะบ่ายสองแม่ต้องเข้าผ่าตัดอีกครั้ง”

“ได้จ้ะ”

“เอ่อ..พี่ปรางคะ..”

“ว่าไง..”

“เอ่อ..เจ้านายของพี่ปรางเขาไม่สามารถมีลูกเองได้เหรอคะ แล้วภรรยาของเขาล่ะคะ”

“เจ้านายของพี่ เขายังไม่มีภรรยา” 

“หรือว่าเขาเสื่อมสมรรถภาพทางเพศคะ”

“เรื่องส่วนตัวของเจ้านาย พี่ก็ไม่รู้ไม่แน่ใจหรอกนะ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็เป็นไปได้ หรือว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงก็ได้มั้ง เพราะพี่ไม่เห็นเขามีผู้หญิงเข้ามาบ่อยนัก”

“เหรอคะ” ถ้าเขาชอบผู้หญิงก็คงจะมีลูกด้วยกันไปแล้ว คงไม่ใช้วิธีนี้ มีสองกรณีคือถ้าเขาไม่เป็นเกย์ก็เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ หรือว่าเขาอายุมากจนไม่สามารถมีลูกได้เอง พัทธ์ธีราคิด

   เช้าวันรุ่งขึ้น..ปรางวลัยรีบขับรถออกไปหาพัทธ์ธีราที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เธอจัดแจงถ่ายภาพของหญิงสาวก่อนจะพาไปตรวจร่างกาย เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอก็ขับรถพาพัทธ์ธีรามายังบริษัท ASR Group ปรางวลัยรวบรวมข้อมูลส่วนตัวของหญิงสาว รวมไปถึงภาพถ่ายทุกมุมพร้อมทั้งประวัติอย่างละเอียดและใบรับรองแพทย์ใส่แฟ้มนำเข้าไปวางไว้บนโต๊ะของก่อนที่จะโทรรายงานเจ้านาย

“คุณราชย์คะ ฉันหาผู้หญิงที่จะมาอุ้มบุญให้คุณได้แล้วค่ะ”

“ดี! คุณทำงานได้เร็วดี”

“รูปและประวัติ รายละเอียดต่างๆ อยู่ในแฟ้มบนโต๊ะทำงานแล้วนะคะ ฉันพาเธอมาให้คุณดูตัวค่ะ”

“ดีมาก อีก 5นาทีผมจะเข้าไป”

“ค่ะ” เมื่อปรางวลัยวางสาย พัทธ์ธีราก็เอ่ยขึ้น

“พี่ปรางคะ..พัทขอตัวไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะคะ”

“ได้สิจ๊ะ พัทเดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวาก็จะเจอห้องน้ำนะ”

“ค่ะ” 

“ไหนล่ะ..ผู้หญิงที่จะมาอุ้มบุญให้ผม” ราชันย์เอ่ยถามขึ้นเมื่อก้าวมาถึงโต๊ะของเลขา

“เธอไปเข้าห้องน้ำค่ะ เดี๋ยวฉันจะให้เธอเข้าไปพบคุณราชย์ในห้อง”

“ฮืมม์..” ราชันย์ก้าวเข้ามาในห้อง เขานั่งลงบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่อย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังประตู เขาจินตนาการผู้หญิงที่จะมาอุ้มท้องลูกของเขาไม่ออก ใจนึงอยากจะเอื้อมมือไปเปิดแฟ้มที่วางอยู่ตรงหน้า แต่อีกใจอยากรอลุ้นรอเจอหน้าเลยดีกว่า ในเมื่อเจ้าตัวก็อยู่ที่นี่แล้ว

“ก๊อก ๆ ๆ .. คุณราชย์คะ” 

“เข้ามา..” เสียงเข้มตอบสวนกลับออกมา

“พี่ปรางจะไม่เข้าไปกับพัทด้วยเหรอคะ” พัทธ์ธีรารู้สึกลังเลและประหม่า

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พัทเข้าไปเถอะ เจ้านายของพี่ใจดี” ปรางวลัยเปิดประตูพร้อมกับดันหลังให้พัทธ์ธีราเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม

“ชื่ออะไร!” หญิงสาวก้าวเข้ามายืนหน้าโต๊ะทำงาน เสียงเข้มก็เอ่ยถามขึ้นพร้อมกันมองพิจารณาร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า

“พ่ะ..พัทค่ะ” พัทธ์ธีรารู้สึกหวั่นเกรงกับเสียงเข้มและสายตาดุดันของชายหนุ่มตรงหน้า ไหนพี่ปรางบอกว่าเขาใจดี หน้าตางี้เคร่งขรึมและเขาก็ไม่ได้แก่อย่างที่เธอคิด ยังหนุ่มมากด้วย แล้วทำไมถึงอยากให้เธอมาอุ้มบุญ

“หมุนตัวช้า ๆ”

“คะ!” เธอยืนคิดเพลิน ๆ เขาก็สั่งขึ้น

“หมุนตัวให้ฉันดู..”

“อ๋อ..ค่ะ” พัทธ์ธีรารับคำสั่งพร้อมกับหมุนตัวช้า ๆ

“รูปร่างบอบบาง เอวเล็ก แต่สะโพกผายใช้ได้” ชายหนุ่มบรรยายสิ่งที่เขาเห็นออกมาจนเจ้าตัวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวและประหม่ายิ่งขึ้นกว่าเดิม

“นั่งลงสิ”

“ค่ะ”

“ไข่สมบูรณ์ มดลูกแข็งแรงดีใช่มั้ย”

“คะ?”

“คุณปรางบอกว่าเธอไปตรวจร่างกายมาแล้วไม่ใช่หรือ”

“อ๋อ..ค่ะ ฉันแค่ตรวจร่างกายทั่วไป ยังไม่ได้ตรวจเจาะจงแบบละเอียด”

“ฮืมม์..ค่อยไปตรวจใหม่อีกรอบ เธอแน่ใจว่าพร้อมจะทำงานนี้แล้วใช่ไหม เมื่อตรงลงเซ็นสัญญากันแล้ว เธอจะยกเลิกไม่ได้”

“ค่ะ”

“วันนี้ฉันจะให้ทนายร่างสัญญา พรุ่งนี้เธอค่อยเข้ามาเซ็นสัญญาและรับเงินก้อนแรกไปก็แล้วกัน”

“ค่ะ” พัทธ์ธีราตอบรับอย่างงุนงงเล็กน้อยที่ทุกอย่างมัดดูรวบรัดและปุบปับเสียจนเธอตั้งตัวไม่ทัน แต่เธอก็ตอบรับเขาไปแล้ว เธอมาพบเขาหรือจะเรียกว่ามาให้เขาดูตัวก็ไม่ปาน เสร็จธุระแล้วปรางวลัยก็ขับรถกลับมาส่งพัทธ์ธีราที่โรงพยาบาลเอกชนนั้นเหมือนเดิม

………………

   พัทธ์ธีรากลับมานั่งรอฟังผลการผ่าตัดเส้นเลือดในสมองที่หน้าห้องผ่าตัด เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนกระทั่งหมอผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย เธอเดินตามบุรุษพยาบาลเข็นเตียงแม่ของเธอเข้าไปยังห้องไอซียูจนลับสายตา เธอได้แต่ภาวนาขอให้การผ่าตัดครั้งนี้ทำให้อาการของแม่ดีขึ้น ขอให้แม่กลับมายิ้มและพูดคุยกับเธอได้เหมือนเดิม..