“ดีดี” เด็กสาวคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาใสแจ๋วส่งประกายวาบ ไร้ซึ่งจริตมารยาใดๆ
“ข้าด้วยๆ” เด็กสาวอีกคนรีบยื่นหน้ากุมมือตรงอกตนแล้วออดอ้อนเสียงใส “พี่ฟางหลันอย่าลืมข้า”
ฟางหลันถึงกับหลุดหัวเราะออกมา นางชอบเด็กสาวสองคนนี้จริงๆ เห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากญาติพี่น้องคนอื่นๆ ของหยวนจง
บรรยากาศตรงโต๊ะที่ฟางหลันนั่นอยู่จึงเริ่มมีบรรยากาศรื่นเริงเป็นธรรมชาติเพิ่มขึ้นมา ผิดกับทางโต๊ะนายใหญ่ของบ้านที่มีบรรยากาศราบเรียบเข้าขั้นตึงเกร็ง
เพราะทุกคนต่างคงกิริยาไว้เชิงต่อกันโดยมิได้นัดหมาย ทั้งยังไม่หลุดจริตเลยแม้แต่น้อย
ถิงถิงนั้นยังคงไว้ซึ่งกิริยาประณีตบรรจง นางยิ้มจางๆ วางท่าไว้เชิงตลอดเวลา คล้ายปิดกั้นคล้ายเปิดเผยอย่างมีเสน่ห์ พาเอาฮูหยินผู้เฒ่า หยวนเหอ และฮูหยินทุกคนนึกชื่นชมถิงถิงกันอย่างลึกล้ำ
ทว่าจำต้องวางท่าเงียบกริบ นั่งกินอาหารอย่างเงียบเชียบ การพูดคุยกันล้วนมากมารยาท ไม่มีหลุดกิริยาอันเป็นธรรม
