หลายวันต่อมาสีตลาไปซื้อกาแฟสด เห็นหมอครองฤทธิ์หายดีแล้ว เขายืนมาดเท่ห์ส่งยิ้มหวานให้กับคุณแก้วเจ้าของร้านคนสวย เธอแอบได้ยินเขาแนะนำให้แก้วมุกดาทำขนมโปรดของเขามาขาย แล้วยินดีจะเหมาเพราะเป็นขนมโปรดปรานที่เขาชอบมากแต่หากินยาก
เธอนึกขำ ไม่คิดว่าผู้ชายหน้านิ่ง เสือยิ้มยากอย่างหมอครองฤทธิ์จะติดขนมหวาน เลยทำไปฝากขายที่ร้านแก้วมุกดาบ่อยๆ ทำเท่าไหร่ก็หมดทุกทีเพราะมีลูกค้ากระเป๋าหนักเหมาไปทุกรอบ เพราะห่วงว่าแม่ค้าทำมาแล้วจะขายไม่ได้ ด้วยที่ทั้งดอยมีหมอครองฤทธิ์กินเป็นอยู่คนเดียว ส่วนสีตลาทำเท่าไหร่ก็ขายได้หมด กำไรเห็นๆ หญิงสาวก็เลยทำส่งที่ร้านกาแฟของแก้วมุกดามาเรื่อยๆ
“มันก่ะเป๋นจะอี้แหละเจ้า บะมีอะหยังนักไปกว่านี้” (มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านี้) สีตลาบอกเขา
แต่คนที่กุมมือบางเอาไว้แน่นไม่เชื่อว่าจะแค่นั้น เพราะเวลานี้ เขาเห็นสีตลาอายจนหน้าแดงแล้วพยายามดึงมือออก สีตลาไม่เพียงแค่อาย ห
