มือแกร่งกำข้อมือบางฉุดให้ลุกขึ้นตาม “ไปกับฉันนะ” สายตาของเขาบ่งบอกว่าถ้าไม่ลุกดีๆ ให้เขาต้องเอ่ยปากอีกที เธออาจจะไม่ได้เดินออกไปเอง
สายตาที่เขามองมาทำให้สีตลาชักจะไม่มั่นใจอะไรบางอย่างจนต้องเอ่ยขึ้น “สัญญาก่อนว่าจะปาข้าเจ้าปิ๊กบ้าน” (สัญญาก่อนว่าจะพาฉันกลับบ้าน)
เขาพยักหน้าสองครั้ง “ใช่ ฉันกำลังพาเธอกลับบ้าน ลุกขึ้นได้หรือยัง ถ้าช้ากว่านี้ ฉันจะคิดว่าเธอกำลังเมื่อยขา แล้วอยากให้ฉันอุ้มเธอออกไป”
เท่านั้น คนตัวเล็กก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องค่ะ ฉันเดินเองได้”
ขณะที่สีตลาคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็ก หมอครองฤทธิ์ก็ยื่นมือมาขอ “ฉันถือกระเป๋าให้เธอดีกว่า”
“บะเป๋นหยังเจ้า บะหนัก” (ไม่เป็นไรค่ะ ไม่หนัก)
“เอามาเถอะ อย่าดื้อสิ”
“สีมันหวาน คุณหมอกล้าถือตวยก๊ะ” (สีมันหวาน คุณหมอกล้าถือเหรอ)
เขาไม่ตอบ ไม่สนสายตาใคร คว้ากระเป๋าสะพายสีหวานไปถือไว้ให้เองอย่างไม่รังเกียจ ทว่าเสียงที่ดังขึ
