แผนร้ายคุณหมอที่รัก

4

ภายในครัวไทยที่ปลูกด้วยไม้สักซึ่งบิดาของสีตลาปลูกมันไว้ตั้งแต่อยู่ในวัยหนุ่ม ผ่านมาหลายสิบปีจึงตัดมันมาปลูกเรือนหอพร้อมทำห้องครัวแบบที่ประหยัดทั้งงบประมาณแล้วยังดูสวยงามให้กับลูกสาว ใบหน้าสวยหวานกำลังมองจ้องลงไปในหม้อน้ำร้อนแล้วรีบตักขนมจีนเส้นสดที่ลอยขึ้นมาแล้วนำออกแช่น้ำ ก่อนจะสาวขึ้นจากน้ำเย็นจากนั้นจับเป็นกลุ่มพอดีคำ

ดวงหน้าพริ้มเริ่มมันเยิ้ม มีเหงื่อผุดพรายเพราะวุ่นกับการทำน้ำพริกน้ำย้อยเสร็จก็เริ่มมาทำขนมจีนเส้นสด และหลังจากนี้ยังต้องเตรียมผักลวก ส่วนน้ำเงี้ยวนั้น เธอปรุงเสร็จไว้ตั้งแต่เมื่อช่วงบ่าย อาหารจานโปรดของใครคนหนึ่งจึงทำให้สีตลาวุ่นวายเกือบทั้งวัน จึงไม่เห็นว่าใครคนนั้นที่กำลังนึกหมั่นไส้พาร่างสูงใหญ่เข้ามาในครัว

สายตาของเขาจ้องไปที่หญิงสาวต่างวัยอย่างเปิดเผยพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นสีตลาใช้มืออีกข้างกำลังทำหน้าที่กวนแป้งข้าวเจ้าที่หมักและผสมไว้แล้วตามสูตรอย่างขะมักเขม้น ก่อนจะโรยแป้งลงไปในหม้อน้ำร้อนต้มเดือด

สีตลาต้องการเอาใจแม่จนต้องเหนื่อยให้กับคำขอของคนที่ได้ชื่อว่าสามี มีเพียงเธอและเขาที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร การแต่งงานครั้งนี้มันจอมปลอม เธอกับเขาไม่ได้รักกัน แค่มีภารกิจร่วมกัน

แต่ลูกเขยตัวดีของแม่ยายดันบอกแก่มารดาของเธอเมื่อเช้าก่อนที่เขาจะออกไปทำงานว่านึกอยากกิน ‘ขนมจีนน้ำย้อย’ เน้นย้ำว่าต้องเป็นฝีมือเธอ มารดาที่ไม่รู้เรื่องราวคิดว่าเธอกับเขารักกันปานจะกลืนจนเกิดวิวาห์สายฟ้าแลบ อยากเอาใจลูกเขยจึงไล่ให้เธอทำขนมจีนน้ำย้อยเอาใจสามีตั้งแต่เช้า

“หมอผีบ้า อยากกิ๋นคนเดียว เดือดฮ้อนคนอื่น” (หมอบ้า อยากกินเอง เดือดร้อนคนอื่น) ถึงปากจะบ่นแต่มือของหญิงสาวก็ระวิงจัดกลุ่มขนมจีนสีสวยลงจาน แล้วสังเกตว่าที่จัดเป็นกลุ่มพอดีคำไว้ได้เกือบสิบคำ พอหันมาอีกทีกลับเหลือขนมจีนเพียงไม่กี่คำ

สีตลาปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นเป็นเม็ดบนหน้าผาก พลางยิ้มผุดพราวทำให้ใบหน้าหวานอยู่แล้วยิ่งชวนน่ามองมากขึ้นอีก คนที่ทำให้เธอยิ้มออกแต่ดุไม่ออกไม่ใช่ใคร แต่เป็นน้องสาววัยห้าขวบลูกหลงของพ่อและแม่ที่มีอายุห่างจากพี่สาวร่วมยี่สิบปี

หญิงสาวย่อตัวลงไปส่ายหน้ายิ้มๆ ให้กับแม่คนเจ้าเล่ห์ที่อาสาจะมาเป็นผู้ช่วยตัวน้อย แต่ดูทรงแล้วมาเป็นผู้ช่วยกินมากกว่า เด็กน้อยกำลังหยิบขนมจีนสีชมพูหย่อนใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ พลางบ่นอุบอิบว่า

“ลำแต้ๆ เจ้า” (อร่อยมากๆ ค่ะ) เด็กหญิงยิ้มแป้น นอกจากสีสันสวยงาม ความหนึบเหนียวของเส้นขนมจีนที่ทำใหม่ๆ ทำให้เด็กหญิงอยากจะกินอีก

“ลูกต๋าวเจ้า เอื้อยสีตลาสอนแล้วใจ้ก่อเจ้า ว่าห้ามหยิบของคนอื่นกิ๋นก่อนได้ฮับอนุญาต” (ลูกตาวคะ พี่สีตลาสอนแล้วใช่ไหมคะ ว่าห้ามหยิบของคนอื่นกินก่อนได้รับอนุญาต)

สีตลาไม่ได้หวงขนมจีนเส้นสดที่เตรียมไว้เพื่อรอใครบางคนที่รู้ว่าเขากลับมาแล้ว เพียงแต่เธอยังไม่อยากออกไปเจอหน้าลูกเขยตัวดีของแม่

เด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูเกล้าผมมวยเผยวงหน้าจิ้มลิ้มในชุดผ้าฝ้ายตัดเย็บสไตล์พื้นเมือง กลืนขนมจีนสดนุ่มหนึบลงคอไปแล้ว แต่ในขณะที่ท้องกลมๆ ยังเก็บขนมจีนเส้นสดสีสวยได้อีกเยอะรีบตอบพี่สาว

“จะอั้น เอื้อยสีตลาก่ะอนุญาตให้ลูกต๋าวกินนักๆ ก่ะเจ้า” (ถ้างั้น พี่สีตลาก็อนุญาตให้ลูกตาวกินเยอะๆ สิคะ) เด็กหญิงเอียงคอมองแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก

สีตลาจะไม่บ่นเลย หากไม่รู้ว่าก่อนจะหนีลงจากเรือนหลังใหญ่ที่ปลูกสูงไล่ระดับขึ้นไปจากเรือนหลังเล็กซึ่งเธอใช้อยู่ร่วมกับหมอครองฤทธิ์เป็นเรือนหอ แม่น้องสาวตัวแสบกินอาหารเย็นจนอิ่มแปล้มาแล้ว แต่พอรู้ว่าเธอถูกไล่มาทำขนมจีนน้ำย้อย แม่หนูที่กินเผ็ดไม่ได้แต่ชอบกินเส้นขนมจีนก็วิ่งปร๋อลงจากเรือน แอบหนีแม่มายืนให้กำลังใจและเป็นผู้ช่วยชิม

ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นแค่การแต่งงานจอมปลอมที่เธอและเขาต้องเล่นละครตบตาผู้คนต่อไปอีกระยะหนึ่ง แต่สีตลาจำทนต้องทำทุกอย่างให้เหมือนภรรยาของเขา สีตลาบอกว่าจะทำเส้นสดให้ลูกตาวพิเศษอีกจาน แม่คนแก้มป่องถึงได้ยืนดูอย่างสงบได้

มือเล็กบีบเป็นเส้นจากแป้งหมักลงในหม้อน้ำร้อน ก่อนจะสาวขึ้นมาล้างน้ำเย็น แล้วจัดเป็นกลุ่มคำสวยงามพอดีคำ ขนมจีนเส้นสดที่สีตลาทำมีรสชาติเหนียวนุ่ม ส่วนสีสันที่สวยงามนั้น สีม่วงเกิดจากน้ำดอกอัญชัน สีชมพูหวานเกิดจากบีทรูตที่ปลูกไว้หลังบ้าน ขุดขึ้นมาคั้นน้ำ นำมาผสมกับตัวแป้งข้าวเจ้า ส่วนสีเหลืองได้จากสีของขมิ้นชัน

“ลูกต๋าวเจ้า เดียวกิ๋นแล้วต้องฟั่งไปแปร๋งฟัน แล้วกลับขึ้นเฮือนได้แล้วเน้อ” (ลูกตาวคะ เดี๋ยวกินเสร็จต้องรีบแปรงฟัน แล้วขึ้นบ้านได้แล้วนะ)

สีตลาเงี่ยหูฟัง แต่เสียงร่าเริงสดใสของแม่จอมแสบหายไป จนกระทั่งหญิงสาวนึกแปลกใจจึงเงยหน้าขึ้นมาจากหม้อต้มที่กำลังเดือดพล่าน เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างกำยำหนั่นแน่นพาหุ่นล่ำๆ เข้ามาเบียดแนบชิด สีตลาหันมาก็ไม่เห็นแม่ตัวน้อยที่มายืนให้กำลังใจในครัว เห็นเพียงแต่คนตัวโตที่เมื่อครู่แอบติดสินบนลูกตาวให้กลับขึ้นเรือนไปก่อน แล้วพรุ่งนี้จะซื้อป๊อกกี้กล่องสีชมพูที่แม่หนูชอบมาฝาก

เท่านั้น เด็กหญิงก็พร้อมจะวิ่งปร๋อจากไปจากห้องครัวทันทีเพราะป๊อกกี้สีชมพูเป็นของโปรดมากกว่า พอเห็นคนตัวโตยักคิ้วกวนมาให้ พานเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระทึก ความรู้สึกวูบโหวงถาโถมมาใส่อย่างไม่หยุด เมื่อเขาพามือหนาถือโอกาสวางหมับที่เอวคอดบาง พลางส่งเสียงกระซิบแหบพร่าในขณะที่สายตาจดจ้องดวงหน้าหวานที่กำลังออกอาการเหวอ

“ขนมจีนน้ำย้อย ฉันก็อยากจะกิน” คนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นสีหน้าสดใสของสีตลาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นซีดเซียว “แต่ตอนนี้ของฉัน น้ำมันเยิ้มเรี่ยราดแล้วละ เธอไปช่วยฉันกินก่อน แล้วหลังจากนั้น ฉันจะกลับมาฟาดขนมจีนน้ำย้อยของเธอให้หายอยาก ได้รึเปล่า”

“ปาโลขนาด! หมอผีบ้า” (ลามก! หมอบ้า!)