“พ่อจะขายเชอร์รีนให้คนน่ากลัวแบบนั้นจริงๆ หรอคะ”
เธอจ้องมองไปยังดวงตาผู้เป็นพ่อที่เมาจนแทบประคองตัวเองไม่อยู่ ทั้งๆ ที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็อดถามออกไปให้รู้แล้วรู้รอดไม่ได้ กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องแอบร้องไห้เพราะการกระทำของพ่อ ที่มักตบตีแม่และเธอเสมอ
“มึงจะถามในเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไมว่ะ รำคาญฉิบหาย พวกมึงสองคนแม่ลูกทำตัวน่ารำคาญพอกันเลย” เขาด่าเธอแล้วพาลไปหาแม่ ซึ่งเธอรู้ดีว่าถ้าต่อปากต่อคำอาจจะไม่จบง่ายๆ และลงท้ายด้วยการที่แม่โดนตบตีแทนเธอ เชอร์รีนจึงเลือกที่จะเงียบ
เธอนั่งเก็บข้าวของที่มีอยู่น้อยนิดยัดลงกระเป๋าและนั่งยอมรับชะตากรรมจนแม่เดินเข้ามาหา
“เชอร์รีน” แม่มองมายังลูกสาวแล้วน้ำตาเอ่อ น่าสงสารจับใจ เธอจึงมักจะทำตัวเข้มแข็งเสมอเพื่อให้แม่ไม่ต้องคิดมากและกังวล นิสัยเข้มแข็งมันเลยติดตัวเชอร์รีนมาไม่ยากนัก
“แม่ไม่ต้องคิดมาก หนูอยู่ได้” แล้วหนูจะมาเยี่ยมแม่นะคะ เชอร์รีนพูดปลอบคน
