“ขอบคุณมากนะคะคุณจอม วันนี้เจ้าขามีความสุขมาก”
ก่อนจะเดินเข้าบ้าน ช้องมาศหันมาขอบคุณจอมทัพอีกครั้ง
ไม่ใช่เด็กหญิงจันทร์เจ้าขาคนเดียวที่มีความสุข เพราะเด็กชายปองคุณก็เหมือนกัน เจ้ามือรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมาก หากมีโอกาสเขาจะพาทุกคนไปกินหมูกระทะอีก
“ใจฟูก็เหมือนกัน เอาไว้ว่างๆ เราไปกันอีกดีกว่า”
“ถ้าไปอีก ช้องขอหารนะคะ ให้คุณจอมเลี้ยงบ่อยๆ ไม่ไหวหรอกเกรงใจ”
“เกรงใจทำไม เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”
เขาเอ่ยอย่างลืมตัว ลืมไปว่าช้องมาศเป็นเพียงลูกจ้าง เป็นครูของลูกชายไม่ใช่ภรรยา ใจแกร่งรู้สึกหวิวอย่างที่ไม่เคยเป็น เมื่อนึกได้ว่าตนเองพูดอะไรออกไป
“ครอบครัวเดียวกัน?”
ช้องมาศงงเล็กน้อยแต่ลึกๆ แล้วก็แอบดีใจ เพราะคำว่าครอบครัวที่หลุดออกมาจากปากเขาทำให้เธอสุขใจอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อคือผมหมายถึง ตอนนี้เราทำงานด้วยกันแล้ว เราก็คือครอบครัวเดียวกัน”
“อ้อค่ะ คุณจอมพูดถูก ลงเรือลำเดียวกันแล้วก็ต้องเป็นค
