คนพูดเดินมาหยุดข้างเตียงอีกครั้ง หล่อนพยายามซ่อนความทุกข์ใจเอาไว้แต่เพียงในอก แต่คนที่ผ่านโลกมาหลายสิบปีอย่างลุงทองดีก็มองออกอย่างไม่ยากเย็นนัก
“พาลุงกลับบ้านเราเถอะฤดี... อยู่ที่นี่มันแพง”
คนฟังส่ายหน้าดิก และปั้นยิ้ม “ยังกลับไม่ได้จ้ะ ลุงต้องผ่าตัดขาก่อน ไม่อย่างนั้นลุงก็จะเดินไม่ได้นะจ๊ะ”
“ลุงไม่อยากผ่าตัด... ลุงไม่อยากทำให้ฤดีลำบากมากไปกว่านี้อีกแล้ว”
ดวงฤดีอึ้งไปพักใหญ่ น้ำตาจะทะลักออกมา แต่สวรรค์ก็ยังเข้าข้างทำให้หล่อนห้ามหยาดน้ำตานั้นเอาไว้ได้ทันเวลา
“ลำบ่ง ลำบากอะไรกันลุง ฤดีแทบไม่ต้องทำงานอะไรเลยเลย สบายจะตาย วันๆ ก็มาเยี่ยมลุง อยู่กับลุงทั้งวัน...” หญิงสาวปั้นยิ้ม พลางทำท่าทางสดใส แต่ก็หาได้หลอกลุงทองดีได้
“อย่ามาโกหก อย่าคิดว่าลุงโง่จนไม่รู้ว่าโรงพยาบาลเอกชนมันแพงแค่ไหน และอย่าคิดว่าลุงไม่รู้ว่าฤดีจะใช้วิธีไหนหาเงินมาจ่ายค่ารักษาให้ลุง...”
ลุงทองดีจ้องหน้าดวงฤดีนิ่ง มองล
