“คนอย่างลื้อ สักวันมันจะต้องเป็นเอดส์แน่ นังแพศยา...!”
ดวงฤดียกมือขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ หล่อนไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้เลย อยู่ตรงที่มีสายตาของคนอื่นมองมาแบบขยะแขยงชิงชังแบบนี้ แต่หล่อนก็ไม่สามารถหายตัวไปจากที่นี่ได้ จำต้องยืนก้มหน้ารับความอัปยศอดสูอย่างไม่มีทางเลือก
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
เสียงห้าวกระด้างแต่ทรงอำนาจยิ่งนักของคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาภายในห้องสูทแห่งนี้ดังขึ้น ดวงฤดีต้องช้อนสายตาขึ้นมอง และภาพที่ได้เห็นก็ทำให้หล่อนต้องตกใจจนอ้าปากค้างเติ่งเลยทีเดียว เขา... ผู้ชายที่เป็นเจ้าของแหวนวงนั้น หญิงสาวหน้าซีดเผือด ขณะมองเขาอย่างหวาดกลัว แต่พ่อคุณกลับไม่ได้แสดงท่าทางจดจำอะไรหล่อนได้เลย
“แล้วลื้อเป็นใคร มีสิทธิ์มาถามอั๊วได้ยังไง”
ผู้ชายร่างสูงใหญ่ไม่ได้ตอบ แต่คนที่ตอบออกมาคือผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขานั่นเอง และคำตอบนั่นก็ทำให้หล่อนซาบซึ้งว่าพ่อผู้ชายคนนี้ยิ่งใหญ่แค่ไหนในโรงแรมแห่งนี้
“
