“...ปล่อยพี่ ลงไปได้แล้วหยา ไปพักผ่อนซะ” เขาขยับมือให้ออกห่างจากฉันแถมยังหันหน้าไปอีกด้านแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยไปได้ยังไงเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ปกตินะคะ ถ้าเขาเกรี้ยวกราดเหมือนไปกัดกับศัตรูต่างฝูงฉันจะไม่สนใจเลยแต่นี่เขากำลังเสียใจ ฉันสัมผัสมันได้
“ไม่ ตอบมาก่อนว่าเป็นอะไร”
“ลงไปหยา”
“...พี่กราฟ พี่เป็นอะไร”
ไม่ว่าจะด้วยสัญชาตญาณความเป็นหมอหรือว่าอะไรก็แล้วแต่ในตอนนี้มันทำให้ฉันปล่อยเขาไปไม่ได้จริง ๆ
“หืม? ยอมเรียกพี่แล้วเหรอ” เขาหันมายิ้มให้ ไม่สิฝืนยิ้มแล้วก็แกล้งแซวฉันมากกว่า แต่ฉันไม่มีอารมณ์ขำด้วยหรอกนะ
“พี่เป็นอะไร?” ฉันถามคำเดิม สายตาจ้องเขาไม่วางตา
“พี่ไม่ได้เป็นอะไร ลงไปได้แล้ว อ่ะนี่หนังสือ” เขาไล่ฉันรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ แต่ไม่ค่ะ ปั้นหยาอยากรู้ก็ต้องได้รู้ว่าอะไรที่ทำให้สุดถ่อยเสียใจได้ขนาดนี้
“ตอบ...” ถ้าคิดว่านายอึนและมึนมากกว่าฉันวันนี้มาแข่งกันอึนได้เลย ยิ่งเห็นคนถ่อยทำห
