EPISODE 04 : ข้อเสนอ
1344 Words
EPISODE 4
“ไปไหนมา จำได้ว่าคุณบอกผมว่าคุณท้องเสีย” ดวงตาคมกริบจับจ้องที่ร่างบอบบางที่เพิ่งเคลื่อนไหวตัวเองด้วยการหมุนตัวกลับ
รอยยิ้มบนใบหน้างดงามเลือนหาย ใบพลูไม่คิดว่าคนตัวโตจะมายืนอยู่หลังเธอแบบนี้ และเขาก็ไม่ได้เห็นเธอออกมาจากห้องน้ำแบบที่ควรจะเป็น
“พลูเพิ่งออกมาจากห้องน้ำค่ะ พอดีว่าที่บ้านโทรมาพลูเลยรับโทรศัพท์ก่อน”
“ถ้าไม่พร้อม ที่หลังคุณก็อยู่ที่บริษัทแล้วส่งคนที่พร้อมมาแทน”
“ขอโทษค่ะ หงุดหงิดแบบนี้ ดีลงานไม่สำเร็จเหรอคะ”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก หน้าที่คุณก็แค่ทำงานที่ได้รับมอบหมายให้มันเรียบร้อยเท่านั้นก็พอ ถ้าคุณทำไม่ได้ผมจะส่งคุณไปอยู่ที่ห้องเอกสาร”
“ถ้าหงุดหงิดเพราะเรื่องงาน ให้พลูช่วยไหมคะ”
“ช่วย?” แฟรงค์หลุดเสียงในลำคอเบาๆ ยอมรับว่าเขาหงุดหงิดเมื่อนึกถึงท่าทีเย่อหยิ่งและโชว์เหนือของอรรถพลมาก หากไม่คิดว่าโปรเจกต์นี้เป็นโปรเจกต์ใหญ่ส่งท้ายปี เขาไม่มีวันแยแสอย่างแน่นอน
“คุณกลับไปซะ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทแล้ว”
“พี่แฟรงค์ไม่เชื่อว่าพลูทำได้เหรอคะ”
“ทำอะไร”
“ก็ช่วยเรื่องงานพี่แฟรงค์ไงคะ ทำให้คุณอรรถพลยอมขายที่ให้เรา”
“มันไม่ง่ายเหมือนไปหาข้อมูลนะสาวน้อย” สายตาของคนตัวโตทำให้ใบพลูไม่ชอบใจ
“คุณอรรถพลอยากได้สิบสามล้าน พี่แฟรงค์ยินดีจ่ายเก้าล้าน ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็ให้ได้ไม่เกินสิบล้าน พลูเข้าใจถูกต้องไหมคะ” แฟรงค์ยกยิ้มมุมปากแต่ยังคงนิ่งเฉย
ใบพลูก็คงรู้มากและซนตามประสาของเธอเพราะอยากเข้าใกล้เขา แต่เขามั่นใจว่าเธอไม่ได้เก่งมากพอที่จะช่วยเขาเจรจาเรื่องงานได้ มันเกินกำลังของนักศึกษาฝึกงาน!
“พี่แฟรงค์คงคิดว่าเด็กอย่างพลูทำไม่ได้ เรามาลองวัดกันดูไหมคะ พลูขอโอกาสงานนี้แค่งานเดียว”
“บอกข้อเสนอของคุณมา” ไหนๆ วันนี้เขาก็เสียเวลาแล้ว ดีลงานไม่สำเร็จและคงต้องกลับไปตั้งหลักใหม่ จะเสียเวลาฟังใบพลูบอกความประสงค์ของเธอไม่กี่นาทีก็คงไม่เป็นอะไร
“หลังฝึกงานจบพลูอยากทำงานที่บริษัทพี่แฟรงค์ต่อ อยากอยู่ในตำแหน่งเลขาส่วนตัว อยากให้เราทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้”
“อยากเป็นผู้หญิงของผม?”
“พลูรู้ว่าพี่แฟรงค์ไม่ได้พิศวาสเด็กกะโปโลแบบพลูอยู่แล้ว แต่พลูอยากให้พี่แฟรงค์เปิดใจ เรียนรู้กันสักหน่อยพี่แฟรงค์อาจจะรู้สึกดีกับพลูก็ได้ ถ้าพี่แฟรงค์รับปากเรื่องงาน และรับปากว่าจะมองพลูใหม่ พลูจะช่วยให้พี่แฟรงค์ได้ที่ตรงนั้นในราคาที่พี่แฟรงค์พอใจ ตกลงไหมคะ”
“ได้สิ เรื่องงานผมตกลง ฝึกงานจบผมจะรับคุณทำงานต่อในตำแหน่งที่คุณต้องการ แต่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรา มันต้องใช้ความรู้สึกเท่านั้น”
“พลูเข้าใจค่ะ พลูไม่ได้เร่งรัดอะไร แค่ทำความรู้จักกันแต่ถ้าวันนึงความรู้สึกมันไม่ใช่ก็แค่ทางใครทางมัน” แฟรงค์มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างค้นหา
ยอมรับว่าเธอสวยสะดุดตา หากเธอไม่ใช่เด็กฝึกงานที่บริษัทคงเป็นตัวเลือกที่เขาหลีกเลี่ยงได้ยาก นอกจากความสวยเห็นจะเป็นความคิดและความต้องการบางอย่างที่เธอเก็บซ่อนไว้ในใจ
เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าใบพลูต้องการอะไรกันแน่
“บอกแผนของคุณมา”
“แปลว่าพี่แฟรงค์รับข้อเสนอของพลูใช่ไหมคะ” ใบพลูเอียงคอน้อยๆ ยอมรับว่าพอใจมากกับโอกาสดีๆ ที่กำลังมาถึง
“ผมจะรับข้อเสนอของคุณก็ต่อเมื่อคุณบอกแผนของคุณมา”
“ถ้าอย่างนั้นเราทานข้าวด้วยกัน ทานไปคุยไปดีไหมคะ พลูหิวข้าว” คนตัวโตถอนลมหายใจออกมาอย่างเปิดเผย
“พลูกินไม่เยอะหรอกค่ะ เลี้ยงข้าวพลู พี่แฟรงค์จ่ายไม่แพงเหมือนเลี้ยงคนอื่นแน่ๆ”
“อย่าปีนเกลียว”
“งั้นเลี้ยงข้าวพลูหน่อยนะคะ พลูหิว กินไปคุยไปไง”
“ตามใจ ผมมีเวลากินข้าวกับคุณแค่ครึ่งชั่วโมง”
“เย้!” ใบพลูดันตัวเข้าไปรวบท่อนแขนแกร่งขึ้นมากอดอย่างถือวิสาสะ แฟรงค์ตั้งท่าจะแกะมือเรียวออกห่าง แต่คนตัวเล็กดักทางอย่างรู้ทัน
“ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมองไม่ดีหรอกค่ะ ถ้าให้ว่ากันตามจริง เจ้านายที่คบลูกน้องตัวเองก็มีถมเถไป อีกอย่าง พลูไม่ได้เหมือนใครที่พี่แฟรงค์เคยเจอสักหน่อย ตังค์พี่แฟรงค์พลูก็ไม่อยากได้ ข้าวของแพงๆ ก็ไม่เคยอยากให้ซื้อให้ พลูอยากได้แค่หัวใจ”
“จะกินข้าวก็รีบไปกิน สามสิบนาที ไม่ขาดไม่เกิน” แว๊บหนึ่งที่สบตากัน ใบพลูหลุดปากพูดออกมาตามใจ
“วันไหนชอบพลูขึ้นมา ระวังได้เป็นฝ่ายเรียกร้องขอเวลาจากพลูนะคะ”
“ไม่มีทาง” เสียงนั้นเบามาก แต่ใบพลูได้ยินแบบชัดถ้อยคำ
ยังไงก็แล้วแต่ จะรู้สึกแบบไหนก็ตามสบาย ดีซะอีกที่แฟรงค์เป็นผู้ชายแบบนี้ เขาไม่ต้องชอบเธอก็ได้ เวลาแยกย้ายจะได้ไม่เกิดปัญหา
อาหารสามอย่างและข้าวสวยสองจานถูกนำมาเสริฟ แฟรงค์แทบไม่เชื่อสายตาว่าใบพลูจะสั่งไข่เจียวมาทานจริงๆ
“พลูตักให้นะคะ ไข่เจียวกรอบๆ”
“บอกแผนของคุณมา”
“อย่าใจร้อนนักสิคะ ทานข้าวก่อนสิ”
“ผมไม่หิว และผมกำลังรอฟังคุณพูดอยู่”
“แต่พลูหิวนี่คะ หิวมาก ไข่เจียวกรอบๆ นี่ของโปรดพลูเลยนะ”
“ผมไม่ได้…”
“แฟรงค์!” เสียงของบุคคลที่สามส่งผลให้ใบพลูหันขวับ
ทันทีที่ประสานสายตากับดวงตาคู่นั้น ใบพลูหน้าตึงขึ้นมาทันที
“นี่เวลาของพลูนะคะ พลูไม่ยกให้คนอื่น” เด็กกะโปโลชิงพูดขึ้นก่อน แว๊บหนึ่งที่แฟรงค์มองสบตากับเธอก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเดินเข้ามาหา
“ไหนแฟรงค์บอกพิมพ์ว่าวันนี้ไม่ว่างไงคะ ทำไมถึงมานั่งทานข้าวกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้”
“ผมมาทำงาน เชิญคุณที่โต๊ะของคุณเถอะ”
“มาทำงานงั้นเหรอคะ ทำไมแฟรงค์ทำกับพิมพ์แบบนี้ล่ะ ไหนเคยบอกว่าพิมพ์เป็นผู้หญิงที่ทำให้คุณถูกใจที่สุดไง”
“ถูกใจแต่ไม่ใช่ทุกอย่าง ผมไม่ชอบพูดซ้ำๆ” แฟรงค์ตวัดสายตามองพิมพ์พลอยอย่างไม่สบอารมณ์
พิมพ์พลอยเป็นผู้หญิงที่แฟรงค์เรียกหาเมื่อไหร่ก็ได้ ไร้สถานะ ไม่ผูกพัน เป็นได้แค่ผู้หญิงที่อยู่บนเตียงแค่นั้น ไม่มีความสำคัญอย่างอื่นเลย!
“พิมพ์รู้ค่ะว่าพิมพ์ไม่ใช่คนสำคัญของคุณ แต่คุณคว้าเด็กแบบนี้น่ะเหรอคะมาแทนที่พิมพ์” พิมพ์พลอยปรายตามองใบพลูอย่างไม่ชอบหน้า
เด็กคนนี้มีดีอะไรถึงได้ออกหน้าออกตา ที่ผ่านมาแฟรงค์ไม่เคยทำแบบนี้เลย
“เด็กแบบนี้นี่เป็นแบบไหนเหรอคะ”
“ก็เด็กแบบเธอไง แบบที่ไร้รสนิยม”
“ถ้าแบบป้าเรียกว่ามีรสนิยม หนูขอเป็นคนไร้รสนิยมต่อไปก็แล้วกัน” ใบพลูไม่ยอมใครอยู่แล้ว ริมฝีปากอวบอิ่มที่เคลือบลิปกลอสอย่างดีบิดยิ้มเบาๆ คล้อยหลังที่แทนตัวเองว่าหนูจนทำให้อีกคนเป็นป้าแบบที่เธอเรียก
“นี่แก!”
“อย่ามาทะเลาะกันแบบนี้ผมไม่ชอบ!”
“พลูก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ อายคนอื่นชะมัด พลูไปหาข้าวกินเองดีกว่า และเอาเป็นว่าพรุ่งนี้พลูจะไปที่บริษัทพร้อมกับข่าวดีนะคะพี่แฟรงค์ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
- Writer
