EPISODE 05 : เด็กแสบ
1354 Words
EPISODE 5
ภายในร้านอาหารไทย
“หวัดดีค่ะพี่อรรถ” ใบพลูยิ้มกว้าง สองมือเรียวประนมเข้าหากันขณะกดศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทักทายของคนอายุน้อยกว่าพลอยทำให้อรรถพลหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“เด็กแสบ เราเนี่ยนะ ชอบทำให้พี่ดูแก่”
“ก็พี่อรรถแก่กว่าพลูนี่คะ แก่กว่ากี่ปีกันน๊า…” นิ้วสวยฟาดเบาๆ ที่แก้มเนียนขาวผ่อง อรรถพลอมยิ้ม ชายหนุ่มละสายตาจากคนตัวเล็กไม่ได้เลย ไม่ว่านานแค่ไหน ใบพลูก็คือใบพลูที่มีเสน่ห์ตรึงตาตรึงใจ
“มานั่งกับพี่เดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวนี้ซนไม่ไหวแล้ว ดื้อกว่าเมื่อก่อนนะเราอ่ะ”
“เพราะแบบนี้ไงคะ พี่อรรถถึงควรต่อต้านที่จะหมั้นกับพลู” ใบพลูหย่อนตัวลงที่ฝ่ายตรงกันข้าม ในความขี้เล่นมักมีความจริงจังแอบแฝงอยู่เสมอ ใบพลูไม่เคยเปลี่ยนไป
“เข้าใจใหม่นะครับ พี่อรรถชอบเด็กดื้อมาก โดยเฉพาะเด็กดื้ออย่างน้องพลู”
“เด็กดื้อมันไม่น่ารักหรอกค่ะ กลัวว่าวันหนึ่งเด็กดื้อจะทำให้พี่อรรถเสียใจ”
“พี่อรรถพร้อมเสียใจ ถ้าความเสียใจมันอยู่ตรงข้ามกับคำว่าสมหวัง พี่อยากเสี่ยงครับ” ใบพลูจ้องเสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาพลางหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“พี่อรรถปากหวานกับพลูตลอด พลูก็จะบอกตลอดว่าไม่ชอบได้กลิ่นผู้หญิงคนอื่นจากตัวผู้ชายของพลู”
“พลูก็รู้ว่าพี่พร้อมจริงจังเสมอ แค่พลูเอ่ยปากว่าพร้อมเหมือนกัน” เสน่ห์ของอรรถพลแพรวพราวไม่แพ้ใคร
เขาไม่ปฏิเสธ ไม่เถียงเรื่องที่ใบพลูพูดเลยสักคำ ในชีวิตของเขามีเรื่องของผู้หญิงบ้าง แต่เขาไม่ได้จริงจัง ไม่บังคับใคร ไม่ผูกมัดใครเช่นกัน ในเมื่อกล้ายอมรับ อรรถพลก็กล้าพูดเต็มปากว่าเขาพร้อมหยุดที่ผู้หญิงคนนี้ทันทีที่เธอพร้อมเช่นกัน
ใบพลูอยู่ในสายตาของอรรถพลนานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่เธอกำลังจะเข้ามหาลัยด้วยซ้ำ โชคดีที่ผู้ใหญ่สองบ้านรู้จักกัน ครอบครัวมีธุรกิจในสายงานเดียวกัน การหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกันย่อมเกิดในความคิดของใครบางคนขึ้นมา
“พลูเสียใจนะคะ ถ้าพ่อแม่ตัวเองต้องขายลูกกิน” อรรถพลชะงักกึก ใบหน้าสวยสดที่ประดับรอยยิ้มงดงามในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความหวานแกมเศร้าขึ้นมาทันที
“ขอโทษครับ พี่ไม่ได้อยากพูดถึงเรื่องนั้น”
“พี่อรรถคิดว่าถ้าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานเราจะมีโอกาสได้หมั้นกันไหมคะ”
“…” อรรถพลเงียบไปทันที เขาชอบผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันก็จริงแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเรื่องการหมั้นหมายมันจะเรียบง่ายแบบนี้
“พลูเชื่อว่าพี่อรรถก็รู้ว่าผู้ใหญ่อยากให้เราหมั้นกันเพราะต้องการเติบโตและยิ่งใหญ่ด้วยการพึ่งบารมีของกันและกัน พ่อกับแม่บังคับพลู ซึ่งพลูไม่ชอบเลย”
“พี่เข้าใจครับ พี่ถึงไม่เร่งรัดพลูไง และสัญญาว่าจะไม่เร่งรัดเด็ดขาด จะรอจนกว่าพลูจะพร้อม”
“เราจะยังเป็นคนที่หวังดีต่อกันแบบนี้ใช่ไหมคะ”
“ครับ เราจะเป็นคนที่หวังดีต่อกัน พี่อรรถพร้อมซัพพอร์ต พร้อมสนับสนุน พร้อมช่วยเหลือพลูตลอดเวลา” ใบพลูเม้มปากแน่น
ตั้งแต่รู้จักกันมา ยอมรับว่าเธอเองก็พอรู้ว่าอรรถพลเป็นคนยังไง ต่อให้เขาจะแวะเล่นสนุกกับใครก็ตาม แต่ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษมากพอในแบบของเขา เขาไม่เคยเอาเปรียบเธอ ในขณะที่เธอแม้ไม่ได้รู้สึกพิเศษต่ออรรถพล แต่หากมี อะไรที่เธอสามารถช่วยเขาได้เธอเองก็พร้อมจะทำแบบไม่ลังเล
“พลูมีเรื่องอยากขอความช่วยเหลือจากพี่อรรถค่ะ”
“ได้สิครับ พลูบอกพี่มาเลย”
“ถ้าพลูขอยืมเงินพี่อรรถสักสิบล้าน พี่อรรถพอจะกล้าให้พลูยืมไหมคะ”
“ยืมเงิน? เกิดอะไรขึ้น พลูมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“พลูฝึกงานที่บริษัทเอฟวันค่ะ แต่เจ้านายไม่ค่อยชอบหน้าพลูเท่าไหร่ เหมือนว่าตอนนี้เขากำลังดีลงานกับพี่อรรถอยู่ ก็อย่างที่รู้ๆ คือตอนนี้พี่อรรถยังไม่โอเคกับราคาที่ทางเอฟวันเสนอ พลูเลยอยากช่วยให้เขาได้งานนี้ไป เพื่อแลกกับการที่พลูฝึกงานผ่านค่ะ”
“บริษัทคุณแฟรงค์น่ะเหรอ”
“อ่า…ใช่ค่ะ”
“เพราะไม่ชอบหน้าเลยจะไม่ให้ผ่าน พี่ว่าแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผู้บริหารควรทำนะ ให้พี่เคลียร์ให้ไหม”
“ถ้าทำแบบนั้นพลูก็จะถูกว่าว่ามีแบล็คหลังคอยช่วยเหลือ ไม่ได้ผ่านงานเพราะความสามารถของตัวเอง” อรรถพลนิ่วหน้าเล็กน้อย
“ทำไมพลูถึงเลือกที่นั่น ทำไมพลูถึงไม่เลือกบริษัทของพี่ตั้งแต่ทีแรก”
“พลูไม่อยากทำให้ผู้ใหญ่เขาเข้าใจผิดนี่คะ เอางี๊ค่ะ พลูขอซื้อที่แปลงนั้นต่อพี่อรรถ พี่อรรถขายให้พลูราคาไหนคะ”
“ไม่เอาแบบนี้สิ พี่ไม่…”
“นะคะพี่อรรถ พลูขอร้อง ขายให้พลูเถอะ พลูไม่ยืมเงินพี่อรรถเต็มจำนวนค่ะ พลูมีสร้อยที่คุณแม่ให้มา ราคาก็หลายล้านอยู่เหมือนกัน พลูให้พี่อรรถเก็บไว้ก่อน ไม่ว่าพี่อรรถจะขายให้พลูราคาไหน พลูจะให้พี่อรรถแบบเต็มจำนวนค่ะ ไม่ต่อเลยสักบาท”
“เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหา แต่พี่มองว่าคนระดับคุณแฟรงค์ไม่ควรทำแบบนี้”
“พลูเป็นคนยื่นข้อเสนอเองค่ะพี่อรรถ เอางี๊ไหมคะ พี่อรรถขายให้พลูในราคาที่พี่อรรถพอใจ แล้วเรื่องราคาขายต่อให้คุณแฟรงค์ พลูจะกำหนดเอง” อรรถพลถอนลมหายใจออกมาเบาๆ เรื่องเงินมันไม่ใช่ปัญหา แม้จะไม่ชอบวิธีการนี้ แต่ใบพลูขอเขาก็กล้าให้เช่นกัน
“คุณแฟรงค์ขอพี่ราคาเก้าล้าน แต่พี่จบได้ที่สิบสองล้านห้า พี่ขายให้พลูเก้าล้านถ้วน พลูเอาไปหาค่าขนมต่อแบบนั้นละกัน”
“ให้พลูเก้าล้านเลยเหรอคะ พลูไม่อยากเอาเปรียบพี่อรรถ พี่อรรถดึงราคาเพิ่มขึ้นอีกได้นะคะ ไม่ต้องเกรงใจพลู”
“พี่ให้ได้ มากกว่านี้ก็ให้ได้ ไว้เรื่องนั้นเราค่อยคุยกันตอนที่พลูยอมหมั้นกับพี่ก็แล้วกัน อย่าคิดมากนะ พี่ช่วยพลูแล้ว พี่ก็อยากให้พลูช่วยพี่บ้างเหมือนกัน”
“ตกลงค่ะพี่อรรถ อยากให้พลูช่วยอะไรพี่อรรถบอกพลูมาได้เลย พลูเต็มใจ”
วันต่อมา
ตึก FONE ชั้นที่ 18
“พลูดีลกับคุณอรรถพลเรียบร้อยแล้วนะคะ คุณอรรถพลยอมขายที่ตรงนั้นให้พี่แฟรงค์ในราคาเก้าล้านค่ะ”
“เก้าล้าน?” แฟรงค์หรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
เก้าล้านบ้าบออะไร มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว อรรถพลเคี่ยวยิ่งกว่าอะไรดี วันนั้นเขาเห็นกับตา!
“นี่ค่ะ ข้อตกลง ถ้าพี่แฟรงค์พร้อมจบเงินสด ทางนั้นจะส่งคนมาจัดการเรื่องโอนย้ายให้” ใบพลูยื่นแฟ้มไปที่ตรงหน้าของคนตัวโต
แว๊บหนึ่งที่แฟรงค์ทิ้งสายตาที่ใบหน้าจิ้มลิ้ม มองรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ มองความสำเร็จที่เปื้อนบนใบหน้า ขายาวตวัดขึ้นไขว้ห้าง พร้อมกับการดึงแฟ้มเอกสารมาวางบนหน้าตักแล้วเปิดดู
ราคาเก้าล้านที่ระบุบนนั้นทำประกายตาของแฟรงค์ลุกวาว ไม่ใช่เพราะกำไรที่เห็นตรงหน้า แต่เป็นเพราะอยากรู้ขึ้นมาว่าใบพลูเป็นใครต่างหากล่ะ
“คุณใช้วิธีไหน”
“ไม่สำคัญหรอกค่ะ สำคัญที่ว่าพลูทำสำเร็จแล้ว พี่แฟรงค์รักษาคำพูดด้วยนะคะ”
- Writer
