Wonder Kids

Chapter 11: The Grocery Store

Elli’s point of view

After Mang Rene tells us about his plan to go to the market, we started our journey. We make two groups; I’m with Ate Alona, Kuya Jose, Kuya Nico- his cute, and three more manongs that I don’t know the names. One of them is bald, and the other one is like Kuya Peter- he is skinny too but tall, and the other one is short, literally, kaunti lang ang tinangkad niya sa akin. We will guard the market outside. The other group will enter the market and kill the zombies.

We’re just walking now. Mang Rene said that it’s much better because there are many roadblocks in our way.

While we are walking, tinatanggal nila kuya Jose ang mga nakaharang sa daan. Para raw mamaya kapag nakakuha na kami ng pagkain ay nakasakay na kami ng kotse. Buti na lang, unlike in the movies, zombies here only go out at night, they’re like a ghost but eat people.

After a half-minute walk, we reach the grocery store; it’s just a small grocery store outside in our subdivision.

“Oh my God, papasukin natin ‘yan?” Ate Kim’s eyes widened as she looks inside the market.

The wall of the market is made of glass, that’s why we can see what’s inside. I trembled when I saw the Z’s inside. Kagaya ng sa subdivision ay mga hindi rin sila gumagalaw at nakatingala lang. Nevertheless, maraming zombies sa loob! And I’m still not used with this.

I looked at Mang Rene and wait for what he will say. I can see terror in his facial expression, but he still manages to stay calm. Yung ibang kasama namin ay makikitaan din ng takot pero they are also calm, even Ate Kim and Alona. But kuya Peter started cursing.

“Tangina, gusto ko ng adventure pero ayaw ko pang mamatay,” he said as turns his back.

“Expected na natin ‘to. Umaga ngayon at bukas ang pinto kaya number one na pupuntahan nila ay ang grocery na ‘yan,” sabi ni Mang Rene.

Kuya Jose walked toward Mang Rene and said, “Ano na ang gagawin natin ngayon? Hindi kasama sa plano natin na marami pala ang mga asong ‘yan na nasa loob.”

Honestly, nagtataka ako kung bakit aso ang tawag nila sa zombies, but I never bothered myself on asking them. Whatever they named them, they are still flesh-human-eating monsters for me.

“Ganoon pa rin, una kaming papasok para i-clear ang loob. Saka kayo papasok kapag clear na ang buong paligid. Hanggat hindi sila nakakalabas sa initan ay safe tayo,” mang Rene answered.

I guess it is just seven in the morning, and the sun still not in its might.

“We should wait for a little more?” I voice out my opinion. All of them look at me again as if I made a mistake.

“Why?” Ate Kim asked. Her facial expression is just waiting for my answer.

“Look, the sun is still not completely up. If we go inside the grocery store and they wake up, we must run on the other side,” I point my fingers on the other side of the road. “But as you can-”

“Magtagalog ka nga bata. Pilipino ka ba?” Kuya Jose stops me from talking. Yung iba narinig kong napatawa dahil sa sinabi ni Kuya Jose. I roll my eyes at kuya Jose.

“I’m sorry, okay? Hindi ko po kasalanan.”

“Iba talaga ang mayayaman, sana all,” Kuya Jaypee said while laughing.

I don’t know if he is mocking me or what. It’s not my fault that my parents talk to me in this language. Marunong naman ako mag-tagalog ah! My father is a police officer, and he loves our country. He speaks to us in this language that’s why I still knows how to speak tagalog.

“Go on,” sabi ni Ate Kim na nakasimangot na.

Tumikhim muna ako bago ko tinuloy ang pagsasalita ko, “As you can see… yung araw hindi pa talaga nakakataas.” Napangiwi ako. My accent is not good when I am speaking in tagalog. “Seven pa lang at medyo malilim pa ang paligid kaya kahit tumakbo tayo sa kabilang kalsada, mahihirapan pa rin tayo kasi nga wala pang araw. Dapat maghintay muna tayo na sumikat talaga ang araw,” mahabang paliwanag ko sa kanila.

Lahat sila ay natahimik. I don’t know if they understand me or what. Bahala sila, they want me to speak in this language so they should.

“She’s right,” Kuya Nico said. “Kung susugod tayo ngayon ay mahihirapan tayo. Mas maganda kung maghihintay muna tayo.”

Right, Kuya Nico, plus pogi points.

“Matatagalan pa tayo kung hihintayin pa natin ‘yon,” ani naman ni Kuya Jose. He stands up and look at the grocery store.

Kung hindi ko lang nalaman ang nangyari sa family niya maiinis pa rin talaga ako sa kanya.

He’s so rude.

“Pero Kuya, kailangan natin isipin yung safety ng lahat. Paano kung makalabas pa rin sila? Yung zombies na naka-engkwentro namin noon ay hanggang sa may lilim talaga sila.”

Go, Ate Alona!

Magsasalita pa sana si Kuya Jose pero ununahan na siya ni Mang Rene.

“Mas maganda kung maghihintay na lang muna tayo. Kahit hanggang sa umabot sa kalahati nitong kalsada ang araw.”

Yehey!

Palihim kong dinilaan si Kuya Jose na dumilim na ang mukha. Hindi na lang ito nagsalita at umupo na lang sa gitna ng kalsada.

Gano’n din ang ginawa ng iba, ako naman ay tumabi kay Ate Alona, ini-inspeksyon ang rifle na hawak niya. Ginaya ko ang ginagawa niya, in-ready ko na ang baril na hawak ko. Pagkatapos ko ay inilibot ko ang paningin ko sa paligid.

Unlike in the subdivision, this place is so horrible; I can literally see blood everywhere. Karamihan doon ay natuyo na pero mayroon pa ring mga sariwa pa. Tapos nakapagulo ng paligid, nagkalat ang mga basura, mga papel at mga gamit ng mga tao. Yung mga building na nakapaligid sa amin ay makikita roon ang mga zombies mula sa bintana.

Their too many.

When I looked at Kuya Nico, I gasped when I saw what he is holding; it’s a sniper rifle! OMG! I want to hold that. Agad akong tumayo sa kinauupuan ko at nilapitan si Kuya Nico na nagpupunas ng baril.

“Kuya Nico,” tawag ko sa kanya. He immediately looks at me with a confused face.

“Yes?”

“Ahm… can I hold that?” Tinuro ko ang baril na hawak niya. Tumingin din doon si kua Nico bago muling binalik ang tingin sa akin.

“This? Why?”

“I… please?” I pouted my lips and post my cute face to him.

Narinig kong bumuntong hininga siya. “This is not for kids to play. Hindi ko nga alam bakit andito ka.”

Awtomatikong napasimangot ako. “I have a gun in my bag, Kuya.”

Tiningnan niya pa muna ako saglit bago siya muling nagsalita. “You know how to use this?”

I nod at him.

“Okay, here.” Inabot niya ang sniper rifle sa akin na agad kong kinuha.

Ang lapad ng ngiti ko habang hawak-hawak ko ang baril. Sino ba ang hindi? This is a sniper rifle! What I love this apocalypse because I can touch and use different guns, except the zombie thingy.

“Marunong kang bumaril, ‘di ba, bata?” Nag-angat ako ng tingin sa nagsalita, si Kuya Peter. Tumabi ito sa akin.

“Yes po.”

“Sige nga, barilin mo ‘yun.” Tinuro niya ang isang lalaking zombie na nakatayo sa may katabing building ng grocery store. Nasa may bintana iyon at nakatalikod.

“Peter, baka magising pa bigla ang mga ‘yan,” banta ni Mang Rene.

“Eh ‘di ba may silencer ‘yan?” Tiningnan ni Kuya Peter si Kuya Nico.

Suppressor’s dude, and it’s built in.

Tumango lang si Kuya Nico at mataman na nakatingin. Yung itsura niya ay parang nag-aalala at na aamaze.

“Sige na bata. Para makita nila,” Kuya Jose said while smirking.

I look at Mang Rene who’s touching his head. I could hear from my place his long sigh.

“Go, Elli. Patingin kami,” napipilitang pagsang-ayon ni Mang Rene.

Every one of them now is looking at me. Pakiramdam ko tuloy nasa harap ako ng mga husgado at naghihintay ng sentesyahan nila ako. But deep inside me, I feel provoked. Maybe this is the time to prove myself to them.

Okay. They will see how good Ellizabeth Menzon in guns.

Tumayo na ako at pumwesto ng maayos. Idinikit ko ang stock sa may balikat ko at saka hinigpitan ang hawak sa grip. Ipinikit ko ang kaliwang mata ko habang ang kanang mata ko naman ay isinilip ko sa sight. Biglang lumapit ang tingin ko sa zombie na tinuro ni Kuya Peter kanina n’ong sumilip ako sa sight. Hinila ko na ang bolt at akmang pipindutin na ang trigger nang biglang nagsalita si kuya Jose.

“Sandali! Ito ang gamitin mo, bata.”

Ibinaba ko ang hawak kong baril at tiningnan ang inaabot niya. Kahit kailan talaga panira ‘tong si kuya.

“Jose? Ano ka ba na naman?” angil ni Kuya Edison na masama na ang tingin kay kuya Jose. Gosh, baka magsuntukan na naman sila.

“But I want to use this.”

“Mas maganda kung ito.” Halos ipagduldulan na ni kuya Jose ang riffle na hawak niya.

I roll my eyes first and sigh. I want to use this sniper riffle because dad won’t let me. Sabi niya kasi mas maganda kung masanay akong walang sight. Agree naman ako sa kanya kasi dahil sa ginawa niyang training sa akin noon ay kahit malayo kaya kong i-bullseye kahit malayo pa ang target.

I wanted to try.

Masama ang loob na kinuha ko ang riffle na binibigay niya at inabot sa kanya ang sniper riffle na hawak ko. Mabilis kong pinunta sa semi-auto ang lever ang inasinta ang zombie.

I hate you, kuya Jose!

Tuturuan mo talaga akong mag-drive after this!

Huminga muna akong ng malalim saka pinindot ang trigger.

At boom!

Lahat sila napanganga nang tumumba ang zombie. Walang nagsalita sa kanila at nakatunghay lang doon sa bintana. Napangisi ako nang makita ko ang pagkagulat sa kanila kahit na si ate Alona.

Si Kuya Jose naman ay malapad ang ngiti. Yung mukha niya ay para bang proud na proud ito sa ginawa ko.

“Whoa!” Bigla akong inakbayan ni kuya Peter. “Ang galing mo bata!”

“Who’s your parents?” tanong bigla ni Kuya Nico. Seryoso na ulit ang mukha nito at nakatitig na naman sa akin.

“Ha? Ahm Amanda po.” I saw the pain in his eyes when I mention my moms' name.

Kuya Nico sighed and looked away. “You’re Luke’s daughter.”

He is not asking, but I nodded at him. Lalo tuloy akong nagtaka dahil hindi ko naman siya kilala. But he knows my parents.

“Small world, huh?” He said with amusement.

“Kilala niyo po ba ang parents ko?”

Tinitigan niya ako ng matalim. “Yes. Especially your dad. That sucker.”

Napalunok ako sa sinabi niya. Is he mad? Why? Ano’ng meron?

“You should have been my daughter if your father didn’t take your mom from me.”

Literal na napanganga ako sa sinabi niya.

© 03 – 04