“คุณพ่อ!”
ทายาทคนสุดท้องของเจ้าของโรงพยาบาลส่งเสียงร้องดีใจ เรียกชื่อชายสูงวัยผู้มีศักดิ์เป็นบิดาที่เพิ่งจะก้าวผ่านประตูเข้ามาในห้องพักฟื้น น้ำตาซึมหางตาดีใจที่ตัวเองมีชีวิตรอดมาพบหน้าท่าน และได้เห็นว่าบิดา พี่ชาย และเพื่อนๆ ห่วงหล่อนมากขนาดนี้
“ขวัญเอยขวัญมา ฟาดเคราะห์ครั้งใหญ่” นายแพทย์สิทธิเดชห่วงใยลูกสาวจับใจรุดเข้ามากอด ดีใจสุดชีวิตที่ลูกสาวปลอดภัย
สุชาดาคลายอ้อมกอด มองผ่านชายสูงวัยไปทางด้านหลังคาดหวังให้ใครอีกคนตามมากอดตนเอง “คุณแม่ล่ะคะ”
“แม่ติดธุระ พอรีบมาหาจ๋า ไม่รอมาด้วยกัน”
ป่วยการจะพูดความจริง จงใจหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงให้ขายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่มีคุณพ่อ พี่ปลื้ม กับเพื่อนๆ จ๋าก็ดีใจที่สุด เพื่อนเล่าให้ฟังว่าพี่ปลื้มเป็นห่วงจ๋ามาก อยู่เป็นเพื่อนจนจ๋าออกจากห้องผ่าตัด ตอนที่จ๋าได้สติก็เห็นหน้าพี่ปลื้มเป็นคนแรกค่ะ”
สุชาดาบอกเล่าความประทับใจที่มีต่อพี่ชาย ปรเมศวร์ทำตัวเฉยช
