“นึกว่าใคร หนุ่มเนื้อหอมของเรานั่นเอง กาแฟแต่เช้าเลยนะ”
นายแพทย์สายชลมาถึงโรงพยาบาลเอกชนเช้าตรู่ สังเกตเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งดื่มกาแฟกระป๋องจากตู้กดอัตโนมัติ คุ้นๆ หน้า เข้าไปดูใกล้ๆ ให้แน่ใจ ทักทายทันทีเมื่อชายหนุ่มรุ่นลูกเงยหน้าและยกมือไหว้
“แก้ง่วงครับอา มาแต่เช้า มาดูน้องเหรอครับ”
“กลัวพ่อปลื้มมาถึงก่อน ไม่เจออา โดนด่าหูชากันพอดี”
“ไม่โดนด่าหรอกครับ น่าจะยังไม่ตื่น”
“คงงั้น พี่เดชลงเครื่องห้าทุ่มกว่า กว่าจะได้พักน่าจะค่อนคืน แล้วนี่หนูวาเป็นยังไงบ้าง อาได้ยินว่าหลานอาเจียนเข้าโรงพยาบาล”
“อาเจียนหนัก มีไข้นิดหน่อยครับ ยังไม่ดีขึ้น”
“เดือนสองเดือนก่อนก็เพิ่งนอนโรงพยาบาลไปไม่ใช่เหรอ”
“ครับ ลูกอาเจียนบ่อยจนผมกังวล ให้หมอเฉพาะทางเก่งๆ มาตรวจหลายคนไม่เจอว่าป่วยเป็นโรคอะไร แต่ทุกครั้งที่มีเรื่องกระทบกระเทือนใจ ทุกครั้งที่ร้องไห้หนักๆ ลูกจะอาเจียนเสมอ”
“สภาพจิตใจเด็กอ่อนไหวอ่อนแอมา
