“ขะ...ขอรับ?” เด็กหญิงมีสีหน้างงงวยอย่างคาดไม่ถึง หากตงฟางฉุนหยากลับไม่คิดขยายความคำสั่งของตนแต่อย่างใด
“ตามข้ามา”
“ขอรับ อาจารย์” หยวนจื่ออี๋ตอบรับเสร็จก็เดินคอตกตามอีกฝ่ายต้อยๆ เพิ่งสังเกตว่าอีกฝ่ายสามารถขี่กระบี่กลับได้แต่ก็ไม่ทำ หากกลับเดินรอนางอย่างใจเย็น
ทั้งที่เขาสามารถใช้ให้ผู้อื่นมาเรียกนางกลับ ทว่าก็ลงทุนออกมารับนางกลับด้วยตนเอง
ความเมตตาของอาจารย์ช่างสูงส่งนัก แล้วนางยังจะอกตัญญูทำให้เขาเป็นห่วงอีก
“ขออภัยด้วยขอรับอาจารย์ ศิษย์ทำให้ท่านผิดหวังแล้ว”
แผ่นหลังกว้างในชุดสีกรมท่าหยุดเคลื่อนไหว เสียงราบเรียบถูกสายลมพัดพามายังผู้ที่เดินตามอยู่ด้านหลัง “นั่นมิใช่คำที่เจ้าควรจะพูด”
หยวนจื่ออี๋เม้มริมฝีปาก นางมิได้ซื่อเสียจนไม่รู้ว่าอาจารย์ต้องการให้นางพูดว่าอะไร
“ขอบพระคุณขอรับ ท่านอาจารย์”
ตงฟางฉุนหยามิกล่าวสิ่งใดอีก สองศิษย์อาจารย์มุ่งหน้ากลับไปถึงสำนักเมฆาเรืองก็ตรงไปยังตำหนั
