สิบสี่
พบกันอีกครา
นางรู้ดีว่าไม่ควรทำตัวให้เป็นปัญหาไปมากกว่านี้ นางควรจะรีบมุ่งหน้ากลับสำนักเมฆาเรืองโดยเร็วที่สุด
สมองของนางสั่งการอย่างเคร่งเครียด ทว่าสองขากลับไม่ฟังเสียอย่างนั้น
หยวนจื่ออี๋เดินเตร็ดเตร่อยู่ในป่า ไร้ซึ่งเสียงการต่อสู้ระหว่างท่านอาจารย์กับปีศาจ ราตรีเงียบสงัดบ่งบอกว่าธรรมชาติรอบตัวกำลังอยู่ในห้วงหลับใหล นางเหม่อมองดาวเหนือที่ส่องประกายระยิบระยับพลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยื้อเวลามาเนิ่นนานคงต้องกลับขึ้นเขาเสียที
ครั้นตัดสินใจได้ดังนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก นึกไม่ถึงว่าจะชะงักลงอีกหนเมื่อกลิ่นหอมประหลาดพัดผ่านมาอีกครั้ง พร้อมกับภาพของบุรุษในอาภรณ์สีขาวที่ปรากฏกายขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ปีศาจจิ้งจอกหิมะยังงดงามเฉกเช่นในอดีต ราวกับกาลเวลามิอาจสร้างความเปลี่ยนแปลงใดๆ เรือนผมยาวสลวยถึงสะโพกเปรียบเสมือนเส้นไหมสีเงินแซมด้วยใบหูทรงสามเหลี่ยม รับกับดวงตาอัญมณีสีเดียวกันบนดวง
