พลั้งรักมาเฟียร้าย

EP 16 : เหมือนจับมือพ่อ

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 16

"เย้ เย้ พรุ่งนี้อันดาจะได้ไปทะเลแล้ว" อันดากระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

ฉันได้แต่ยิ้มให้กับความตื่นเต้นของลูกสาวตัวน้อย หลังจากสภาพจิตใจกลับมาเป็นปกติ และอยากไถ่โทษที่ตัวเองละเลยลูกด้วยการพาอันดาไปเที่ยวทะเล ไปกันสองคนแม่ลูกใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด อย่างน้อยก็เป็นหนึ่งวันเต็มที่ฉันได้เต็มที่กับลูกหลังจากที่ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับลูกจริงๆจังๆเลย และนี่ถือเป็นครั้งแรกของอันดาที่จะได้ไปทะเล ฉันไปหาลูกที่บ้านก็จริง แต่เราก็อยู่กันแต่บ้าน บางครั้งก็แค่ออกมาซื้อกับข้าวที่ตลาด แต่ยังไม่เคยพาไปไหนไกลๆเลยสักครั้ง

"เบาๆลูก เดี๋ยวล้มจนได้"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้อันดากลับมาสงบอีกครั้ง เด็กน้อยรีบเดินมาหาฉันทันทีเมื่อรู้ว่าจะมีคนเข้ามา

"ขออนุญาตค่ะหมอนับดาว พอดีมีคนไข้มาล้างแผล แต่คนไข้ไม่ต้องการหมอที่นัดไว้แต่แรก แต่อยากให้หมอนับดาวเป็นคนล้างแผลค่ะ ขนาดพวกเราบอกว่าหมอนับดาวติดเคสแต่ก็ไม่ยอมค่ะ"

"จัสติน?" ฉันพูดชื่อเป็นเชิงคำถามส่งตรงไปที่พยาบาลสาว เพราะมีคนเดียวที่เรื่องมากได้ขนาดนี้

พยาบาลสาวพยักหน้าพร้อมกับแสดงสีหน้าลำบากใจส่งกลับมา

"เดี๋ยวนับไปทำแผลให้เองค่ะ"

"ขอบคุณนะคะหมอนับดาว พวกเราก็พยายามแล้วแต่คนไข้ไม่ยอมแถมยังให้ลูกน้องชุดดำขู่พวกเราอีกค่ะ"

ฉันได้แต่ส่ายหัวให้กับความเอาแต่ของจัสติน

"อันดาอยากไปทำแผลให้คุณลุงจัสตินกับแม่นับค่ะ" อันดาพูดขึ้นมาหลังจากพี่พยาบาลออกไปแล้ว

ฉันมองแววตาเว้าวอนของลูกก็ต้องยอมใจอ่อนอยู่ดี ถึงจะไม่อยากให้อันดาอยู่ใกล้ผู้ชายคนนั้น แต่ฉันก็ไม่อยากให้ลูกคาดสายตาอีกแล้ว "ก็ได้ค่ะ แต่ต้องยืนดูอยู่ห่างๆนะคะ อย่ารบกวนแม่ตอนทำงาน"

"ได้เลยค่ะ อันดาจะยืนดูอยู่ห่างๆ"

หลังจากฉันกับอันดาตกลงกันแล้วก็พากันจูงมือเดินมายังโซนที่ให้คนไข้รอล้างแผล เด็กน้อยดูดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อเห็นร่างสูงนั่งรออยู่บนเตียงคนไข้

"คุณลุงจัสติน"

"อันดาแม่บอกว่าไงคะ อยู่ห่างๆตอนแม่ทำงานใช่ไหม"

"ขอโทษค่ะ" อันดาหุบยิ้มทันทีเมื่อถูกแม่ดุ และถอยหลังออกมาให้ห่างจากตรงนั้น

"ขึ้นมานั่งบนเตียง" น้ำเสียงเข้มพูดขึ้นไม่ได้สนใจคำดุของนับดาวแม้แต่นิด พลางใช้มือหนาตบที่ว่างข้างๆเขาให้เด็กสาวได้รับรู้

"คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งลูกฉัน นั่งเฉยๆด้วยค่ะ ฉันจะล้างแผล อันดาไปรอแม่ตรงมุมนั้นก่อนนะคะ"

"อันดามานั่งตรงนี้" จัสตินใช้น้ำเสียงหนักแน่นกว่าเดิม

ดวงตากลมโตของอันดามองสลับไปมาระหว่างลุงจัสตินกับแม่นับดาว

"อันดาเชื่อแม่นับไหมคะ" ฉันต้องใช้เสียงแข็งกับลูกเพราะไม่อยากให้อันดาเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้มากเกินไป

"ก็ได้ค่ะ" อันดาเดินคอตกไปที่มุมเสาที่อยู่ไม่ไกล

"เรื่องมาก"

พรึบ

จัสตินทำสีหน้าไม่พอใจและลงจากเตียงเพื่อไปหาเด็กสาวที่กำลังเดินหันหลังให้เขาเพื่อไปยืนอยู่ตรงมุมที่แม่ตัวเองสั่ง

หมับ

"อ๊าย....ฮ่า ฮ่า" เสียงหัวเราะของอันดาดังไปทั่วห้องทำแผล เพราะอยู่ดีๆตัวก็ลอยระลิ่วในอากาศ

"นี่คุณ ปล่อยลูกฉันนะ เดี๋ยวอันดาหล่น" ฉันพยายามจะไปแย่งอันดากลับคืนมาแต่ความสูงของเขาทำให้แขนฉันเอื้อมไปจับลูกไม่ได้ แถมเขายังชูแขนตรงทำให้ตัวอันดาลอยสูงกว่าเดิม

"ฮ่า ฮ่า...ลุงจัสติน อันดาชอบค่ะ" เด็กสาวไม่รู้เรื่องอะไรแต่กลับหัวเราะออกมาไม่หยุด

"หยุดมองตาขวางใส่ฉัน ไม่เห็นเหรอไงว่าลูกเธอชอบ" จัสตินยกยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่าและอุ้มอันดาไปที่เตียงคนไข้อีกครั้ง ก่อนจะวางเด็กสาวลงบนเตียงซึ่งนั่งอยู่ข้างเขา สายตาคมกริบมองนับดาวที่ยืนจ้องตาเขม็งอย่างไม่รู้สึกอะไร

"ลุงจัสตินเดี๋ยวแม่นับดาวดุ" อันดากระซิบเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน

"ถ้าแม่นับดาวดุเมื่อไหร่มาฟ้องลุงได้เลย ลุงจัดการให้" จัสตินกระซิบเด็กสาวกลับเช่นกันก่อนจะหันมาสบตากับคนตัวเล็กที่ยืนมองด้วยท่าทางไม่พอใจ

"หมอมองคนไข้แบบนี้เหรอไง ฉันมาล้างแผล ไม่ใช่มานั่งให้เธอจ้องหน้า ถ้าเกิดหลงเสน่ห์ความเลวฉันขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบนะบอกก่อน"

"คุณอย่าเอานิสัยไม่ดีของตัวเองมาสอนอันดา อันดาต้องรู้ว่าอันไหนควร อันไหนไม่ควร การที่คุณอุ้มอันดามานั่งเตียงคนไข้แบบนี้มันไม่เหมาะสม คนอื่นก็เอาไปนินทาหาว่าฉันเอาลูกมาปะปนกับงาน"

"ก็แค่อุ้มมานั่งข้างๆผิดตรงไหน อันดาไม่ได้ยุ่งกับเธอเลยสักนิด เธอก็ทำหน้าที่ของตัวเองไป มีแต่เธอนั่นแหละที่มีปัญหาอยู่คนเดียว" ไม่รู้ทำไมเขาถึงสนิทใจกับอันดาถึงขนาดนี้ เด็กที่เขารักที่สุดก็คือชาวินท์ลูกของอลินดา แต่พอเจออันดากลับรู้สึกเหมือนผูกพันกันมานานจนเอ็นดูอันดาอีกคน ทั้งที่เขาไม่ควรทำแบบนี้กับลูกของผู้หญิงที่ทิ้งไปแล้ว อีกอย่างไม่รู้ตอนที่คบกัน เธอแอบไปนอนกับผู้ชายอื่นจนพลาดท้องหรือเปล่า แต่พอเห็นหน้าอันดามันไม่มีความคิดที่จะเกลียดเด็กคนนี้เลย

"คุณจัสติน"

"อันดามองอยู่ไม่เห็นเหรอ หรือเธอจะทะเลาะกับฉันต่อหน้าลูกก็ได้นะ ฉันไม่ถือ"

ฉันมองหน้าลูกที่กำลังมองฉันกับเขาเถียงกัน สุดท้ายฉันก็ยอมให้อันดานั่งอยู่ข้างๆเขา ดวงตากลมโตก้มมองมือหนาที่กุมมือเล็กๆของอันดาไว้ ตอนนี้ฉันกลับอยากให้อันดาแสดงอาการก้าวร้าวออกมาเหมือนที่พูดถึงพี่นนท์ แต่มันกลับตาลปัตรไปทั้งหมดเพราะดูเหมือนอันดาจะเข้ากับจัสตินได้อย่างเหลือเชื่อ ทั้งที่พี่นนท์พยายามหลอกล่อ หาของเล่นมาให้ตั้งแต่แบเบาะ แต่อันดาไม่เคยใจอ่อนให้พี่นนท์เลยสักครั้ง ต่างกับจัสตินที่พึ่งเจอกันไม่ถึงวันอันดากลับสนิทใจและเชื่อใจ ฉันกลัวว่าถ้าอันดารู้ว่าเขาคือพ่อแท้ๆแล้วจะทิ้งฉันไปอยู่กับเขา

"ฉันไม่มีเวลามานั่งรอเธอทั้งวันนะนับดาว" จัสตินพูดเหมือนดึงสติคนตรงหน้า เพราะเห็นเธอยืนนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเตรียมอุปกรณ์ล้างแผลให้เขา

"อาจจะเจ็บหน่อย ทนเอา"

"เป็นคำพูดของหมอที่ฟังแล้วไม่รื่นหูเลยสักนิด"

ฉันไม่ได้สนใจคำพูดแดกดันของเขา มือบางเอื้อมไปแกะปลาสเตอร์ที่หัวคิ้วออกให้โดยไร้ซึ่งความอ่อนโยน และแรงกว่าคนไข้คนอื่นที่ฉันเคยล้างแผล

หมับ

"คุณจัสติน" ฉันเรียกชื่อเขาเสียงหลงเพราะท่อนแขนแกร่งโอบเอวฉันไว้แน่นและดึงตัวฉันเข้ามาให้ใกล้ร่างหนามากกว่าเดิม จนตอนนี้ปากของฉันอยู่กึ่งกลางหน้าผากของเขาพอดี เหมือนว่าฉันกำลังจะจูบหน้าผากเขา ดีที่ตอนนี้ฉันปิดผ้าม่านระหว่างการทำแผลให้คนไข้ ทำให้คนที่อยู่ด้านนอกไม่เห็นการกระทำของจัสตินในตอนนี้

"ยืนห่างขนาดนั้นมองเห็นแผลฉันเหรอไง"

"เห็นค่ะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"ถ้าเธอยังดิ้น ฉันจะดึงเธอมานั่งบนตักตอนล้างแผล และถ้าแกล้งทำฉันเจ็บอันดาจะได้เห็นฉากเด็ดเหมือนคืนนั้นแน่" สายตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ และไม่นานมือเรียวเล็กของนับดาวเริ่มจัดการกับแผลที่หัวคิ้วของเขาต่อก็อดที่จะยกยิ้มมุมปากไม่ได้

"คิก คิก คิก..." เสียงอันดาหัวเราะกับการกระทำของแม่นับดาวและลุงจัสติน

ฉันเบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้ว รีบทำแผลให้เสร็จๆเขาจะได้กลับสักที เลยปล่อยให้ท่อนแขนแกร่งโอบรัดเอวไว้แบบนั้น เวลาจะหยิบอุปกรณ์ล้างแผลก็ลำบากแต่คนตรงหน้ากลับตีมึน ไม่ยอมปล่อยแขนแถมยังรัดแน่นกว่าเดิม ฉันได้แต่ทำใจและยืนล้างแผลให้อย่างเงียบๆ

จัสตินรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆเป่ารดหน้าผากอยู่ตลอดเวลา มือหนาไม่ยอมที่จะปล่อยให้ตัวเธอเป็นอิสระ พลางเหลือบสายตาไปที่เด็กสาวที่นั่งข้างๆกลับได้รับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบาๆ จนริมฝีปากหนาระบายยิ้มตอบกลับไป สายตาของเด็กคนนี้ไร้ซึ่งมลทินมีแต่ความบริสุทธิ์ส่งตรงมาหาเขา

"เสร็จแล้วค่ะ ปล่อยฉันสักที"

"ฉันยังรู้สึกตึงๆที่แผล"

"คุณจัสติน ฉันบอกให้ปล่อย"

"คุณลุงจัสตินเจ็บแผลเหรอคะ เดี๋ยวอันดาเป่าให้" เด็กสาวยืนขึ้นบนเตียงพลางก้มหน้าไปที่หน้าผากของลุงจัสติน พร้อมกับเป่าลมออกจากปากอย่างแผ่วเบาเพื่อบรรเทาอาการเจ็บให้

การกระทำของอันดาทำเอาจัสตินนิ่งไปจนคนในอ้อมแขนสะบัดตัวออกจนสำเร็จ ใบหน้าคมคายมองการกระทำของอันดาเพียงนิดและปล่อยให้เด็กสาวทำแบบนั้น เขากลับรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้รับการกระทำจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้

"คุณลุงจัสตินหายเจ็บหรือยังคะ เวลาอันดาหกล้มแม่นับจะชอบเป่าแบบนี้ให้อันดา และอันดาก็ไม่เจ็บแผลเลยค่ะ"

"อืม...หายแล้ว" เสียงเล็กๆของเด็กสาวเรียกสติจัสตินให้กลับมาหลังจากเหมือนหลุดเข้าไปในภวังค์กับการกระทำของอันดา

"อันดาคะ ลงมาได้แล้วค่ะ คุณลุงจะกลับบ้านแล้ว"

"คุณลุงจัสตินอยู่เล่นกับอันดาก่อนไม่ได้เหรอคะ"

"เอาไว้พรุ่งนี้ฉันจะมาล้างแผลใหม่ วันนี้ฉันมีธุระต้องไปทำ"

"พรุ่งนี้อันดากับแม่นับเราจะไปทะเลกันค่ะ ไปกันสองคนแม่ลูก แม่ให้คุณยายลาคุณครูให้อันดาแล้วด้วย เราจะนอนค้างที่ทะเลกันหนึ่งคืนค่ะ อดเจอคุณลุงจัสตินเลย"

"ทะเลงั้นเหรอ? ค้างคืนกันสองคนแม่ลูก?" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายขึ้นบนใบหน้าคมคายอีกครั้ง

"อันดาลงมาค่ะ กลับห้องกันได้แล้ว" ฉันถึงกับถลึงตาโตใส่ลูกสาวตัวแสบที่บอกจัสตินไปตรงๆ และบอกทุกอย่างหมดเปลือก

"อันดากลัวคุณลุงหมอนนท์ตามไปค่ะ คุณลุงจัสตินไปเที่ยวทะเลกับอันดาไหมคะ" อันดากระซิบให้จัสตินได้ยินแค่คนเดียว

"ไม่ชอบหมอนนท์เหรอ"จัสตินแสร้งถาม

"ไม่ชอบค่ะ อันดาไม่ชอบให้คุณลุงหมอนนท์เข้าใกล้แม่นับของอันดา"

"อันดา แม่พูดว่าไงคะ"ฉันพอจับใจความที่อันดาพูดกับจัสตินได้ ทำให้รู้ว่ากำลังพูดถึงพี่นนท์

"ได้สิ เดี๋ยวลุงไปรับที่คอนโดแม่นับดาวแต่เช้าเลย" จัสตินพูดเสียงดังทำให้นับดาวได้ยินด้วย

"ฉันไม่ได้ชวนคุณ ฉันจะไปกับลูกค่ะ"

"แต่อันดาชวนฉัน ฉันถือว่ารับคำเชิญจากลูกของเธอแล้ว งั้นพรุ่งนี้เจอกันถ้าคิดหนีไปก่อนบอกเลยว่าตามถึงที่แน่นอน ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะไปคอนโดเธอไม่ถูก จำแม่นพอๆกับทางกลับบ้านฉันเลยล่ะ" เขารู้ดีว่านับดาวพักอยู่ที่ไหนเพราะในประวัติที่วินตันหามาระบุไว้อย่างชัดเจน และก็ไม่ยากสำหรับเขาถ้าเธอคิดจะหนีไปก่อน

"หน้าด้านหน้าทน"

"ฉันชอบคำด่าของเธอ....มาลุงอุ้มลง" จัสตินไม่สนใจคำด่าของนับดาว และหันไปอุ้มอันดาลงจากเตียง

"เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะลุงจัสติน" อันดาโบกมือลาลุงจัสตินด้วยรอยยิ้ม

จัสตินส่งรอยยิ้มยียวนไปทีนับดาว ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา ใบหน้าคมคายกลับมาเรียบนิ่งอย่างเช่นเคย

"อันดาไปชวนเขาทำไมลูก แม่อยากไปกับอันดาสองคน เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนไงคะ" นับดาวพูดกับลูกสาวตัวน้อยหลังจากจัสตินเดินออกไปแล้ว

"พออันดาได้จับมือของคุณลุงจัสตินเหมือนอันดาได้จับมือพ่อเลยค่ะ อันดาอยากให้คุณลุงจัสตินจีบแม่นับดาว"

ฉันมองดวงตากลมโตของลูกสาวที่ส่งตรงมาที่ฉัน แววตาคู่นั้นบ่งบอกถึงความหวังอย่างเปิดเผย ฉันยังไม่ได้บอกเรื่องฉันกับพี่นนท์ให้อันดาได้รับรู้เลย กลัวว่าอันดาจะงอนเหมือนตอนเช้าอีก และเรื่องฉันกับจัสตินมันคงไม่มีวันหวนคืนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว