พลั้งรักมาเฟียร้าย

EP 18 : ปฏิกิริยาของคนเป็นพ่อ

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 18

"ฉันจะไปทะเลใกล้ๆแถวนี้ คุณจะไปไหนคะ" ฉันท้วงขึ้นเมื่อเห็นเขาเลี้ยวไปอีกทางไม่ใช่ทะเลที่ฉันคิดไว้ตอนแรก รถสปอร์ตคันหรูของจัสตินขับออกจากคอนโดได้สักพักใหญ่ โดยที่ฉันต้องมารถเขาอยู่ดีเพราะเจ้าตัวแสบที่นั่งบนตักตอนนี้ติดจัสตินจนฉันหาทางปฏิเสธไม่ได้ ตลอดทางที่ผ่านมาฉันไม่ได้คุยกับเขาเลยมีแต่เสียงอันดากับจัสตินที่ดังเจื้อยแจ้วมาตลอดทาง อันดามักถามโน่นถามนี่ตามประสาเด็กและฉันได้ตอบคำถามลูกบ้างเป็นบางครั้งเพราะคนข้างๆจะแย่งตอบก่อนตลอด ที่น่าแปลกก็คือจัสตินไม่มีอารมณ์หงุดหงิดให้ฉันได้เห็นเลย ต่อให้ความอยากรู้ของอันดามีล้นจนเกินขอบเขต

"มีหน้าที่นั่งก็นั่งเฉยๆ ถึงเดี๋ยวก็รู้เอง" น้ำเสียงเข้มตอบกลับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตาคมยังจับจ้องอยู่กับถนนเบื้องหน้า

"ทำไมคุณลุงจัสตินกับแม่นับดาวไม่พูดกันดีๆละคะ"

คำพูดของอันดาทำเอาทั้งฉันและจัสตินเงียบโดยปริยาย บรรยากาศในรถกลับมาเงียบจนได้ยินเสียงลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศ อันดาก็ไม่ยอมพูดคุยกับใครหลังจากพูดประโยคนั้น

นานหลายนาทีที่ทุกคนเงียบ ฉันรับรู้ได้ว่าคนบนหน้าตักเหมือนจะเคลิ้มจนหลับไปแล้ว ไม่แปลกที่อันดาจะเพลียเพราะตื่นตั้งแต่ตีห้าแถมยังปลุกฉันอีกด้วย พอเด็กน้อยเจออากาศเย็นภายในรถก็หลับเป็นธรรมดา คำพูดของอันดาฉันใส่ใจทุกคำแต่ก็ยังบอกลูกไม่ได้ว่าทำไมฉันกับเขาถึงไม่พูดดีๆใส่กัน

หมับ

จัสตินเอื้อมมือไปประคองหัวอันดาที่กำลังจะสัปหงกอย่างทันท่วงที เขาสังเกตเห็นอันดาเคลิ้มมาสักพักแล้ว ที่เงียบไปเป็นเพราะไม่อยากให้อันดาเห็นว่าเขากับนับดาวเถียงกัน อยู่ดีๆก็เกิดความคิดที่แปลกประหลาดตั้งแต่มาเจออันดา แต่ถ้าในรถคันนี้มีนับดาวแค่คนเดียวเขาคงเถียงกับเธอจนโมโหด้วยความเดือดดาลไปแล้ว

"ขอบคุณ" ฉันชำเลืองมองใบหน้าคมคายเพียงนิดเมื่อเขาเอื้อมมือมารองหัวอันดาไว้ ก่อนที่ฉันจะค่อยๆอุ้มอันดาให้นอนในท่าขวางแขนของฉันประคองหัวอันดาไว้ และเท้าของอันดาก็ชนกับประตูรถสปอร์ตพอดี จนฉันต้องมองหน้าจัสตินอีกรอบเพราะกลัวว่าเขาจะบ่น รถคันนี้ฉันไม่รู้มูลค่าแต่การที่มีรองเท้าเลอะฝุ่นเลอะดินไปโดนรถสำหรับคนรักรถคงไม่พอใจ แต่เขากลับนิ่งเฉยไม่ได้บ่นอะไร

"ถ้าง่วงก็นอน หน้าตาเธอก็เหมือนง่วงไม่ต่างจากอันดานะ"

"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันดูแลตัวเองได้และดูแลตัวเองมาตลอดอยู่แล้ว ถ้าคุณเอ็นดูอันดามันคือเรื่องที่ดีที่ลูกของฉันมีคนรักหลายคน แต่กับฉันคุณไม่จำเป็นต้องมาทำดีด้วย ที่ฉันยอมคุณขนาดนี้เป็นเพราะอันดาไม่ใช่อาลัยอาวรณ์คุณ คุณรู้ดีว่าฉันมีแฟนแล้ว และตัวคุณเองก็คงมีผู้หญิงข้างกายเหมือนกัน ฉันไม่เคยอยากให้อันดาเข้าใกล้คุณแต่ในเมื่อมันห้ามความรู้สึกของอันดาไม่ได้ฉันก็จะทำตามใจลูก" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวอันดาตื่น แต่เน้นหนักทุกคำพูด ดวงตากลมโตหันออกไปนอกกระจกรถไม่สนใจว่าเขาจะรู้สึกยังไง แต่เชื่อว่าต่อให้พูดแรงขนาดไหนคนอย่างจัสตินก็ไม่มีความรู้สึกอะไร

"หึ..." จัสตินหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ เขารู้สึกชอบนับดาวเวอร์ชันนี้ เธอเด็ดขาดทั้งคำพูดและการกระทำ

หลายชั่วโมงผ่านไป

รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดในบ้านพักหลังหนึ่ง ซึ่งแถวนี้จะมีบ้านเป็นหลังๆแบ่งอาณาเขตอย่างชัดเจน หน้าบ้านของทุกคนหันหน้าเข้าทะเล ฉันไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้ของเขาเองหรือว่าบ้านเช่า แต่คงไม่สะดวกถ้าฉันต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขาที่นี่หนึ่งคืนเต็มๆ

"ฉันกับลูกอยากพักโรงแรมธรรมดา ย้ำว่าฉันกับลูก คุณจะมาหาอันดาก็ได้แต่ฉันขอความเป็นส่วนตัว"

"เธอรู้ตัวไหมว่าตัวเองเป็นคนเรื่องมาก ตั้งแต่ฉันเจอผู้หญิงมาไม่เคยมีใครเรื่องมากเท่าเธอมาก่อน ต่อให้เป็นนับดาวเด็กนักศึกษาแพทย์ก็ไม่เคยเรื่องมากขนาดนี้ หรือว่าเธอกำลังเรียกร้องความสนใจจากฉันกันแน่ ไม่โดนฉันกระแทกนานพยศไม่เลิก"

"คุณจัสติน!" ฉันตวาดเสียงดังลั่นจนลืมไปซะสนิทว่าอันดายังคงหลับอยู่ในอ้อมแขน แต่คำพูดของเขามันเกินจะทนไหว

"อื้อ ออ...แม่นับดาวทะเลาะกับลุงจัสตินอีกแล้วเหรอคะ" อันดาค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“เปล่าค่ะแม่ไม่ได้ทะเลาะกับลุงจัสตินเลย แม่แค่เรียกชื่อลุงจัสตินเฉยๆค่ะ คนเก่งเราถึงทะเลกันแล้วนะคะ”

“ว้าว…ทะเลเป็นแบบนี้นี่เอง อันดาอยากเล่นน้ำทะเลค่ะ” ความงัวเงียหายเป็นปลิดทิ้งเมื่ออันดาผงกหัวขึ้นจากท่อนแขนของแม่และเห็นทะเลอยู่ตรงหน้า

“โกหกหน้าตาย” จัสตินพูดขึ้นเบาๆก่อนจะเปิดประตูลงรถไป เขาสังเกตเห็นดวงตากลมโตกำลังมองเขาตาขวางแต่ทำเป็นไม่สนใจ

ปึก

ร่างสูงเดินอ้อมมาเปิดประตูรถฝั่งคนนั่งให้นับดาว ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง

“ฉันเปิดประตูให้อันดา”

พรึบ

อันดากระโดดลงจากรถทันทีหลังจากประตูเปิดออก เด็กสาวตัวน้อยมองทะเลตรงหน้าด้วยรอยยิ้มและกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“แม่นับดาวขา…อันดาอยากเล่นทะเล”

“เดี๋ยวไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำก่อนนะคะ แล้วแม่จะพามาเล่น” ฉันเดินเข้ามาหาลูกน้อยด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ได้! ไม่เห็นเหรอไงว่าแดดกำลังร้อน” จัสตินพูดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ

“นี่คุณ! ฉันตั้งใจจะมาพักผ่อนกับลูก แต่คุณก็ขัดพวกเราทุกอย่าง อะไรของคุณนักหนา ไม่เห็นเหรอว่าอันดาหน้าเสียแค่ไหน” ฉันเดินเข้ามาใกล้จัสตินและพูดให้ได้ยินกันแค่สองคน เพราะไม่อยากทะเลาะให้ลูกเห็นแล้ว และสีหน้าอันดาก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อถูกขัด

“แล้วเธอไม่เห็นเหรอไงว่าแดดมันแรงแค่ไหน”

“ให้อันดาได้จุ่มเท้าก็ยังดี และบอกเหตุผลเขาไม่ได้เหรอคะ ฉันไม่ใจดำให้ลูกเล่นน้ำจนไม่สบายหรอกค่ะ อันดาเป็นลูกฉัน ฉันรู้ดีว่าต้องทำยังไง นี่เป็นครั้งแรกของอันดาที่ได้เห็นทะเลอย่าพึ่งขัดได้ไหม”

สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กสลับกับเด็กสาวตัวน้อยที่ยืนทำหน้าละห้อยอยู่ไม่ไกล

“เล่นแค่ริมชายฝั่งก่อนนะอันดา เอาไว้เย็นๆลุงจะพาลงไปเล่นน้ำอีกรอบ”

“โอเคค่ะ” อันดาตอบกลับมาเสียงแหลม สีหน้าเปลี่ยนไปต่างตอนแรกอย่างสิ้นเชิง

“ถ้าอยากเปลี่ยนชุดให้อันดา เดินตรงไปหน้าบ้านมีโซนล้างตัว ห้องอาบน้ำอยู่ ของของเธอกับอันดาเดี๋ยวฉันยกเข้าบ้านเอง และไม่ต้องพูดมากเธอมีหน้าที่ดูแลลูก” จัสตินพูดจบก็เดินไปหยิบของหลังรถทันทีปล่อยให้สองแม่ลูกมีเวลาอยู่ด้วยกัน

ฉันไม่ได้เถียงอะไรเขากลับ และเลือกหาชุดว่ายน้ำและครีมกันแดดของอันดาในกระเป๋าและเดินออกไปตามทางที่เขาบอก ฉันไม่ได้ถืออะไรติดมือมาเลยนอกจากของอันดาเพราะเขาหยิบไปเองทั้งหมดแม้แต่กระเป๋าเสื้อผ้าฉัน

“เย้ๆ เย้ๆ อันดาได้เล่นน้ำทะเลแล้ว อันดาจะก่อกองทรายด้วยค่ะ แม่นับถ่ายรูปอันดาเยอะๆนะคะ อันดาจะเอาไปอวดคุณยาย” เด็กสาวในชุดบิกินี่เด็กสีชมพูหวานแหววกำลังตื่นเต้นดีใจที่ได้เล่นน้ำทะเลและก่อกองทราย

"แม่ให้เล่นครึ่งชั่วโมงนะคะ แล้วค่อยลงมาเล่นใหม่ตอนเย็น เราค้างที่นี่กันหนึ่งคืนอันดาจะเล่นตอนไหนก็ได้แต่ไม่ใช่ตอนแดดแรงๆแบบนี้รู้ไหมลูก" ตอนแรกฉันก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่เมื่อเห็นความสุขของลูก เห็นรอยยิ้มของอันดา ทำให้ฉันยอมที่จะนอนที่นี่ มันคงยากถ้าฉันจะไปหาบ้านเช่าเอง อีกอย่างคงไม่ได้อยู่ติดทะเลขนาดนี้

"ค่ะ" มือเล็กโกยทรายริมทะเลด้วยรอยยิ้ม

ฉันยืนมองลูกน้อยที่กำลังเพลิดเพลินกับการก่อกองทรายก็ระบายยิ้มออกมาจนหุบไม่ได้

"ถ้าไม่คิดจะทำอะไรก็ยืนถือไว้เฉยๆ" จัสตินเดินมาจากด้านหลังพร้อมกับยัดร่มคันใหญ่ใส่มือเธอโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะนั่งยองๆก่อทรายกับอันดา หลังจากเก็บของเสร็จก็ลงมาหาสองคนแม่ลูกที่ริมชายหาดทันที เขาไม่เคยคิดอยากเล่นน้ำทะเล ไม่เคยคิดที่จะก่อกองทราย ต่อให้มีบ้านพักตากอากาศอยู่ริมทะเลแต่ก็ไม่เคยลงเล่นสักครั้ง นี่ถือเป็นครั้งแรกของเขาเหมือนกันที่ได้ก่อกองทรายหน้าบ้านพักตัวเอง

ฉันยืนถือร่มบังแดดให้ทั้งสองคน มองสองคนเล่นทรายกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไร มือหนากับมือเล็กช่วยกันก่อเจดีย์ทราย ฉันมองภาพทั้งสองคนอย่างเงียบๆ มันคือภาพครอบครัวที่ฉันเคยวาดฝันไว้ตั้งแต่ตอนที่คบกับเขา แต่ทุกอย่างมันก็พังทลายลงเพราะตัวจัสตินเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะได้เห็นภาพนี้ด้วยตาตัวเอง แต่สุดท้ายฉันก็รีบสลัดความคิดพวกนั้นออกจากหัวมันคงไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว ฉันตัดสินใจคบกับพี่นนท์ไปแล้ว

"ทีหลังหาชุดที่มิดชิดกว่านี้ให้อันดาใส่ ต่อให้อันดาเป็นเด็กสามขวบ แต่ก็เป็นผู้หญิง เธอจะให้ลูกใส่บิกินี่แบบนี้ไม่ได้" จัสตินพูดขึ้นทั้งที่มือหนายังช่วยอันดาก่อกองทราย

"อันดาลูกฉัน และชุดนี้ก็น่ารักด้วย คนโตๆยังใส่บิกินี่กันได้เลยค่ะ"

"แต่ฉันไม่ชอบ" ใบหน้าคมคายเงยขึ้นมาสบตากับคนตัวเล็กที่ยืนกลางร่มอยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจและหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นชุดของอันดา

"คะ?" ฉันถึงกับเอียงคอด้วยความสงสัย อยู่ดีๆเขาก็พูดเหมือนหวงลูกสาวของฉันราวกับตัวเองเป็นพ่อที่หวงลูก แต่พอฉันทำหน้าสงสัยเขากลับไม่สนใจและก้มลงไปก่อทรายกับอันดาตามเดิม อยู่ดีๆหัวใจดวงน้อยก็เต้นระส่ำกลัวว่าเขาจะรู้ความจริงแล้ว

"ตอนเย็นแม่นับดาวเปลี่ยนชุดแบบอันดาแล้วมาเล่นทะเลด้วยกันนะคะ เมื่อวานแม่นับบอกว่าจะใส่คู่กับอันดาอย่าลืมสัญญานะคะ" อันดาชวนผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้มตามประสาเด็ก

"เดี๋ยวตอนเย็นแม่เปลี่ยนมาเล่นน้ำทะเลกับอันดาค่ะ แต่แม่ว่าตอนนี้เราควรหยุดเล่นได้แล้วนะ ไปล้างตัวแล้วกินข้าวกันดีกว่า" ฉันรับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคนที่จับจ้องฉันตั้งแต่อันดาพูดจบ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรเหมือนกันได้แต่ปั้นหน้ายิ้มให้กับลูกสาว

"ลุงก็จะเล่นน้ำทะเลด้วยเหมือนกัน ลืมลุงไปแล้วเหรอไง"

"ไม่ลืมค่ะ เราจะเล่นด้วยกันสามคนเลย"