รอนแรมอ้างว้างบนทางเปลี่ยวเหงา
ทอดน่องมองดาวกับเงาลำพัง
โอบกอดตัวเองครั้นลมหนาวผ่าน
เฝ้าอธิษฐานขอพรพระจันทร์
เพียงบ่าไหล่กว้างของใครสักคน
คืนวันสับสนมีเขาเคียงข้าง
คอยซับน้ำตาในยามสิ้นหวัง
ยื่นมือฉุดรั้งเมื่อครั้งคลุกคลาน
ตอนที่ 8
แสงอาทิตย์อัสดงแผ่รัศมีสีแดงฉาน ณ. ริมขอบฟ้า ในเวลาโพล้เพล้ทั้งแลดูงดงามและน่าหวาดหวั่น
บนหลังอาชานัยสายพันธ์เลิศมีสองร่างของหนุ่มสาวนั่งแนบชิด ฝ่ายหญิงสาวแรงระโหยแทบจะเป็นลมฟุบหลับบนหลังม้า ฝ่ายชายหนุ่มกลับตื่นตัวและมีความสุขล้นหัวใจจนไม่อยากหยุดพักการเดินทาง
“อีกไม่ถึงสิบลี้ก็จะเข้าเขตชุมชน”
หยางหลงแกล้งโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงต่ำกระทั่งจมูกชนกับใบหูเล็กและกล่าวเสียงเบา หลิวอี้เฟยสะดุ้งเอนหนีเหมือนถูกของร้อน ตลอดทั้งวันนางทำราวกับว่าหากเผลอไผลพิงหลังกับแผ่นอกกว้างแกร่งแล้วสองร่างจะหลอมรวมแยกจากกันไม่ได้
นางปิดปากเงียบ หลิวอี้เฟยไม่ได้บอบบางจนไม่สามาร
