Chapter 11 พ่อบ้านชัด ๆ
1244 Words
•Nott part
ผมมองคนที่บอกขอนอนแป๊บเดียวจนตอนนี้ผ่านไปแล้วกว่าครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เห็นแววว่าจะตื่น แถมยังกรนคร่อก ๆ ราวกับมีความสุขนักหนาที่ได้นอนหนุนตักผม ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาหรือฤทธิ์ไข้ถึงทำให้เหมือนฝันหลับลึกขนาดนี้ ถึงผมไม่อยากรบกวนเวลาแห่งความสุขคนป่วยแต่ผมก็ไม่สามารถอยู่ต่อได้ เพราะก่อนออกมาไม่ได้บอกนิวไว้ว่าจะไปไหน กลัวน้องกลับถึงห้องแล้วไม่เจอจะเป็นห่วง
“ฝัน เหมือนฝัน” ผมเขย่าต้นแขนเล็กไม่แรงนักกะว่าจะปลุกให้เธอลุกไปนอนเตียงดี ๆ แต่กลับเป็นว่า ยิ่งปลุกยิ่งขยับดุกดิ้กบนตักผม เล่นเอาหายใจไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว ในจังหวะที่ใบหน้าเนียนพร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ อยู่ห่างขอบกางเกงแค่ไม่ไกล
“ยัยเด็กขี้เซา” ผมวางเหมือนฝันลงบนเตียงของเธอ พอได้อยู่ในพื้นที่คุ้นเคย ริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้ม ผมห่มผ้าให้อดไม่ได้ที่จะเอามืออังหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิของร่างกาย เห็นว่าไข้ลดลงเยอะผมก็วางใจ ยืดตัวห่างแล้วเดินออกมาด้านนอก
หอนี้ไม่ต่างจากหอของไอ้ธูปที่อยู่ตึกข้าง ๆ เพราะเจ้าของเป็นคนเดียวกัน ถึงห้องไม่ได้ใหญ่มากแต่ทุกอย่างก็ถูกแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างลงตัว มีห้องนอนแยกออกจากห้องนั่งเล่น แล้วก็มีห้องครัวเล็ก ๆ ตั้งอยู่นอกระเบียง ผมมองถ้วยโจ้กที่ขึ้นอืดจนเต็มถ้วย ตัดสินใจหยิบขึ้นมาแล้วเปิดประตูออกมานอกระเบียง ทีแรกกะว่าจะกลับคอนโดเลย แต่พอเห็นว่าถ้วยชามกินเสร็จไม่ได้ล้างก็รู้สึกขวางหูขวางตา ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างเจ้าระเบียบ ทำให้ผมไม่สามารถปล่อยผ่านเรื่องพวกนี้ อย่างตอนอยู่คอนโดเรื่องงานบ้านก็เป็นผมซะส่วนใหญ่ที่เป็นคนทำ เพราะถ้ารอนิวไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ฤกษ์
หน้าจอโทรศัพท์บอกว่าใกล้สามทุ่ม ดังนั้นผมจึงไม่มีเวลาอ้อยอิ่งอีก แต่ก็ยังไม่วายเปิดประตูห้องนอนเข้าไปดูคนป่วย เห็นว่ายังหลับสบายผมจึงปิดประตูลงตามเดิม ปิดไฟด้านนอกเหลือไว้เพียงโคมไฟเล็กข้างทีวี ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีผมก็กลับมาถึงคอนโด คิ้วขมวดเมื่อเวลานี้ยังไม่เห็นรถของน้องสาว
“ทำไมยังไม่กลับ” ป่านนี้บาสคู่สุดท้ายน่าจะแข่งจบแล้ว แล้วทำไมนิวถึงยังไม่กลับอีก ไม่ใช่ว่าชวนกันไปต่อที่ไหนนะ ถ้ารู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนจะตีให้
“ว่าไงบอส” เมื่อกี้กำลังจะกดโทรออกหานิว แต่บอสก็ดันโทรเข้ามาก่อน
(ไอ้นิวถึงห้องยังเฮีย) คำถามของบอสเล่นเอาผมงง ในเมื่อไปด้วยกันทำไมต้องมาถาม
“ไม่ได้ไปด้วยกันรึไง”
(มาด้วยกันครับแต่ตอนนี้หามันไม่เจอ โทรไปก็ไม่รับ)
“แล้วทำไมไม่ได้อยู่ด้วยกัน” ผมถามเสียงเข้ม ปลายสายหัวเราะแหะ ๆ ก่อนบอกว่าทะเลาะกันนิดหน่อยเลยแยกกัน พออารมณ์เย็นสรุปหากันไม่เจอ หัวจะปวดกับเด็กพวกนี้
(ถ้านิวกลับถึงห้องบอกมันโทรกลับหาบอสด้วยนะเฮีย ส่วนรถบอสจะเอาไปคืนพรุ่งนี้)
“อือ” สายถูกตัดไปแล้ว แต่ความเป็นห่วงน้องของผมกลับไม่ได้ลดลงเลย ปกตินิวไม่ค่อยห่างเพื่อน คือถ้าไปไหนต้องมีใครคนใดคนหนึ่งไปด้วย ไม่บอสก็เหมือนฝัน ไม่เหมือนฝันก็เป็นไอ้ปั้น นิวโตแล้วก็จริง แต่ผมก็ยังห่วงไม่ต่างจากตอนที่น้องยังเป็นเด็ก หวงด้วยเวลาที่มีผู้ชายเข้ามาจีบ ผมรู้ว่าน้องอยู่กับผมตลอดไม่ได้ แต่ผมก็อยากให้น้องอยู่กับผมให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไปไหนมา” ผมกอดอกมองคนที่กำลังย่องเบาเข้าห้อง คนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงผม ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ แต่ไม่นานทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ นินิวยิ้มหวานแล้วเดินมากอดแขนผมอย่างออเซาะ
“ไปดูแข่งบาสมาไงค่ะ”
“บาสแข่งจบตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว ไหนบอกว่าไปกับบอส แล้วทำไมบอสบอกว่าหานิวไม่เจอแถมยังโทรหาไม่ติดอีก” ผมเห็นนิวทำปากขมุบขมิบ ไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรเพราะเสียงเบาจนฟังไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าให้เดาคงกำลังบ่นบอสที่โทรมาฟ้องผม “สรุปยังไง ไปไหนมา” ผมถามเสียงเข้ม ใช้หน้าตาติดเหวี่ยงเป็นตัวเร่ง นิวมีท่าทีลนลานอย่างเห็นได้ชัด แค่นั้นก็รู้แล้วว่าสมองน้อย ๆ ของน้องกำลังคิดหาคำโกหก
“หนึ่ง”
“สอง”
“สะ...”
“นิวไปหาไอ้ฝันมาค่ะ! ใช่ ๆ นิวอยู่ห้องไอ้ฝันนางไม่สบายนิวเป็นห่วงเลยไปหา” คนตัวเล็กพูดเร็วจนเหมือนว่าลิ้นจะพันกัน พูดจบก็รีบโกยอากาศเข้าปอด
“จริง?” ผมถามย้ำ
“ค่ะ จริงแท้แน่นอน” ใบหน้าเล็กพยักรับอย่างแข็งขัน แถมตอนพูดยังไม่หลบตาอีกต่างหาก ทั้งที่เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้า
เห็นน้องกังวลเลยไม่อยากเซ้าซี้ต่อ แม้จะรู้ว่านั่นคือคำโกหกที่ผมรู้ดีอยู่แก่ใจ “เอาเถอะ”
“งั้นนิวเข้าห้องแล้วนะคะ” พอเห็นว่าผมพยักหน้าให้ คนกลัวโดนจับได้ก็รีบวิ่งตีนแตกเข้าห้อง
แม้น้องจะปิดประตูห้องไปแล้ว แต่ผมยังยืนมองอยู่อย่างนั้นพร้อมความสงสัย ว่าทำไมนิวต้องปิดบังเรื่องที่ตัวเองไปไหนมา ทั้งที่ผ่านมาเจ้าตัวไปไหนจะบอกผมเสมอไม่เคยปิด แสดงว่าเรื่องนี้มันมีอะไรแปลก แล้วผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“หวังว่าเรื่องนี้คงไม่เกี่ยวกับมึงนะไอ้ฟิลด์” ความสงสัยทำให้ผมนอนไม่หลับ ผมลงมาชั้นล่างเดินสำรวจลานจอดรถราวกับพวกลักเล็กขโมยน้อย แต่จุดประสงค์คือจะหาความผิดปกติว่ามีรถคันอื่นที่ไม่คุ้นตาจอดอยู่บ้างไหม เพราะตอนนิวกลับถึงห้องผมก็ลืมถามว่ากลับมายังไงใครมาส่ง เพราะรถของเจ้าตัวอยู่กับบอส
รถที่จอดตามหมายเลยห้องยังคุ้นตา ผมจึงเดินมายังลานที่ไว้สำหรับจอดชั่วคราว โดนต้องเสียค่าจอดเป็นรายวันให้กับทางคอนโด แล้วลางสังหรณ์ผมก็ไม่เคยพลาด เมื่อรถคันตรงหน้าคือบีเอ็มดับเบิลยูไอเจ็ดสีดำเงาที่หมายเลขทะเบียนคุ้นตาแบบสุด ๆ
“ไอ้สัสฟิลด์ กูบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับน้องกู” ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้นผมว่าผมบอกมันชัดแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับนิวอีก แล้วนิวเองก็รับปากผมแล้วด้วยว่าจะไม่ไปยุ่งกับไอ้ฟิลด์ แต่นี่อะไร ขับรถมันกลับคอนโดได้ไงก่อน แล้วไอ้ห่านั้นก็กล้าปล่อยให้ขับมาด้วยนะ เจริญมาก
End part.
- Writer
