Chapter 2 ความสวยใช้การไม่ได้
1347 Words
“มึงอย่ามายุ่ง นี้มันเรื่องของกู”
“ถ้าผู้หญิงเต็มใจกูไม่ยุ่งก็ได้ แต่ถ้าไม่ กูก็ไม่เหมือนกัน” เฮียน็อตเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แม้การเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างจะไม่ให้ความรู้สึกจริงจังก็ตามที แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขาม ในแบบที่ไม่จำเป็นต้องทำอะไรมาก
“มีอะไรว่ะ” พี่ธูปกับเพื่อนอีกสี่ห้าคนเดินตามมา เฮียน็อตเพยิดหน้ามาทางฉันที่ยังโดนไอ้สารแล้วเวย์ทาบทับอยู่ “ไอ้เวย์ มึงทำเหี้ยอะไรน้อง”
“พวกมึงอย่ามายุ่ง กูจะจัดการอีผู้หญิงปากดีที่มันกล้ามาด่ากู”
“ก็แล้วปากหมาใส่คนอื่นก่อนทำไมละ”
“อีเด็กนี่!” ฉันหลับตาปี๋เมื่ออีกฝ่ายตะคอกใส่เสียงดังลั่น กลั้นใจรอรับแรงกระแทก เพราะเห็นว่าเมื่อครู่มันง้างมือเตรียมตบกัน
“มึงจะเอากับกูใช่ไหม?” เสียงคุ้นหูดังอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ฉันตัดสินใจลืมตา ภาพที่เห็นคือเฮียน็อตกำลังเอียงคอถาม ในขณะที่มือยังจับแขนของอีกฝ่ายที่พยายามจะฟาดมือใส่หน้าฉัน
“กูเตือนด้วยความหวังดีนะเวย์ ปล่อยน้องแล้วกลับไปที่ของมึง ในขณะที่มึงยังเดินได้” ฉันแน่ใจว่าคำพูดของพี่ธูปไม่ใช่แค่คำขู่ ไม่อย่างนั้นไอ้พี่เวย์คงไม่ยอมปล่อยมือออกจากฉัน
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ชี้หน้าฉันแล้วเดินกระแทกไหล่ของเฮียน็อต ด้านคนถูกกระทำยังคงนิ่ง ไม่ได้คิดจะตามไป
“มึงดูน้องละกัน พวกกูเข้าข้างในก่อน”
“ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนนะคะ” ฉันยกมือไหว้รุ่นพี่อย่างขอบคุณ พอพี่เขาเดินไปจนลับตา ฉันก็คอหดเมื่อเจอกับสายตาที่เปรียบเสมือนมีดคม ๆ จ้องมองอยู่
“มากับใคร”
“ฝันมากับบอส”
“แล้วบอสไปไหน”
“ไป ไปกับเพื่อนแล้วค่ะ” เฮียน็อตพ่นลมหายใจออกมาราวกับหงุดหงิด ฉันที่มักต่อปากต่อคำเสมอได้แต่เงียบ ไม่กล้าพูดอะไรมากในสถานการณ์รูปแบบนี้ กลัวว่าจะโดนงับหัว แล้วไม่มีโอกาสได้เห็นตะวันขึ้นวันพรุ่งนี้
“แต่งตัวแบบนี้ คิดหน่อยว่าสมควรไหมที่จะอยู่ต่อตัวคนเดียว”
“เฮียจะบอกว่าที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเพราะการแต่งตัวของฝันงั้นเหรอคะ”
“แล้วไม่จริง?”
“ไม่จริง” ฉันขึ้นเสียงใส่ด้วยความไม่พอใจ “ฝันแค่ชอบแต่งแบบนี้ เสื้อตัวเล็กแล้วยังไง กระโปรงสั้นแล้วมันจะอะไรกันนักหนา ทำไมทุกคนชอบดูถูกคนใส่สั้น ชอบตัดสินว่าเขาเป็นอย่างนั้นทำอย่างนี้ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักเขาดีเลยด้วยซ้ำ”
“ไม่ได้ดูถูก” เฮียน็อตพูดเสียงอ่อน
“ไม่ได้ดูถูกยังไง ก็เฮียพูดไม่ใช่เหรอ ว่าเป็นเพราะการแต่งตัวถึงทำให้ฝันโดนแบบนี้ ทำไมคะ คนใส่สั้นจำเป็นต้องโดนย้ำยีแบบนี้เหรอ เราแค่อยู่ของเราเฉย ๆ แต่งตัวในแบบที่อยากแต่ง แล้วทำไมมีแต่คนป้ายความผิดให้ ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ” ในที่สุดน้ำตาแห่งความเจ็บใจก็ไหลออกมาในที่สุด ฉันพยายามปาดมันทิ้ง ไม่อยากเป็นผู้หญิงอ่อนแอ ที่ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคำดูถูกไร้ราคา
“หยุดร้องได้แล้ว”
“ไม่หยุด แล้วก็ไม่ต้องเข้ามาใกล้” ฉันถอยห่างเมื่อเฮียน็อตก้าวเข้ามาหา
“ถ้าหยุดร้องจะไปส่ง แต่ถ้าไม่หยุด ก็ทางใครทางมัน” ได้ยินอย่างนั้นก็รีบยกสองมือปาดน้ำตาออกอีกครั้ง สูดน้ำมูกกลับที่เดิม แม้จะยังสะอึกแต่ก็เม้มปากไม่ให้มีเสียงตามออกมา
เฮียน็อตส่ายหน้าให้กับความพยายามของฉัน คนพี่หมุนตัวเดินไปยังลานจอดรถ ฉันเองก็วิ่งตามไปแบบติด ๆ
“เฮียอย่าบอกเรื่องนี้ให้บอสกับนิวรู้ได้ไหม”
“ทำไม” คนถามเอี้ยวหน้ามาแป๊บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปสนใจถนนต่อ
“ฝันไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก รวมถึงปั้นด้วยนะคะ”
“มันใช่เวลามาห่วงคนอื่นไหม บอสควรรู้ว่าไม่ควรทิ้งเธอไว้แบบนั้น”
“แต่ฝันไม่อยากให้บอสรู้สึกผิด”
“แล้วเธอรู้สึกดี?”
“ไม่เลยสักนิด” ใครจะรู้สึกดีลงกันละ ในเมื่อถูกคุกคามทั้งร่างกายและจิตใจขนาดนี้
“ไปแจ้งความไว้ เผื่อว่ามันไม่ยอมจบ” เฮียน็อตพาฉันมาที่สถานีตำรวจ โดยฉันเลือกลงแค่บันทึกประจำวันไม่ได้แจ้งความดำเนินคดี แม้คุณตำรวจจะถามซ้ำ แต่ฉันก็ยังคงยืนยันคำเดิม เพราะไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่
“ขอบคุณเฮียน็อตที่เข้ามาช่วยฝันไว้นะคะ” เดินออกจากสถานีตำรวจฉันก็ยกมือไหว้เฮียน็อตอย่างขอบคุณ ถ้าไม่ได้เฮีย ฉันคงถูกไอ้บ้านั่นทำร้ายอย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไร แค่หัดรู้จักระวังตัวบ้างก็พอ”
“เป็นห่วงฝันเหรอคะ” ฉันเอียงคอถามอย่างทะเล้น
“ฉันพูดแบบนั้น?”
“เปล่าหรอกค่ะ แต่การกระทำมันฟ้อง” ฉันยิ้มร่าเมื่อเห็นเฮียน็อตลอบกรอกตา คนหล่อก็มองบนเป็นเหมือนกันแฮะ นึกว่าจะทำเป็นแค่หน้านิ่ง
“รอแป๊บ” ขับรถออกมาจากสถานีตำรวจได้ไม่ไกล เฮียน็อตก็หยุดรถหน้าร้ายขายยา
“ไม่สบายงั้นเหรอ” ฉันพึมพำกับตัวเอง มองตามแผ่นหลังกว้างจนอีกฝ่ายหายเข้าไปด้านใน ไม่ถึงสองนาที คนพี่ก็กลับมาพร้อมถุงสีขาว พอขึ้นรถได้ก็ยื่นมาตรงหน้าฉัน “ของฝันเหรอคะ”
“อือ” ฉันรับถุงยาไว้ในมือ เปิดปากถุงปรากฎว่าเป็นยาทาแก้ฟกช้ำ “อีกสักพักแขนเธอน่าจะปวด ทายาดักไว้ก่อน”
ฉันไม่คิดว่าเฮียน็อตจะใส่ใจกันขนาดนี้ ทั้งที่ไม่ได้มองสำรวจฉันเลยด้วยซ้ำ แต่กลับรู้ว่าแขนบริเวณถูกบีบเริ่มมีอาการปวด
“เพราะแบบนี้ไง ฝันถึงชอบเฮีย” ฉันไม่ได้ชอบเฮียน็อตเพราะความหล่อเพียงอย่างเดียว แต่ฉันชอบที่เฮียน็อตเป็นคนมีน้ำใจ เข้าอกเข้าใจผู้อื่น แม้ปากจะจัดหน้าจะดุไปสักหน่อย แต่นั่นก็ไม่สามารถบั่นทอนความพิศวาสที่ฉันมีต่อเฮียน็อตลงได้เลย
ยิ่งเวลาอยู่กับน้องสาวอย่างนินิว เฮียน็อตจะอ่อนโยนเป็นพิเศษ เรียกได้ว่า อะไรที่เป็นเฮีย ฉันชอบหมดทุกอย่าง
“ลงไปได้แล้ว” ไม่มีท่าทีเขินอายแม้ถูกสาวสวยอย่างฉันบอกชอบซึ่ง ๆ หน้า แถมยังปลดล็อกประตูรถ ขับใสไล่ส่งกันอีกต่างหาก
“ฝันไม่สวยเหรอคะ”
“ถามอะไรของเธออีก”
“ฝันอยากรู้ ว่าทำไมเฮียถึงเย็นชากับฝันนัก แล้วก็อยากรู้ว่าทำไมความสวยของฝันถึงใช้กับเฮียไม่ได้ผล” ผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบผู้หญิงสวยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมความสวยของฉันที่ใช้กับผู้ชายคนอื่นแล้วได้ผล ถึงใช้ไม่ได้กับผู้ชายที่ชื่อน็อต
“ความสวยทำให้รักยืนยาวได้รึไง”
“มันก็...” ได้ไหมนะ ฉันเองก็ไม่เคยมีความรัก “แต่ฝันไม่ได้มีดีแค่ความสวยนะ ฝันใจดี รักเด็ก รักสัตว์ รักเพื่อนพ้องน้องพี่ ผู้หญิงคุณสมบัติครบขนาดนี้หาไม่ได้ง่าย ๆ นะบอกให้ เฮียน็อตต้องรีบคว้าไว้นะคะ”
“ถ้าครบขนาดนั้น ทำไมเธอไม่ลงประกวดนางสาวไทย” เฮียน็อตตอบกลับอย่างคนไร้ซึ่งเยื่อใย ใบหน้าก็เรียบสนิทไม่บ่งบอกความรู้สึก
“เฮียอ่ะ อ่อยขนาดนี้ไม่หลงกลบ้างเหรอคะ”
“พอดีว่าฉันมีสมอง”
แรง แรงมาก แรงที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา!
- Writer
