Aral artık tanıdıklaşan hüznün etkisiyle kırpıştırdı gözlerini. Birkaç aydır bu hisle kaplıydı içi ve giderek artıyordu bu his içinde.
Nedenini, nereden geldiğini bilmiyordu. Bilse bir şeyler yapacak ve engelleyecekti ama bilmiyordu işte.
Sıkıntılı bir hayat yaşıyordu uzun süredir. Düşünüyor ve çaresizce bu hüznün, eksikliğin içini terk etmesini bekliyordu.
“Aral, yine mi daldın?”
Teo’nun sesiyle başını iki yana sallayarak sıyrıldı düşüncelerinden. Onları üzmemek adına bilindik tebessümünü yüzüne yerleştirip cevap verdi arkadaşına. “Hayır, konseri düşünüyordum…”
Amatörlük artık görünmez bir isimdi onlar için. Ailelerin ve tanınmışlığın etkisiyle grupları iyice bilindik bir hal almıştı zaman içinde. Hepsi bunun için uğraşmıştı zaten.
Konservatuara girmek için uğraşmışlardı en çok da.
