“Of Beste, sana gerçekten inanamıyorum!” diyerek bavulunu iteklemeye başladı Güney.
Bütün yol boyunca mide bulantısı çekmişti ve bayılmak üzereydi. “Bana birazcık acıyamaz mısın?”
“Güney, bugün ne çok söylendin sen böyle… Otobüsle gelmek çok zevkli!”
Başını iki yana sallayarak gözlerini kıstı. Ona kızmıyordu elbette, onunla ölüme dahi giderdi ama uçağa karşı olması çok saçmaydı bu küçük meleğin. Saatlerdir nasıl kıvrandığını göremiyor muydu?
Bavulu bırakıp üstüne oturdu. “İyi o zaman, beni kucağında götürmelisin çünkü nefes almaya bile halim yok Sadece Beste’m.”
Bir an ona acıyarak baktı Beste. Oturduğu için Güney ona çok yakındı ve gerçekten hasta görünüyordu.
Elini uzatıp nemli saçlarını karıştırdı. “Gerçekten çok mu kötüsün?”
Dudaklarını büktü Güney. “Evet,” dedi samimiyetle. Bay
