Ne yapacaktı şimdi?
Düşündükçe içini kemiren, canını ölesiye acıtan şeylerden zihnini nasıl arındıracaktı? Yaşadığı acıyı Beste’den nasıl saklayacaktı?
Umursayacak mıydı sanki Beste? Güney için üzülecek miydi?
Bilmiyordu! Gerçekten bu kez ne yapacağını bilmiyordu. Belki de iradesizliğini yenmeliydi önce… Aptal gibi, gölge gibi Beste’yi takip etmemeliydi. O zaman Aral’la onları görmez, üzülmezdi belki?
Kravatını eline alıp, evden çıktı. Kimseyle, tek kelime konuşmak istemiyordu!
Arabasına binmek bile istemiyordu! Hiçbir şey yapmak istemiyordu!
Ellerini cebine atıp, yürümeye başladı. Omuzları çaresizlikle çökmüş, yüzü buruşmuştu.
Şimdi okula gidecek, Beste’yi görecekti. Hatta onunla oturup, varlığını içine çekecekti. Sonra… Sonra Beste Aral’layken kendini yemeye devam edecekti…
**
