Aral kabinleri temizlemiş, ellerini yıkamış, havuz kenarına doğru yürüyordu. Aslında kulağına dolan sesi takip ediyordu, başka derdi yoktu şu an.
Müzik; vazgeçilmeziydi, huzuruydu! Ve bu ses gerçekten içine işliyordu. Beste’nin şarkı söyleyebildiği, sesinin bu denli güzel olduğu hiç aklına gelmemişti. Havuza yakın bir yerde durdu, duvara yaslanıp gözlerini sıkıca kapattı.
Aklına ilk gelen onunla beraber söyleme fikriydi! Ne harika olurdu Beste’yle şarkı söylese…
“ Her gece oturup odamda
Sarıyorum yaralarımı
Ve yeniden topluyorum kendimi…
Fakat her Allah’ın günü
Sanki çamurdanmışım gibi
Paramparça ediyor bu şehir beni…
Hep söylerdin hayat dediğin
Uzun ince bir yol diye
Artık ben yolumu da kaybettim
Kendimi de…
Düşüyorum durmadan dipsiz kuyulardan
Uyansam, uyansam ve haykırsam
