Okulla evi arasındaki yolu adımlarken ilk kez mutlu hissediyordu Beste. Bu okula gitmek ilk kez kabus değildi, ilk kez başı dik içeri girecekti.
Güney’in varlığı ona güven veriyordu şuan. Gözlerine baktığında, sesi boğuk boğuk çıkarken onu dinlediğinde, Güney’e güvendiğini fark etti.
Anlamsız bir güvendi bu. Onunla dalga geçen birine nasıl güvenebilirdi, bilmiyordu. Sadece güveniyordu.
Aklına Aral gelince gülümseyişi daha da yayıldı yüzüne. Onunla havuz temizleme fikri bile güzelleşiyordu.
Okuldan içeri girerken başını kaldırdı. O sırada arkasından Güney’in sesini duydu.
“Günaydın Beste!”
Gülümseyerek ona döndü. “Günaydın.”
Güney bir an Beste’ye bakarken zamanın durmasını diledi. Tüm özensizliğine rağmen nasıl bu kadar güzel olduğunu anlayamıyordu. Koyu kahve, dalgalı saçları atkuy
