Beste tostunu sürekli ağzına tıkıyor bu sayede konuşmayı yine ertelemeye çalışıyordu. Tam biraz acısı hafiflemişken tekrar Aral’dan bahsetmek istemiyordu ki…
“Beste…” dedi Güney güçlükle. Sesinden zorlandığı anlaşılmasın diye uğraşıyordu. “Aral’ı gerçekten seviyor musun?”
Cevabını önce gözlerinde bulmak için bakışlarını onun bal gözlerine sabitlemişti. Fazlasıyla korkuyordu duyacağı şeyin olumlu olmasından.
Beste dudaklarını bükerek, dürüstçe cevapladı onu. “Bilmiyorum… Şuan öyle geliyor, aşk gibi… Ama…” kaşlarını çattı düşünceli bir şekilde. “Madem aşk, o zaman neden unutmak zorundaymışım gibi geliyor?”
Kendi halini düşündü Güney. Başka hiçbir aşk örneği yoktu hayatında. O asla unutmak istememişti Beste’yi, böyle bir zorunluluğu asla hissetmemişti içinde. Ama mutlu değildi şimdi. Nere
