Esneyerek ellerini cebine attı Güney. Beste’nin teyzesini uyandırmamak için zile basmamış, telefonla geldiğini haber vermişti. Beste’nin “OF Güney!” mesajıyla da keyfi yerine gelmişti.
Saat sabahın 7’siydi. Kendini bildi bileli ilk kez bu saatte kalkıyordu herhalde, Beste için.
Kapı açılırken genişçe gülümsedi. Beste, beyaz bir pantolon üzerine gri gömlek giymişti. Saçlarını da tokayla arkaya tutturmuş olmalıydı. Yüzünde yine makyaj yoktu. Her zaman olduğu gibi en doğal haliyle bile nefesini kesiyordu.
“Beni izlemeyi keser misin Güney?” diyen sesiyle onun kızarmış yanaklarına yöneltti bakışlarını.
“Çok güzelsin bugün…” dedi sırıtarak. “Yoksa benim için mi?”
Ellerini beline yerleştirip, kaşlarını kaldırdı Beste. “Günlük halim bu Güney, senin için olması sence mümkün mü?”
Şımarıkça
