การเริ่มต้นครั้งใหม่
1361 Words
เสียงวางแฟ้มเอกสาร พร้อมกับรูปถ่าย ทำให้เจ้าหน้าที่ทุกคนต่างหันมาสนใจฉัน ไม่ต้องแปลกใจไปตอนนี้ฉันอยู่ในห้องประชุมของตำรวจ สงสัยนะสิทำไมฉันถึงเข้ามาได้ เหตุผลหลักๆเลย ฉันเคยทำงานให้ตำรวจ
"ทุกคนที่โดนฆ่าตาย จะมีรอยสักรูปดอกกุหลาบที่หลังมือขวาทุกคน ฉันสงสัยว่าพวกเขาต้องเป็นสมาชิกของกลุ่มองค์กรณ์นี้แน่ๆ" ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับฉัน ฉันเผยรอยยิ้มออกมาก่อนที่จะเดินไปหยิบรูปหนึ่งมา ซึ่งมันก็คือ รูปของผู้ชายที่ถูกฆ่าตายที่สถานที่ขายบริการและรูปของผู้หญิงที่ถูกฆ่าตายวันนี้ ฉันนำรูปทั้งสองไปติดที่กระดานพร้อมกับโยงเส้นแผนผัง
"ผู้ชายคนนี้ถูกฆ่าตายเพราะมีปัญหาการขัดแย้งกัน ส่วนผู้หญิงคนนี้ยังไม่ทราบสาเหตุการณ์ตาย แต่ทุกคนที่ตายล้วนมีรอยสักปรากฎอยู่ที่หลังฝามือขวา และฉันก็เคยถูกฆ่าโดยผู้ชายที่มีรอยสักแบบนี้เหมือนกัน"
"หนูคือเด็กผู้หญิงเมื่อ 9 ปีที่แล้วใช่ไหม" นายตำรวจคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
"ใช่ค่ะ พวกมันฆ่าฉันเพราะเหตุผลบางอย่างซึ่งฉันก็ไม่รู้ และฉันคิดว่าพวกมันรู้แล้วว่าฉันยังมีชีวิตอยู่เพราะตอนวันนั้นฉันถูกตามฆ่า แต่โชคดีมีคนมาช่วยไว้ แต่ถ้าพวกมันทำอะไรฉันไม่ได้ คนรอบตัวฉันก็จะเกิดอันตราย เพราะฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยของคนรอบตัวฉัน ฉันมีแผนค่ะ"
"แผนงั้นเหรอ" เสียงผู้พันดังขึ้น พร้อมกับนายตำรวจทุกคนต่างก็ให้ความสนใจ
"ฉันต้องตาย การหลอกว่าฉันตายเพื่อให้พวกมันตายใจ แล้วเราก็จะได้สืบเรื่องนี้แบบเงียบๆ"
"หนูจะใช้แผนล่อเสือออกจากถ้ำใช้ไหม"
"ใช่ค่ะ อันธรรมดาเสือเมื่ออยู่ในถ้ำย่อมอันตราย จะจับเสือได้ก็ต่อเมื่อล่อให้มาตกในหลุมพรางที่ดักไว้ ฉันจะไม่มีตัวตนบนโลกนี้ ทุกคนต้องรับรู้ว่าฉันตายแล้ว" ทุกคนต่างปรบมือให้ฉัน ฉันมั่นใจที่พวกมันฆ่าฉันมันต้องมีเหตุผลบางอย่างที่สามารถทำให้พวกมันเสียผลประโยชน์
เสียงไซเรนรถดังมาจอดอยู่หน้าโรงพยาบาล "ฮือ มะนาวลูกแม่ อย่าเป็นอะไรนะ" มะนาว ชื่อนี้ทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินพร้อมกับประตูที่ปิดสนิท ผมนั่งลงตรงหน้าผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอก็คือแม่ของมะนาว
"ฮือ พ่อหนุ่ม ช่วยมะนาวด้วย"
"มะนาวเธอเป็นอะไรครับ" หัวใจผมหล่นวูบทันที
"เธอถูกรถชน ฉันผิดเองที่ให้เธอไปซื้อของเวลานี้ ฉันผิดเอง" ผมยื่นกุมมือเธอไว้
"มะนาวเธอเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง เธอต้องปลอดภัย" ไม่นานก็มีเสียงวิ่งเดินกึ่งวิ่งจำนวนมากมาหยุดอยู่ที่ห้องฉุกเฉิน
"มะนาวแกต้องไม่เป็นอะไนนะเว้ย" เสียงเพื่อนๆของเธอทำให้หัวใจผมอยู่ไม่เป็นสุขเท่าไหร่ เธอต้องปลอดภัย
"ญาติคนไข้ใช่ไหมครับ"
" พี่หมอเธอปลอดภัยใช่ไหม" ผมถามหมอที่เป็นรุ่นพี่ แต่เห็นสีหน้าของเขาแล้ว หัวใจผมก็เริ่มปวดขึ้นมาทันที
"มันไม่จริงใช่ไหม เธอปลอดภัยแล้วใช่ไหม"
" หมอต้องขอโทษด้วยที่ช่วยคนไข้ไม่ได้ เธอไปสบายแล้วครับ"
" มะนาวลูกอย่าทิ้งแม่ไปแบบนี้สิ ฮือ ตื่นมาคุยกับแม่สิ" รถที่เข็นนำร่างที่ไม่หายใจแล้วผ่านผมไป
"มะนาวเธอตื่นสิ ฉันจะไม่ไล่เธออีกแล้ว เธอตื่นมาลงโทษฉันสิ" ร่างที่คลุมด้วยผ้าขาว ผมได้แต่หยุดประคองแม่ของเธอที่กำลังจะเป็นลมเพราะร้องไห้
ฉันได้แต่ยืนมองผู้เป็นแม่อย่างห่วงใย ฉันอยากเข้าไปประคองท่านตอนเป็นลม แต่กลับทำไม่ได้ อยากบอกก็บอกไม่ได้ เพราะฉันต้องหาสาเหตุหรือแรงจูงใจในการฆ่าฉันให้ได้
"นาวขอโทษนะคะทุกคนที่ต้องทำแบบนี้" ฉันเช็ดน้ำตาก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนี้
"นาวฝากดูแลแม่ด้วยนะคะ" ถึงท่านจะไม่ใช่แม่แท้ๆแต่ฉันก็รักท่าน ฉันรู้เรื่องที่ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆตั้งนานแล้วล่ะ แต่ฉันเลือกที่จะเก็บไว้กลัวว่าท่านจะไม่สบายใจ
"เดี๋ยวทางนี้พี่จะจัดการให้เอง กลับไปนอนพักผ่อนเถอะ" ฉันพยักหน้าเบาๆให้พี่ก้องก่อนที่จะเดินขึ้นรถของหน่วยลับ
ฉันเดินดูคอนโคที่ป็นที่พักใหม่ของฉัน ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินเข้าห้องน้ำ
"มะนาวจะทำแบบนี้จริงเหรอ" และฉันต้องชะงักหยุด
"อืม มันคือวิธีเดียวที่ทำให้พวกเขาปลอดภัย ส่วนฉันจะสืบหาครอบครัวฉัน และตามหาคนที่ฆ่าฉันแบบเงียบๆ" และวิธีเดียวฉันต้องปลอมตัวทุกครั้งที่ออกไปข้างนอก
"ว่าแต่นายเถอะจำอะไรได้บ้างหรือยัง คงไม่เป็นผีความจำเสื่อมหรอกนะ" จริงๆถ้าฉันเห็นหน้าเขาก็พอจะช่วยตามหาได้แต่นี่กลับเห็นเป็นแค่รูปร่าง ฉันส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
"นายครับเด็กคนนั้นตายแล้วครับ เธอถูกรถชน" ผู้ชายร่างสูงยกไวน์ขึ้นดื่มพร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ตลอดเวลาเขาคิดว่าเธอตายมาโดยตลอดจนกระทั่งเขาส่งคนให้ไปดูที่บ้านของเธอกลับพบว่าเธอมีชีวิตอยู่ เขาจึงจัดลูกน้องให้ไปฆ่าเธอแต่กลับไม่สำเร็จ แต่วันนี้เขาทำมันสำเร็จแล้ว
"หึ ศพเธอล่ะ"
"ฝังอยู่ที่สุสานครับ" เขาวางแก้วก่อนที่จะลุกยืนขึ้น
"เตรียมรถให้ฉัน ฉันจะไปที่นั่น"
เสียงรถที่เคลื่อนตัวมาจอดอยู่บริเวณสุสาน ทำให้ฉันรีบหลบหลังพุ่มไม้ ผู้ชาย 3 คนที่เดินลงมาจากรถก่อนจะตรงมาที่ฝังศพของฉัน ผู้ชายที่มีแววตาหน้ากลัว และฉันมั่นใจว่าเขาคือคนที่ฆ่าฉัน การล่อเหยื่อกำลังจะเริ่มขึ้น
"หึ ฉันคิดไม่ผิดว่าแกจะต้องมาที่นี่" ผู้ชายคนนั้นนั่งลงก่อนจะพูดอะไรสักอย่าง ซึ่งฉันไม่ได้ยินเพราะฉันอยู่ไกลจากที่ฝังศพมาก แชะ แชะ ฉันรีบกดถ่ายภาพผู้ชายคนนั้นทันที
"ผู้ชายคนนั้น" วิญญาณตนนั้นพูดขึ้นก่อนจะจับขมับตัวเอง
"ผู้ชายคนนั้นทำไม นายรู้จักเขาเหรอ" พรึบ!! อ้าวเห้ย หายไปไหนแล้ว จู่ๆวิญญาณตนนั้นก็หายไป ฉันจึงรีบเดินออกไปจากตรงนี้ทันที
ไม่นานฉันก็นั่งรถได้ไม่นานก็ถึงหน่วยงานลับ ฉันเดินเข้าไปกดลิฟต์ก่อนที่ลิฟท์จะเคลื่อนไปชั้นล่าสุด ฉันเดินแตะบัตรไม่นานประตูก็เปิด
"จ่าคะ ช่วยหาข้อมูลผู้ชายคนนี้ให้หน่อย" ฉันยื่นรูปผู้ชายคนนั้นให้เจ้าหน้าที่เพื่อสืบหาข้อมูล
"นายทรงศักดิ์ เป็นมาเฟียค้าของผิดกฏหมาย แต่ทางเราไม่สามารถจับตัวได้เพราะไม่มีหลักฐาน" มาเฟียงั้นเหรอ
"แล้วเขามีครอบครัวไหมคะ"
"เขาเป็นน้องชายของทศพลนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงโด่งดัง" น้องชายนักธุกิจ หึ เกมส์นี้เริ่มจะสนุกแล้วล่ะ
"ขอบคุณมากจ่า ว่าแต่มีอะไรกินบ้างตอนนี้ฉันหิวมากเลย" จ่าเขาส่งยิ้มมาให้ฉันก่อนที่จะมองไปที่มาม่า ฉันเลิกคิ้วก่อนจะเดินไปหยิบมาม่า อยู่แต่ในห้องนี้ก็ต้องกินของแบบนี้ทุกวันสินะ ฉันกินมาม่าพร้อมกับคิดแผน ฉันต้องเริ่มจากผู้ชายที่ชื่อทศพลสินะ อย่างแรกฉันต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทนั้น
- Writer
