รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

เรื่องบังเอิญ

ผมเริ่มที่จะหงุดหงิด​เมื่อผู้หญิงตรงหน้าไม่ยอมหันมาสักที จริงๆที่ผมมาไม่ได้มาร่วมกิจกรรมกับเธอหรอกนะ แต่เพราะไอ้กายมันให้มาก็เลยตอบรับมันไปก็เท่านั้นแหละ

"ถ้าเธอไม่หันมา ฉันจะปล้ำเธอจริงๆนะ" ไร้เสียงตอบรับผมจึงค่อยๆ จับไหล่เธอหันมาหาผม ผมก็แค่จะมาทำข้อตกลงกับเธอก็แค่นั้นแหละ

"หมอต้า" เมื่อคนตรงหน้าหันมาก็ทำให้ผมตกใจไม่น้อย แถมเธอก็เหมือนจะตกใจเหมือนกันที่เจอผมที่นี่

"เธอมาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าเธอคือผู้หญิงที่ไอ้กายซื้อตัวไว้"

"ไม่ใช่นะ คือฉัน...เอ่อ" หมับ!! ไม่รอช้าผมรีบจูงมือเธอเดินไปที่ประตูทันที

"เดี๋ยวๆ หมอจะพาฉันไปไหน"

"กลับไง" เธอส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

"ฉันกลับไม่ได้ ฉันต้องทำงาน"

"งานอะไรถึงต้องมาทำที่นี่ แล้วนี่ใส่ชุดบ้าอะไร"

ฉันรีบยกมือปิดหน้าอกทันทีเมื่อเขามอง และจู่ๆเขาก็ถอดเสื้อมาคลุมให้ฉัน พร้อมกับมองหน้าฉันนิ่งๆตามฉบับของเขาซึ่งมันทำให้ฉันเกร็งไม่น้อย

"แล้วหมอมาทำอะไรที่นี่" ฉันถามคนตรงหน้าโดยที่เขายังมองหน้าฉันแต่กลับไม่พูดอะไร ซวยจริงๆเลยทำไมต้องมาติดแง็กอยู่ที่ห้องนี้ด้วยเนี่ย

"กลับกับฉันเดี๋ยวนี้" เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดุ ฉันยืนกอดอกแล้วยิ้มทันที หึ ฉันคิดออกละว่าจะให้ใครพาผู้หญิงคนนั้นออกไป

"ฉันไม่กลับ หมอนั่นแหละที่ต้องกลับกับผู้หญิงคนที่หมอซื้อตัวไว้" ฉันชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดตู้พาเธอเดินออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขากลับมองเธอนิ่งๆ แล้วส่งสายตาเชิงดุส่งมาให้ฉัน อะไร ทำไมมองฉันแบบนั่นเล่า

"ฉันไม่ได้เป็นคนซื้อตัวผู้หญิงคนนี้" ฉันเลิกคิ้วแล้วพยักหน้าเบาๆ

"เอาเป็นว่าหมอต้องพาเธอกลับไปด้วย เพราะเธอโดนจับตัวมาเพื่อให้มาขายบริการและฉันรับปากว่าจะช่วยเธอ"

"แล้วบ้านเธออยู่ที่ไหน" ฉันหันไปถามเธอ แต่กลับมองหน้าฉันนิ่งๆ

"ฉันไม่มีบ้าน ฉันโดนแม่เลี้ยงหลอกให้มาขายตัว" แววตาของเธอเศร้าลงทันที ฉันนวดขมับฉันเบาๆก่อนจะหันมองผู้ชายตรงหน้า

"งั้นฉันจะพาเธอไปส่งให้เพื่อนฉันก่อนแล้วกัน" จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นแต่มันทำให้ฉันหรี่ตามองเขาทันที

"ฉันรับรองว่ามันจะไม่ทำอะไรเธอ" สิ้นประโยคคำพูดของเขาทำให้ฉันโล่งอกขึ้นมา

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน" ฉันยิ้มให้เธอแต่เธอกลับยิ้มให้ร่างสูงตรงหน้าแทน อืม ก็เข้าใจดีว่าเขาหน้าตาดีผู้หญิงทุกคนก็มักจะหลงในความหล่อของเขาอะนะ

"ส่วนเธอ มาทำงานอะไรที่นี่" ฉันอ้าปากค้างทันที

"อ้อ ฉันมา..ฉันมาสะ" ตึก ตึก ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหยุดอยู่หน้าห้อง

"มีคนมา" ฉันรีบดันเธอให้เข้าไปในตู้ทันที แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น พรึบ!! ฉันดันร่างสูงชิดกำแพงก่อนที่จะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆแต่ใช้แก้มแตะแก้มเพื่อจัดฉากเท่านั้น

"เอ่อ ขอโทษครับ สงสัยจะเข้าห้องผิด" แอ้ะ เสียงนี่มัน

"พี่ก้อง" ฉันพึมพำเบาๆแต่ทำให้ร่างสูงได้ยิน และขณะที่ฉันจะผละตัวออก หมับ!! ร่างสูงที่จับฉันให้ชิดกำแพงก่อนที่จะประกบปากจูบฉัน

"อื้อ มะ..." ขณะที่ฉันจะเปิดปากพูดแต่กลับเปิดโอกาสให้ร่างสูงแทรกเรียวลิ้นเข้ามาสำรวจในโพรงปากด้วยความเอาแต่ใจ ปัง เสียงปิดประตูดังขึ้นทำให้เขาถอนริมฝีปากออกทันที

"ไอ้หมอบะ..อื้อ" เขาไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันพูดแล้วโน้มหน้าประกบปากจูบฉันอีกครั้ง ตึกตัก ตึกตัก หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของฉันทำให้ฉันค่อยๆหลับตารับสัมผัสที่เขามอบให้ เขาค่อยๆจับมือฉันไปทาบบริเวณหน้าอกซ้ายของเขา ก้อนเนื้อข้างซ้ายซึ่งมันก็เต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนกันแถมยังเต้นแรงกว่าฉันซ่ะอีก เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกแต่ยังคลอเคลียอยู่ที่แก้มของฉัน

"แปลกเหมือนกันนะ เวลาฉันจูบเธอทีไร หัวใจฉันมักจะเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย" พรึบ!! ฉันผลักเขาออกทันทีแต่เขากลับยิ้มกลับมา

"หมอรู้ใช่ไหมว่าพี่ก้องตามหาฉันอยู่" เขาเลิกคิ้วก่อนที่จะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้อีกครั้ง

"ฉันจะไปตามหาพี่ก้อง และฉันก็จะไม่กลับกับหมอ" ขณะที่ฉันจะเดินออกนอกห้องแต่ต้องกลับชะงักหยุดเมื่อมือถูกร่างสูงจับไว้

"โอเค แต่ถ้าเธอบาดเจ็บกลับมา ฉันนี่แหละจะเป็นคนลงโทษเธอเอง"

ขณะที่ผมขับรถอยู่แต่กลับรู้สึกว่ามีสายตาคนหนึ่งมองผมอยู่ ผมหันไปมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมยอมรับว่าเธอสวยแต่ดูจืดไปหน่อย และผมรู้ว่าเธอสนใจผมอยู่

"เธอชื่ออะไร"

"ฉันชื่อน้ำตาลค่ะ" ผมพยักหน้าเบาๆแล้วตั้งใจขับรถต่อ

"แล้วนาย..เอ่อ"

"ต้า เรียกฉันว่าต้า" เธอส่งยิ้มมาให้ผม แต่ทำไมผมถึงไม่รู้สึกหลงไหลสักนิดเลย

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยฉัน"

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน คนที่เธอควรขอบคุณคือยัยนั่นต่างหาก" ผมเม้มปากแน่นเมื่อนึกถึงจูบเมื่อกี้ เป็นจูบที่ชวนหลงไหลจริงๆ

"เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากเลยนะคะ เธอกล้าปลอมตัวเพื่อเข้าไปในสถานที่แบบนั้น แต่เธอกลับไม่บอกว่าเข้าไปที่นั่นทำไม เธอบอกแค่ว่ามาทำงานแต่ไม่บอกว่างานอะไร"

หึ ผมยกยิ้มมุมปากทันที จะงานอะไรล่ะนอกจากงานที่เสี่ยงอันตราย ยัยตัวแสบ

ไม่นานผมก็จอดรถอยู่ที่หน้าคอนโดไอ้กาย ผมลงจากรถแล้วกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนทันทีโดยมีน้ำตาลขึ้นมาด้วย ติ๊ง ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมเดินไปเคาะประตูห้องและไม่นานประตูก็ถูกเปิดออกมาโดยผู้หญิงคนหนึ่ง

"ไอ้กายอยู่ไหน เรียกมันออกมาหน่อย" ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปในห้องไม่นานไอ้เพื่อนตัวดีก็ออกมาด้วยสภาพที่ไม่ค่อยเรียบร้อยสักเท่าไหร่

"ทำไมกลับเร็วจังวะ หรือว่าไม่เด็ด" มันพูดกับผมก่อนที่จะหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังผม แล้วขมวดคิ้วทันที

"แล้วผู้หญิงคนนี้ใครวะ"

"ผู้หญิงที่มึงซื้อตัวไว้ เธอถูกหลอกให้ไปขายตัวมะนาวก็เลยช่วยเธอไว้ กูก็เลยพาส่งที่ห้องมึง งั้นกูไปก่อนนะมีธุระ"

"เอ้าเฮ้ย ไอ้ต้า" ผมไม่สนใจแล้วรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที

ขณะที่ฉันเดินออกตามหาพี่ก้องก็ได้ยินเสียงการสนทนาออกมาจากห้องข้างๆ แต่โชคดีที่ปิดประตูไม่ค่อนสนิท แชะ แชะ ฉันขยับแว่นตาเพื่อกดถ่ายภาพผู้ชายห้าคนที่กำลังแลกเปลี่ยนสินค้ากัน ซึ่งของในนั้นฉันแน่ใจว่ามันต้องไม่ใช่ของถูกกฎหมายแน่นอน

"แกหักหลังฉัน" จู่ๆ เสียงผู้ชายที่นั่งหันหน้ามาฝั่งฉันก็พูดขึ้นพร้อมกับชักปืนจ่อผู้ชายที่นั่งตรงข้าม

"หึ ใจเย็นๆสิ" พรึบ ตุ๊บ ฟิ้ว และฉันต้องเบิกตากว้างพร้อมกับเอามือปิดปากตัวเองไว้เมื่อผู้ชายที่หันหลังให้ฉันยิงผู้ชายคนนั้นโดยปืนเก็บเสียง

"ทำลายหลักฐานให้หมด อย่าให้เหลือร่องรอยเด็ดขาด" ฉันต้องรีบหาที่หลบทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นเดินออกมาจากห้อง กึก และจู่ๆเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าห้อง

"กลิ่นน้ำหอม" อึก ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ตึก ตึก เขาค่อยๆเดินมาที่มุมข้างห้อง

"นายครับ ข้างนอกมีตำรวจ" และฉันต้องเบิกตากว้างทันทีพร้อมกับเริ่มรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายเมื่อเห็นรอยสักรูปดอกกุหลาบที่หลังมือขวาของผู้ชายคนนั้น ตึกตัก ตึกตัก อาการสั่นของฉันทำให้รู้ว่าฉันเริ่มรู้สึกลัวผู้ชายคนนั้น

ตึก ตึก เขาเดินไปที่หน้าห้องอีกกครั้ง "เรื่องนี้พวกแกต้องเป็นคนจัดการ ทำไมต้องถาม" ฉันรู้สึกโล่งอกทันที่เมื่อผู้ชายพวกนั้นเดินออกไป ฉันกำมือแน่นพร้อมน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลออกมา

"มะนาว" เสียงที่ดังจากข้างหลังฉันทำให้ฉันรีบหันหลังไปมองฉันทันที

"ร้องไห้หรอ ใครทำอะไรมะนาว" หมับ!! ฉันกอดพี่ก้องพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาไม่หยุด

"ฮือๆ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ นาวแค่ดีใจที่ได้ทำงานนี้" พี่ก้องตบหลังฉันเบาๆเพื่อเป็นการปลอบ ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าจำนวนมากเดินมาหยุดอยู่ที่หลังฉัน ฉันผละออกจากพี่ก้องก็พบกับร่างสูงที่ยืนมองฉันด้วยสายตาแสนที่จะเย็นชาพร้อมกับนายตำรวจจำนวนมากที่กำลังค้นห้อง ฉันถอดแว่นส่งให้พี่ก้อง

"นาวขอตัวกลับก่อนนะคะ" ฉันเดินไปหาหมอต้าแต่เขากับเดินหนีฉันซ่ะงั้น

"หมอรอฉันก่อนสิ" ฉันวิ่งตามร่างสูง ตุ๊บ ฉันลูบจมูกตัวเองเพราะรู้สึกเจ็บ

"จะหยุดทำไมไม่บอกกันเล่า" ฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

"หมอกลับมาที่นี่อีกทำไม แล้วเธอคนนั้นล่ะ"

"ถ้าฉันไม่กลับมาก็คงไม่เห็นเธอยืนกอดกับผู้ชายคนนั้นหรอก หึ เธอมันผู้หญิงแบบไหนกันนะ จูบกับฉันแต่ไปกอดกับอีกคน"

"หึ ในสายตาหมอฉันก็คงจะมีค่าแค่นี้เองสินะ ฉันว่าเราอย่าพึ่งคุยกันเลยดีกว่า รอให้หมอใจเย็นลงกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกัน" ฉันเม้มปากแล้วหันหลังกลับเพื่อจะเดินไปขึ้นรถ

หมับ เมื่อเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลัง

" ไม่ ฉันไม่ให้เธอไป" น้ำเสียงที่สั่นไหวของเขา พร้อมกันกอดที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ฉันค่อยๆแกะมือเขาออกแล้วหันไปสบตากับเขา เขาใช้สายตาที่อ่อนโยนมองฉัน ทำให้ฉันเผยรอยยิ้มออกมา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องใจอ่อนอยู่เรื่อยเลย

"หมอไม่สบายหรือเปล่า ช่วงนี้มักทำตัวแปลกๆนะ" เขาไม่พูดแล้วรีบเบนหน้าหนีทันที

"ฉันหิวข้าวอ่ะ พาฉันไปกินข้าวหน่อยสิ" หมับ!! ไม่รอช้าฉันรีบจูงมือเขาขึ้นรถทันที

ไม่นานรถก็หยุดจอดสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นคอนโดของเขา ฉันรีบลงจากรถแล้วเดินตามเขา

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดซ่ะ"เขาโยนเสื้อตัวใหญ่ยักษ์มาให้ฉัน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว

ฉันอาบน้ำได้ไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับได้กลิ่นอาหารที่หอมสุดๆ

"ยืนมองแล้วมันจะอิ่มไหม" ฉันรีบเดินไปนั่งข้างๆเขาแล้วมองไปที่อาหารที่วางบนโต้ะ ด้วยอาการอึ้งๆ

"หมอทำเองหมดเลยเหรอ"

" อืม หิวไม่ใช่เหรอรีบกินสิ"