รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

เมาและความลับ

"ตุ๊บ" เสียงวางแก้วของมะนาว ทำให้รู้ว่าเธอกำลังเมา จู่ๆเธอก็ลุกยืนขึ้น

"ทุกโคนนน ฉาน...มีความลาบจะบอก" เธอลุกยืนขึ้นพร้อมกับประกาศว่ามีความลับจะบอก

"นาว ฟ้าว่านาวเมาแล้วนะ" ฟ้าใสซึ่งเดินมาช่วยประคองร่างบางที่กำลังเมายืนไม่ค่อยอยู่กับที่ แต่กลับต้องเจอมะนาวจูงมือไปนั่งที่เดิม

"ความลาบของฉาน...คือ ฉานมีสัมผัสพิเศษ ฉานมองเห็นผี ฮาๆ" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ สายตาทุกคนที่กำลังจับจ้องมาที่เธอ พรึบ!! ผมจึงรีบอุ้มมะนาวทันที

"เธอเมาแล้ว ฉันจะพาเธอกลับ" ผมบอกมะนาวก่อนจะพาเดินมาที่รถ

ผมที่นั่งมองมะนาวนอนอยู่บนรถ จู่ๆเธอก็ลืมตา​แล้วหันมามองผม

"นายอยากรู้ความลับของฉันไหม" ผมขมวดคิ้วทันที เวลาเมารู้สึกเหมือนจะเพี้ยนไม่เบา

"ถ้าเธออยากบอก ฉันก็จะฟัง" เธอยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ

"ฉาน..เคยตายแล้วฟื้น" ผมอึ้งไปสักพัก นี่ผมกำลังเชื่อคนเมาเหรอ

"แล้วทำไมถึงตาย" ผมตัดสินใจถามเธออีกครั้ง

"ฉานถูกฆะ..." ผมรีบช่วยประคองมะนาวที่กำลังหมดสติ ผมช่วยปรับเบาะเพื่อให้เธอนอนสบายขึ้น ทว่า กลับทำให้ผมใจเต้นกับแก้มที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ทำให้ผมเผลอทำให้สิ่งที่แปลกไป ผมจูบปากเธอเบาๆ แล้วผละออกอย่างห้ามไม่อยู่

"วันนี้เธอสวยมากเลยนะ สวยจนฉันไม่อยากให้ผู้ชายคนไหนมอง" ผมลูบแก้มเธอเบาๆ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้าหาผมเพราะรูปร่างหน้าตาหรือเพราะเงินทอง เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง ชอบทำอะไรให้ตัวเองเจ็บตัวอยู่เรื่อย และชอบพูดอะไรแปลกๆ เช่น เหมือนที่เธอพูดขึ้นเมื่อกี้

"ถ้าวันนี้ฉันไปช่วยเธอไม่ทัน มันจะเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องพวกนี้ด้วย" จริงๆแล้ว ผมที่กำลังเดินขึ้นรถ จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมจำชื่อเธอไม่ได้ แต่น่าจะเป็นผู้หญิงที่ผมเคยควง เธอเดินมาควงแขนผม เหมือนเธออยากไปต่อกับผม แต่สายตาของผมดันมองไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอก็คือมะนาว ที่กำลังวิ่งหนีผู้ชายสองคน โชคดีที่ผมไปช่วยทัน ไม่งั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

เสียงบางอย่างทำให้ฉันตื่นลืมตาขึ้นมาก็พบกับเพดานสีขาว ฉันนวดขมับเบาเพราะรู้สึกปวดหัว

"ป้าขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณตื่น" ฉันขมวดคิ้วทันที นี่ป้าแม่บ้านของหมอต้านี่

"ไม่เป็นอะไรค่ะ หนูชื่อมะนาวค่ะ"

"คุณหนูบอกป้าแล้วค่ะ ป้าชื่อส้มจ้ะ" ฉันยิ้มให้ป้าส้มก่อนจะเลิกผ้าห่มขึ้น แต่ต้องตกใจเพราะมันไม่ใช่ชุดที่ฉันใส่เมื่อคืน ฉันมองป้าส้มที่กำลังยิ้มส่งมาให้

"ป้าเป็นคนเปลี่ยนชุดให้คุณมะนาวเองจ้ะ" โล่งอก

"เอ่อ ป้าเรียกนาวว่านาวก็พอค่ะ เรียกคุณมันรู้สึกแปลกๆ" ป้าส้มมองหน้าฉันแล้วยิ้ม ทำให้ฉันขมวดคิ้วทันที

"ป้ามีอะไรหรือเปล่าคะ"

"จริงๆแล้วคุณหนูเป็นคนจิตใจดีมากๆเลยนะคะ และไม่เคยพาผู้หญิงเข้ามาที่ห้องเลย ส่วนมากที่ป้าเห็นก็มีแค่เพื่อนผู้ชาย" ฉันเกาหัวตัวเองเบาๆ แล้วป้าจะบอกฉันทำไมเนี่ย นายนั่นก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยมองฉันเป็นผู้หญิง ไม่มีทางว่านายนั่นจะสนใจฉัน

"คือนาวกับคุณหนูของป้าเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ จริงๆนะป้าส้ม" ถึงฉันจะหวั่นไหวเป็นบางครั้งก็เถอะ

"งั้นหนูนาวเข้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวป้าจะยกข้าวต้มขึ้นมาให้" ไม่นานป้าส้มก็เดินออกจากห้องฉันจึงเข้าไปเตรียมตัวอาบน้ำ โดยที่ยังต้องใส่ชุดเดิมอยู่

"หนูนาวออกมาทานข้าวต้มก่อนจ้ะ" ฉันเดินออกจากห้องแล้วนั่งทานข้าวต้มทันที

"อร่อยมากเลย ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณหนูของป้าไปไหน"

"คุณหนูเข้าไปที่โรงพยาบาลแต่อีกสักพักคงกลับ แต่คุณหนูกำชับว่าให้หนูมะนาวอยู่ที่นี่ก่อนอย่าพึ่งไปไหน" ไม่นานป้าส้มก็เดินออกจากห้องปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว แต่จู่ๆฉันก็นึกขึ้นมา ฉันเบิกตากว้างทันที วันนี้ฉันต้องไปทำกิจกรรมค่ายอาสานี่ ฉันเดินวนไปมาเพราะกำลังคิดว่าจะไปได้ไง ป่านนี้เพื่อนคงกำลังเดินทางอยู่แน่ๆ ตุ๊บ ฉันนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บเผลอชนกับใครคนหนึ่งเข้า

"เป็นอะไร" ฉันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม ใช่ หมอต้านี่แหละผู้ช่วยชีวิตฉัน

"หมอต้องไปค่ายอาสาใช่ไหม ฉันขอติดรถไปด้วยสิ" เขาไม่พูดอะไร แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าหนึ่งใบ หมับ!! เขาโยนกระเป๋าให้ฉัน

"เอ้ะ นี่มันกระเป๋าฉันนี่" อย่าบอกนะว่าเขากลับไปเอากระเป๋าที่บ้านฉัน เหลือเชื่อ

"ไปเปลี่ยนชุดซ่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วรีบจัดการตัวเองทันที

บนรถที่มีแต่ความเงียบเพราะไม่มีใครพูด หมอต้าก็ตั้งใจขับรถ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมเปิดอินสตาแกรมเพื่อส่องข่าวสารต่างๆ แต่ต้องปิดมือถือลง ทำไมมันไกลแบบนี้นะ เพราะพวกเราต้องไปช่วยซ่อมแซมอาคารบ้านเรือนให้ชาวบ้านเขตชนบท ซึ่งห่างไกลจากตัวเมืองมาก มันจึงต้องใช้เวลานานพอสมควรในการเดินทาง

"หมออีกนานไหม ทำไมมันไกลจัง" เขาหันมามองแันก่อนที่จะหันกลับไปขับรถต่อ

"ไม่ต้องบ่น นั่งอยู่นิ่งๆก็พอ" ฉันหรี่ตามองเขาทันที เห็นไหมล่ะฉันกับเขาพูดกันดีๆไม่เกินนาทีหรอก เขาคือผู้ชายที่ไม่ควรเอามาเป็นพ่อของลูกจริงๆ

"นินทาเสร็จยัง น้ำดื่มอยู่หลังเบาะฉันรู้ว่าเธอหิวน้ำ" ฉันเลิกคิ้วทันที เขารู้ได้ไงว่าฉันหิวดื่มน้ำ หรือว่าเขามีเซนต์อ่านใจคนเหรอ

"ริมฝีปากเธอแห้ง" ฉันพยักหน้าเบาๆ แล้วหยิบน้ำที่เบาะด้านหลัง

หมับ!! "นะ.." ฉันเบิกตากว้างทันทีเมื่อเขาหยิบน้ำไปดื่ม ซึ่งมันเป็นขวดเดียวที่ฉันดื่ม

"ขวดนั้นฉันดื่มแล้วนะ" เขาหันมามองฉันแล้วหันหน้าไปขับรถต่อ ฉันส่ายหัวเบาๆ นี่ฉันถูกเมินเหรอเนี่ย

ผ่านไป 4 ชั่วโมง ไม่นานรถก็หยุด ฉันเดินลงไปมองรอบๆ ก็พบกับสภาพแวดล้อมที่มีแต่สีเขียว ไม่มีตึกหลังใหญ่ มีแค่บ้านเรือนเล็กๆ

"เอ้าไอ้ต้า ทำไมได้มากับน้องวะ" เป็นพี่โซลที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนๆของเขา

"เอ่อ ทุกคนพักอยู่ที่ไหนกันเหรอ" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะบรรการศมันอึดอัดสุดๆ

"อ๋อ งั้นตามมาสิ เดี๋ยวพี่พาไป" ฉันพยักหน้าให้พี่โซลเบาๆ แล้วรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายทันที หมับ!! จู่ๆ กระเป๋าของฉันก็ถูกมือใครคนหนึ่งเอาไปถือ

"หมอ ฉันถือเองได้น่า"

"ฉันช่วยถือมันไม่ดีหรือไง" เขาพูดเสร็จก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้ฉันยืน งง อยู่คนเดียว ฉันเกาหัวตัวเองเบาๆ เขาต้องกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆ อาการเขาแปลกๆนะ

เมื่อเดินมาถึงที่พักได้ไม่นาน "เราจะแบ่งกันนอนเต็นท์หนึ่งสองคนนะ" ฉันพยักหน้าเบาๆ

"ต้าคะ มินนี่ไม่มีคู่นอน มินนี่ขอนอนกับต้าได้ไหมค่ะ" ฉันหันไปมองตามเสียงก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง และแล้วฉันก็คิดแผนออก

"ไม่ได้ ผู้หญิงจะนอนกับผู้ชายได้ยังไง" หมอต้าที่หันมามองทางฉันพร้อมกับยิ้มมุมปาก

"นี่เธออีกแล้วเหรอ" ฉันเลิกคิ้วให้เธอทันที

"เอางี้ๆ ไอ้ต้าจะนอนกับพี่ ส่วนมินนี่นอนกับฟ้าใสนะ" เป็นเสียงพี่เพทายพูดขึ้น ส่วนยัยนั่นก็เดินไปควงแขนหมอต้าทันที ว่าแต่เหลือฉันที่เป็นผู้หญิงคนเดียว แล้วฉันจะนอนกับใครล่ะ

"งั้นฉันก็ต้องนอนคนเดียวนะสิ" งึก งึก เพื่อนๆของฉันพยักหน้าพร้อมกันทันที ทีแบบนี้ทิ้งกันเลยนะ ฉันเดินไปเกาะแขนไอ้เต้ทันที

"เต้ งั้นเต็นท์แกกับฉันต้องอยู่ติดกันนะ" และที่แน่ๆ ไอ้เต้ต้องส่ายหน้าแน่ๆ ทำไมนะเหรอเพราะว่ามันรู้ว่าฉันต้องแอบเข้าไปนอนกับมันนะสิ จริงๆมันก็เป็นเรื่องปกติทุกครั้งที่พวกเราเมาก็มักจะนอนห้องเดียวกันอยู่เรื่อย ซึ่งฉันจะนอนบนเตียงส่วนพวกมันนอนพื้น

"สวัสดีจ้ะ ผมเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนี้ งั้นมาทานข้าวกันก่อนนะ" ฉันที่นั่งมองอาหารแบบเศร้าๆ ฉันเลือกตักแค่ผักกินโดยต้องทนมองคนอื่นที่กำลังกินเนื้ออย่างมีความสุข

"หนูทำไมกินแต่ผักล่ะ กินเหมือนแม่เฒ่าแย้มที่เป็นหมอผีของหมู่บ้านเลย" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อภรรยาของผู้นำหมู่บ้านพูดขึ้น หมอผีงั้นเหรอ

"คุณน้า มันก็ไม่ต่างกับหมอผีหรอกครับ" ควับ!! ฉันหันไปมองไอ้เต้ทันที ปากนะปาก ตอนนี้สายตาทุกคนที่กำลังจับจ้องมาที่ฉันพร้อมกับอยากรู้เหตุผล

"อ้อ คือช่วงนี้กำลังลดน้ำหนักน่ะค่ะ" ทุกคนพยักหน้าเบาๆ พร้อมคลายข้อสงสัย แต่กลับมีหมอต้าที่จ้องหน้าฉันนิ่งๆ เหมือนไม่เชื่อ ฉันไม่สนใจแล้วรีบกินข้้าวทันที

เมื่อพวกเรากินข้าวเสร็จก็พากันแยกย้ายไปทำงานของตัวเอง "น้ำค่ะ มินนี่ตั้งใจเอาให้ต้าเลยนะคะ" ชิ๊ ฉันเบะปากทันที แล้วทำไมฉันต้องโมโหด้วยนะ ฉันลุกเดินไปที่บ้านหลังหนึ่งซึ่งมันค่อนข้างไม่มีคนเดินผ่านเลย กรี๊ด กรี๊ด จู่ๆก็มีเสียงยัยมินนี่ดังขึ้นทำให้ฉันวิ่งกลับไปดู แต่ภาพที่เห็นคือเธอกำลังกอดหมอต้าแน่น พร้อมกับตัวสั่น

"มินนี่เธอเป็นอะไร" หมอต้าถามเธอทันที

"มินนี่กลัวๆ มันมาแล้ว" ฉันหันไปมองตามที่เธอชี้ก็พบกับผู้ชายร่างสูงที่ยืนมองเธออยู่ จู่ๆผู้ชายร่างสูงตนนั้นก็หันมามองฉัน

"ไอ้นาวแกเห็นอะไร ไอ้นาว" เต้ ธาม มอคค่าที่ยืนออยู่ข้างๆฉันพร้อมกับเขย่าตัวฉันเบาๆ

"ทุกคนกลับไปที่พักก่อน หมอพาเธอไปที่พัก" ฉันหันไปบอกหมอต้าทันที ความรู้สึกของฉันยัยนั่นต้องไปทำอะไรให้ผู้ชายร่างสูงดำโกรธแน่ๆ

"เฮียต้าพามินนี่กลับที่พักก่อนเถอะ" มอคค่าพูดพร้อมกับพาทุกคนเดินออกไป

"เธอทำอะไรให้คุณโกรธ ช่วยบอกฉันได้ไหม" ฉันกำมือแน่นพร้อมกับจ้องไปที่ผู้ชายที่ไม่ใช่คน และจู่ๆ ฉันก็ต้องก้าวถอยหลังเมื่อเขามายืนอยู่หน้าฉัน ฉันมือที่ทาบไปที่หน้าอกข้างซ้ายเพราะรู้สึกว่าวิญญาณตนนี้ ไม่ได้มาดีแน่ๆ

"มันหักหลังข้า มันต้องได้รับกรรม" ผู้ชายร่างสูงดำที่สวมชุดโบราณพูดขึ้น ทำให้ฉันรู้ทันทีว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องในอดีตชาติแน่นอน

"มันเป็นเรื่องของอดีต ถ้าคุณยังยึดติดกับมันคุณก็จะมีแต่ความทุกข์" หมับ!! จู่ๆ คอฉันก็ถูกบีบจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ทำไมเขาแตะต้องตัวฉันได้ล่ะ ฟ้าที่สว่างตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเริ่มมืดขึ้นมาเรื่อยๆ

"เธอมาเกิดเป็นคนใหม่แล้ว ตอนนี้ธะ เธอกลายเป็นคนใหม่แล้ว ฉันขอได้ไหมคุณอย่าคิดจองเวรอีกเลย"

"ปล่อยแม่หนูคนนั้นซ่ะ เธอไม่ใช่คนที่เจ้าจะมาทำร้ายได้" พรึบ!! แคก แคก ฉันรีบหายใจทันทีเมื่อคอฉันเป็นอิสระ

"แม่เฒ่า ถ้าข้าปล่อยวางมันจะทำให้ข้ามีความสุขใช่ไหม" หญิงชราคนหนึ่งพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเปลี่ยนเป็นผู้ชายรูปงาม แล้วค่อยๆเดินมาหาฉันที่กำลังนั่งหายใจด้วยความลำบาก

"ข้าขอบใจเจ้ามากนะ และข้าก็ขอโทษที่ทำให้เจ้าเจ็บตัว ดวงตาเจ้าช่างสวยเหลือเกิน" ฉันรีบขยับออกทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับยิ้มออกมา จู่ๆผู้ชายคนนั้นก็ลุกยืนขึ้น

"ข้าไปล่ะ" ร่างผู้ชายคนนั้นค่อยๆหายไป ท้องฟ้าจากสีดำก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสว่าง ฉันค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นช้าๆ ชีวิตฉันทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ

หลังจากที่ผมไปส่งมินนี่ถึงที่พัก ผมก็รีบมาที่นี่ทันที และจู่ๆระหว่างทางที่ผมเดินมาท้องฟ้าจากมีแสงสว่างก็กลายเป็นมืดขึ้นมาทันที จนกระทั่งผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งบีบคอมะนาวอยู่ ขณะที่ผมจะก้าวขาไปช่วยเธอแต่กลับขยับตัวไม่ได้ มันรู้สึกเหมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นทั้งๆที่ผมไม่ได้นอนด้วยซ้ำ และจู่ๆ ก็มีหญิงชราคนหนึ่งเดินมา ทำให้ผู้ชายคนนั้นปล่อยตัวมะนาว และ ผมต้องเบิกตากว้างทันทีเมื่อผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นผู้ชายรูปงาม และจู่ๆ ท้องฟ้าก็สว่างขึ้นทำให้ผมขยับตัวได้อีกครั้ง

"เธอเจ็บตรงไหนไหม" ผมยื่นมือไปจับที่ต้นคอของเธอทันที ซึ่งมันไม่มีรอยมีอะไรเลย จนทำให้ผมสงสัยมากขึ้นมาเหตุการณ์เมื่อกี้มันคืออะไร เรื่องแบบนี้มันมีอยู่จริงเหรอ หรือมันเป็นแค่ภาพหลอน

"หมอมาตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอถามด้วยท่าทางตกใจ

"พ่อหนุ่มพาหนูคนนี้ไปพักที่บ้านข้าก่อนเถอะ ท่าทางเหมือนพายุกำลังจะเข้า" ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็พบกับก้อนเมฆสีดำที่กำลังเคลื่อนตัวมา

เมื่อถึงบ้านของหญิงชราได้ไปไม่นานจู่ๆฝนก็ตกมาทันที ผมนั่งจ้องร่างบางนิ่งๆ ก่อนที่จะลุกยืนขึ้น

"หมอจะไปไหน"

"เดี๋ยวฉันมา" ผมเดินออกมาข้างนอกก็พบกับหญิงชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่

"เรื่องเหนือธรรมชาติมันอาจจะเชื่อยากหน่อย แต่มันมีอยู่จริงนะ" ผมขมวดคิ้วทันที เมื่อหญิงชราพูดขึ้น

"เธอคือคนที่ถูกเลือก เรื่องที่เธอเคยบอกกับพ่อหนุ่มคือเรื่องจริงทั้งหมด พ่อหนุ่มก็เห็นเหตุการณฺเมื่อกี้แล้วนี่"

"แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าเธอไม่ได้โกหก" ใช่ มะนาวเคยบอกผมว่าเธอเคยตายแล้วฟื้น

"ยายว่าพ่อหนุ่มไปถามเธอเองดีกว่า ยายว่าคืนนี้คงต้องนอนพักที่นี่แหละเหมือนว่าคืนนี้ฝนจะไม่หยุด" หญิงชราคนนั้นก็เดินไปหยิบผ้าห่มให้ผม พอดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบสองทุ่มแล้ว ผมเดินไปหาร่างบางที่กำลังนั่งขมวดคิ้วอยู่

"คืนนี้คงต้องนอนที่นี่"