รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

แฟน

ฉันที่กำลังลงจากรถ จู่ๆก็รู้สึกแปลกๆ ฉันหันซ้ายหันขวาทุกคนจับจ้องมาที่ฉันหมดเลย จริงๆฉันก็พอรู้ตัวแหละว่าทำไมถึงถูกมอง สาเหตุก็คือหมอต้าดันขับรถมาส่งฉันน่ะสิ แถมยังมาส่งหน้าคณะด้วย แบบนี้ฉันจะถูกพวกแฟนๆของเขารุมประชาทัณฑ์ไหมเนี่ย และอีกอย่างคงจะแปลกตาสำหรับพวกผู้ชายในคณะที่เห็นฉันใส่ทรงเอ เพราะปกติฉันจะใส่ช็อปเป็นส่วนมาก ส่วนชุดนักศึกษาก็จะเป็นพลีทยาว แต่ที่ได้ใส่ทรงเอมาก็เพราะฉันไม่อยากกลับบ้านตอนสภาพบาดเจ็บน่ะสิ ก็เลยต้องโทรไปยืมชุดฟ้าใสมาใส่ก่อน แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า มันเป็นชุดที่รัดรูปมากๆ แต่จะทำไงได้ล่ะ

"ขอบใจนะที่มาส่ง ฉันว่านายรีบกลับเถอะ" เขาที่กำลังยืนมองฉันแบบหน้านิ่ง ก่อนจะโยนเสื้อคลุมมาให้

"ใส่ซ่ะ มันรัดไป" ฉันรีบยกแขนกอดตัวเองทันที เมื่อสายตาคนตรงหน้าหยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน

"เป็นพวกโรคจิตหรือไง" เขาไม่พูดแถมยังส่งยิ้มแปลกๆมาให้อีก

" ไอ้ธาม ไอ้มอค ทำไมวันนี้ไอ้นาวมันแต่งตัวแปลกๆวะ" ฉันกับหมอต้าหันไปตามเสียงก็พบกับคุณเพื่อนที่กำลังเดินมาหาฉัน แถมยังพูดแซวฉันอีก

"มะนาวแขนมึงไปโดนอะไรมาวะ" ธามเดินมาจับแขนฉันแล้วเอ่ยถามทันที

"เรื่องมันยาวน่ะ ไปเรียนได้แล้ว" ฉันเดินไปล็อคคอมอคค่าที่กำลังทำหน้าตาไม่สบายใจอยู่ หมอนี่ต้องคิดมากอีกแน่ๆ

"ฉันไปก่อนนะหมอ" ฉันหันไปบอกคนตรงหน้า แต่เขากลับไม่พูดอะไร แล้วมองมาที่แขนของฉันที่กำลังล็อคคอมอคค่าอยู่ ตอนที่ฉันเดินไปที่ห้องเรียนพร้อมพวกเพื่อนๆ

"ไอ้นาว แผลนี้มันคงไม่ได้มาจากแกไปสืบข่าวหรอกนะ" กึก ฉันหยุดแล้วมองไปที่ธาม

"ใช่ เมื่อคืนฉันถูกพวกมันไล่ยิง"

"ไล่ยิง" ชู ฉันยกนิ้วชี้เพื่อห้ามไม่ให้เพื่อนเสียงดัง

"แล้วแกรอดมาได้ไงวะ ดวงโคตรแข็งเลยว่ะ ตอนเด็กก็รอดตายอย่างปฏิหาริย์แถมยังได้ความสามารถพิเศษมาอีก แกต้องมีของดีแน่ๆ" ฉันยิ้มเจือนๆให้ไอ้เต้ก่อนที่จะ

ผลัวะ" โอ้ย เขาพูดเล่นเอง "

"แล้วมันใช่เวลามาพูดเล่นไหมห้ะ หรือว่าแกอย่างไปเฝ้าป่าช้าอีก" หน้าของเต้ซีดลงทันที เมื่อพูดถึงป่าช้า ก็แง๋ละสิ มันชอบบ่นว่าอยากเห็นผีแบบฉันนัก ก็เลยแอบหลอกมันให้ไปอยู่ในป่าช้าคนเดียว ตั้งแต่นั้นมามันก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องผีอีกเลย

"ชิ๊" งอนอีกแหละ มันเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ งอนง่ายจริงๆ

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ฉันก็เดินออกจากห้องเรียนทันที ทว่า ดันพบกับสายตาแปลกๆที่พวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมองมาที่ฉัน ไม่นานพวกเธอก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน

"เธอเองเหรอผู้หญิงที่ต้ามาส่งเมื่อเช้า"

"ใช่ ฉันเอง" ฉันเลิกคิ้วแล้วตอบผู้หญิงสามคนที่อยู่ตรงหน้า

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างเธอ ไม่นานเขาก็เบื่อแล้วเขี่ยทิ้ง" ฉันยิ้มอย่างผู้ชนะ

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย ทำไมฉันต้องกลัว อ้อ หรือว่าพวกเธอคือผู้หญิงที่นายนั้นเขี่ยทิ้งเพราะเบื่อ"

เพี๊ยะ ฉันหันไปตามแรงตบก่อนที่จะมีเลือดที่มุมปาก พอรู้สึกถึงคาวเลือด อารมณ์ที่พยายามเก็บไว้ก็ระเบิดออกมาทันที " โอ้ย นางบ้าแกทำอะไรฉัน " ฉันจับแขนของผู้หญิงที่กำลังจะตบฉันอีกครั้งแล้วหักไปด้านหลัง

"เปล่าซ่ะหน่อย" ฉันปล่อยแขนของเธอ ก่อนที่จะต้องเอามือมาปิดหู

"แขนฉัน กรี๊ด"

"รีบพาเพื่อนเธอไปหาหมอนะ ก่อนที่จะไม่มีแขนให้ใช้อีก ถ้าไม่หัก ก็เคล็ด" ฉันรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที เพื่อไปหาพี่ก้องที่ร้านกาแฟซึ่งเป็นร้านประจำของเรา

ไม่นานฉันก็มาถึงร้าน พร้อมกับเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับคนที่ไม่คาดว่าจะได้เจอที่นี่ ซึ่งเขาก็คือหมอต้าที่กำลังนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง

"มะนาวขอโทษนะ ที่ทำให้พี่ก้องรอนาน" ฉันรีบเดินไปนั่งทันที

"นาวมีอะไรบอกพี่ แล้วหน้ากับแขนไปโดนอะไรมา" พี่ก้องยื่นมือมาจับแก้มฉันที่โดนตบ ฉันส่ายหน้าเบาๆ แต่กลับรู้สึกถึงสายตาใครคนหนึ่งที่กำลังจับจ้องมาที่ฉัน

"เมื่อคืนนาวตามพวกมันไป แต่ดันพลาดเลยถูกพวกมันไล่ยิง" ฉันยื่นรูปในโทรศัพท์ให้พี่ก้อง แต่สายตาเขากลับจ้องมาที่ฉันนิ่งๆ

"ทำไมเราชอบทำอะไรเสี่ยงๆอยู่เรื่อยเลย ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเจออะไรห้ามไปคนเดียวเด็ดขาด พี่กลัวว่าเหตุการณ์เหมือนตอนในอดีตมันจะเกิดขึ้นกับนาวอีก พี่เป็นห่วงนะ" แววตาที่สื่อออกมาด้วยความเป็นห่วงทำให้ฉันยิ้ม ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือพี่ก้อง

"มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก ตราบใดที่นาวยังไม่รู้ความจริงทั้งหมด" คนตรงหน้าพยักหน้าเบาๆ

"แล้วพวกมันเห็นหน้านาวไหม"

"นาวคิดว่าพวกนั้นคงจะเห็นหน้านาวไม่ชัดมาก เพราะมันค่อนข้างมืด"

"ยังไงนาวก็ต้องระวังตัวด้วยนะ นาวจำหน้าพวกมันได้ใช่ไหม" ฉันยิ้มออกมาทันที

"จำได้ ถึงจะไม่ชัดมาก แต่นาวจำได้แน่ๆ"

"งั้นนาวขอตัวกลับก่อนนะ ต้องไปสำนักข่าว" พี่ก้องยิ้มพร้อมพยักหน้าเบาๆ ฉันลุกออกจากเก้าอี้แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องชะงักทันทีเมื่อถูกคว้าแขนเอาไว้

"นี่ไง แฟนฉัน" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อไอ้หมอนิสัยไม่ดี บอกผู้หญิงคนนั้นว่าฉันเป็นแฟนเขา

"ว่าไงนะคะ มินนี่ไม่เชื่อว่าต้าจะเอาผู้ชายก็ไม่ใช่ ผู้หญิงก็ไม่เชิง มาเป็นแฟน และยัยนี่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ต้าชอบด้วย" what ทำไมจู่ๆฉันก็ถูกด่าละ

"ทำไม ฉันก็เป็นแบบนี้ของฉันแล้วมันหนักศีรษะเธอมากหรือไง" ยัยนี้รู้หรือเปล่านะว่ากำลังกระตุ้นต่อมโมโหฉัน

"หึ ท่าทางแบบนี้คงมาจากสลัมสินะ เธอคงใช้ตัวแลกกับเงินสินะถึงจะได้เข้ามาเรียนมหาลัยชื่อดังแบบนี้" พรึบ!! ฉันสะบัดแขนออกจากมือหมอต้าแล้วเดินไปหาผู้หญิงคนที่พูดจาดูถูกฉัน ยกมือเสยผมอย่างที่เคยทำ

"หยุดได้แล้วมินนี่ เธอไม่ควรพูดดูจาดูถูกแฟนพี่นะ" ฉันหันไปหาหมอต้าทันที เดี๋ยวนะแล้วฉันไปเป็นแฟนเขาตอนไหนเนี่ย

"ก็ได้ค่ะ งั้นมินนี่ขอตัวกลับก่อนนะคะ" จุ๊ฟ ยัยมินนี่เดินไปหอมแก้มหมอต้าทันทีก่อนจะเดินออกไปจากร้าน

"เอ้าเฮ้ย ด่าฉันแล้วคิดจะเดินออกไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอฮ้ะ" ทว่า ฉันที่ถูกหมอต้าดึงแขนให้เดินตาม จู่ๆฉันก็ถูกยัดเข้าไปในรถของเขา แล้วเขาก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับทันที

"นายอีกคน เป็นบ้าอะไรไปบอกว่าฉันเป็นแฟน" คนตรงหน้าเงียบไม่พูดอะไรแล้วขับรถออกไปทันที เมื่อขับรถได้ไม่นานจู่ๆรถก็จอดหน้าสำนักงานข่าว

" จะนั่งบื้ออีกนานไหม" ฉันหันไปมองเขาก่อนที่จะลงจากรถ ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้ด้วยเนี่ย

"นายรู้ได้ไงว่าฉันจะมาที่นี่"

เขาเค้นหัวเราะแล้วเดินเข้าไปในสำนัก​งานทันที ส่วนฉันเดินตามหลังเขาได้ไม่นานก็ถึงห้องลุงเชนทันที

"อ้าว คิดยังไงถึงได้มาหาลุงที่นี่" และคำพูดนี้ยิ่งทำให้ฉันมึนเข้าไปใหญ่

"สวัสดีครับ ผมมาส่งมะนาวพอดีก็เลยแวะมาเยี่ยม" ห้ะ นี่มันเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่าหมอต้ากับมอคค่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

"งั้นถ้ารู้จักกันก็คงไม่ต้องปิดบังกันแล้วนะ เรามาเริ่มเรื่องกันเถอะ" ฉันยิ้มให้กับลุงเชนแล้วเดินไปนั่งทันทีตามด้วยหมอต้าที่เดินมานั่งข้างๆฉัน

"คือ เมื่อคืนนาวแอบตามพวกมันไป เลยได้ภาพของพวกมันมาแต่ไม่ค่อยชัดมาก ยังไงนาวขอคุณลุงอย่าพึ่งลงข่าวนะค่ะ" ลุงเชนขมวดคิ้วทันที

"ขอนาวสืบเรื่องนี้อีกสักพักนะคะ นาวคิดว่าตอนนี้พวกมันกำลังตามหานาวอยู่แน่ๆ" ลุงเชนพยักหน้าเข้าใจทันที

"ว่าแต่คบกันนานแค่ไหนแล้วล่ะ" ฉันขมวดคิ้วทันทีเมื่อลุงเชนถามฉันแล้วมองไปที่ร่างสูงที่นั่งข้างๆฉัน

"คบเหรอคะ" ฉันถามลุงเชนอีกครั้ง

"เราคบกันได้สักพักแล้วครับ" ควับ!! ฉันหันไปมองหมอต้าทันที เดี๋ยวๆ แล้วฉันไปคบกับเขาตอนไหน มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันเนี่ย

"หนูมะนาวนี่ ใช้วิธีไหนถึงมัดใจผู้ชายเจ้าชู้จนอยู่มัดนะ" ฉันมองหน้าลุงเชน ตอนนี้ฉัน งง ไปหมดแล้วนะ

"เดี๋ยวนะคะ นี่มันเรื่องอะไรกัน นาวเนี่ยนะเป็นแฟนกับเขา"

"งั้นเราสองคนขอตัวกลับก่อนนะครับ" หมับ!! จู่ๆ หมอต้าก็จับมือฉันเดินออกจากห้องทันที

ฉันเดินตามร่างสูงขึ้นรถด้วยอาการมึนงง

"เธอมีอะไรจะถามฉัน" จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมา

"มี นายรู้จักกับมอคค่าเพื่อนของฉัน" เขาพยักหน้าเบาๆ

"ลุงเชนเป็นพี่ชายของแม่ฉัน มอคค่าก็เหมือนกับน้องชายฉัน" ไม่อยากจะเชื่อ นิสัยต่างกันมากๆ

"แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันทำงานให้สำนักข่าว" ผมยิ้มขึ้นมาทันที

"ฉันรู้ก็แล้วกัน" จริงๆ ตั้งแต่มะนาวโดนไล่ยิงตอนคืนนั้น ผมก็อดสงสัยไม่ได้ พอถามเธอไปตรงๆ เธอก็กลับเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ผมเลยไปถามมอคค่าก็เลยรู้มาว่าเธอกำลังทำงานให้ลุงเชนอยู่

เธอหรี่ตามองผมทันที "แล้วเรื่องที่พ่อของมอคค่าพูดล่ะ ท่านคิดว่าเราสองคนคบกัน มันเกิดอะไรขึ้น อธิบายมาให้หมด" ผมเผยยิ้มออกมาทันที เป็นผู้หญิงที่สงสัยทุกเรื่องจริงๆ

"ฉันบอกลุงเชนว่าเธอเป็นแฟนฉัน"

"นายกินยาผิดขวดหรือไง"