รักวุ้นๆของยัยเห็นผี

บาดเจ็บ

ฉันวิ่งเข้าไปในป่าข้างๆโกดังร้าง ซึ่งมันมืดแถมยังมีผู้ชายสามคนที่วิ่งตามจับตัวฉันอยู่​ แฮก แฮก ฉันหยุดหายใจแล้ววิ่งต่อเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมาย ส่วนมือก็กำลังถือโทรศัพท์ที่หมดแบตอยู่

"จับตัวมันมาให้ได้ ถ้าจับไม่ได้ก็ฆ่าซะ" ผู้ชายที่กำลังวิ่งตามหลังฉันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ปัง ปัง เสียงปืนทำให้ฉันยกมือทั้งสองข้างปิดหู แถมยังต้องวิ่งหลบลูกปืนที่กำลังจ้องจะเอาชีวิตฉัน นี่ถึงกับต้องฆ่าแกงกันเลยเหรอ

ปัง!! "โอ้ย" ฉันนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บที่แขนขวา นี่ฉันโดนยิงเหรอ เลือดที่ค่อยๆไหลทำให้ฉันรีบเอามือไปปิดไว้ทันที

ฉันยังคงวิ่งไปเรื่อยๆเพื่อเอาตัวรอด สุดท้ายก็ต้องหยุดอยู่กับที่ทันที เพราะสิ่งที่อยู่ข้างหน้าฉันมันคือแม่น้ำ คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงทำให้ฉันมองเห็นแม่น้ำที่อยู่ข้างหน้าได้ชัด ถ้าฉันกระโดดน้ำไปฉันคงไม่มีชีวิตรอดแน่ แต่ถ้ากลับไปทางเดิมต้องได้กินลูกปืนอีกแน่ และครั้งนี้ไม่ใช่แค่แขนแต่จะเป็นหัวแทน ทันใดนั้นก็มีฝีเท้าของผู้ชายสามคนหยุดอยู่ด้านหลังฉัน ฉันกำมือแน่นแล้วหันหน้าไปหาผู้ชายสามคนทันที มันคงถึงเวลาของฉันแล้วสินะ

"หึ ผู้หญิงซะด้วย" เมื่อได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดทำให้ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา

"ไอ้พวกคนชั่ว อาชีพที่สุจริตไม่มีให้ทำแล้วหรือไง" ผู้ชายอีกคนค่อยๆเดินมาหาฉัน ฉันค่อยก้าวถอยหลังช้าๆ

"หึ ว่าแต่แกเถอะ เป็นสายให้ตำรวจใช่ไหม" ผู้ชายคนนั้นจ่อปืนมาทางฉัน ทันใดนั้น

"ตำรวจ" ฉันชี้ไปทางด้านหน้าทำให้ผู้ชายสามคนหันไปมอง

ตุ๊บ!! "โอ้ย นางบ้าเอ้ย" ฉันเตะไปที่มือของผู้ชายคนนั้นทำให้ปืนตกลงพื้นก่อนที่ฉันจะเก็บแล้ววิ่งไปตามทางคับแคบ ปัง ปัง เสียงปืนที่ใล่ยิงจากด้านหลังฉันไม่มีท่าทีจะหยุด ฉันยกปืนขึ้นมาดูแล้วขมวดคิ้วทันที เพราะอะไรนะเหรอ ฉันยิงปืนไม่เป็นนะสิ

ฉันวิ่งไม่นานก็เจอถนนใหญ่ เรี่ยวแรงของฉันก็กำลังจะหมด เหนื่องจากฉันเสียเลือดมาก จึงทำให้ฉันมองทางไม่ค่อยชัดนัก แถมพวกมันก็ยังใล่ตามมาอีก และทันใดนั้น ก็มีแสงไฟส่องมาทางฉันทำให้ฉันรีบยกมือบังหน้าไว้ทันที ภาพเบอลๆทำให้ฉันเห็นคนที่เดินลงมาจากรถได้ไม่ค่อยชัด แต่รู้แค่ว่าน่าจะเป็นผู้ชาย

ผมพยายามขับรถตามผู้หญิงที่ จู่ๆก็วิ่งตามผู้ชายคนหนึ่งออกไป ที่ผมตามมาก็แค่อยากรู้ว่าเธอจะตามผู้ชายคนนั้นไปทำไมและที่น่าแปลก เธอไม่ให้ผมไปส่ง แต่กลับนั่งรถแทคซี่ตามผู้ชายคนนั้นออกไป คล้ายๆกับแอบสะกดรอยตาม ตั้งแต่ผมเจอกับเธอ เธอมักจะทำตัวแปลกๆเสมอ ครั้งก่อนก็คุยคนเดียว ส่วนครั้งนี้ก็แอบตามคนที่ไม่รู้จัก ผมขับรถไปเรื่อยๆ มันเป็นทางที่มืดและไม่มีรถผ่าน ผมแค่พลาดกับการขับรถตามเธอแค่นิดเดียวก็ทำให้ผมขับรถมาเรื่อยๆ เผื่อจะเจอเธอ และทันใดนั้นก็มีผู้หญิงวิ่งตัดหน้ารถผม ทำให้ผมหยุดรถทันที

"มะนาว" เธอยืนอยู่หน้ารถผม และเธอก็มีแผลที่แขนขวา ผมจึงรีบลงจากรถไปหาเธอทันที

"หมอเองเหรอ" เธอยิ้มแล้วมองมาที่ผม ขนาดบาดเจ็บยังยิ้มได้อีก ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าก่อนจะใช้ห้ามเลือดที่แผลเธอให้เธอ

"พวกมันตามมาแล้ว " ผมมองไปที่มือของเธอก็พบกับปืนและไม่นานก็ได้ยินเสียงอาวุธประเภทเดียวกัน ผมจึงรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที

ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงคอนโด แล้วมองคนข้างๆทันที

"ทำไมพวกนั้นถึงได้ไล่ยิงเธอ" เธอก้มหน้าลงทันทีเมื่อเจอผมถาม

"เอ่อ โอ้ย เจ็บแผลฉันมองอะไรๆไม่ค่อยชัดเลย" เปลี่ยนเรื่องคิดว่าจะรอดเหรอ ผมจึงหยิบปืนจากมือของเธอแล้วถอดกระสุนออก

"นายจะพาฉันไปไหน" ผมกดลิฟต์ไปชั้นบนสุด

ฉันตอนนี้ที่ถูกลากตัวเข้ามาในลิฟต์ ฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด เลือดที่แขนขวาของฉันไหลไม่ยอมหลุดสักที

"ว้าย คุณหนูเกิดอะไรขึ้นคะ" เมื่อประตูเปิดก็พบกับป้าคนหนึ่งร้องด้วยความตกใจเมื่อมองมาที่แขนฉัน

"ไม่มีอะไรหรอก ยัยนี่แค่ซนไม่เข้าเรื่อง" ฉันมองหมอต้าทันที เขาว่าฉันซนงั้นเหรอ หน้อย

"งั้นป้าขอตัวนะคะ ค่อยๆคุยกันนะ หนุ่มสาวรักกันแรกๆก็แบบนี้แหละค่ะ" ควับ!! ฉันหันไปมองป้าทันที เราไม่ได้รักกันสักหน่อย

"มะ.." ยังไม่ทันได้ปฏิเสธหมอต้าก็ลากฉันเข้าห้องทันที แต่พอได้เข้ามาก็ต้องร้องว้าว เป็นห้องที่กว้างกว่าบ้านฉันอีก ฉันส่ายหัวเบาๆ คนรวยจะมีห้องแบบนี้ก็คงไม่แปลก

จู่ๆคนตรงหน้าก็เดินมาหาฉัน "ถอดเสื้อ" อะไรนะ ฉันยกมือกอดตัวเองทันที

"ฉันจะทำแผลให้" แล้วไป แต่ยังไงเขาก็เป็นเสืออยู่วันยังค่ำ แถมยังอยู่ห้องสองต่อสองอีก แล้วถ้าเขาเกิดคิดอะไรไม่ซื่อขึ้นมาล่ะ

"ฉะ.. ฉันทำเองก็ได้ ลำบากนายซ่ะเปล่า" เขาไม่พูดอะไรแล้วโยนกล่องยาให้ฉันแล้วเดินเข้าไปอีกห้อง ฉันค่อยๆถอดเสื้อออก ฉันได้แต่มองแผลตัวเองเพราะฉันไม่ถนัดมือซ้าย แล้วฉันจะทำไงละนี่ ฉันนั่งมองไปนอกหน้าต่างพร้อมกับคิดหาวิธีทำแผลที่ไม่ให้ตัวเองเจ็บน้อยที่สุด นี่แค่กระสุนถากนะยังเจ็บขนาดนี้

"นะ..." ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อมีมือของอีกคนกำลังยื่นมาทำแผลให้ฉัน

"อยู่นิ่งๆ" ฉันได้แต่นั่งอยู่นิ่งๆ แต่ดันเผลอมองหน้าเขาและขณะนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน ฉันจึงละสายตามองไปทางอื่นทันที ตึกตัก ตึกตัก จะเต้นแรงไปไหนเนี่ย

"ไปอาบน้ำซ่ะ เสื้อฉันอยู่ในตู้ เธอเอาไปใส่ก่อนแล้วกัน" ให้ใส่เสื้อเขาเนี่ยนะ

"ฉันว่าฉันกลับบ้านดีกว่า" เขามองฉันด้วยสานตานิ่งๆ อึก ฉันกกลืนน้ำลายช้าๆ ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

ฉันออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับใส่เสื้อหมอต้าที่พอดีกับตัว แต่ก็รู้สึกมันสิ้นไปอยู่ดี ปกติฉันไม่ค่อยใส่สั้นสักเท่าไหร่ ฉันมองไปรอบๆห้องก็พบกับหมอต้าที่กำลังนอนพิงหัวเตียงอยู่ เขาน่าจะหลับแล้วแหละ ฉันจึงเดินไปนอนตรงโซฟาแทน

** ฉันเดินตามทางที่มีแสงสว่างไปเรื่อยๆ แต่ต้องกลับชะงัก เมื่อเห็นผู้ชายที่มีรอยสักรูปดอกกุหลาบสีดำอยู่ที่หลังมือข้างขวาที่กำลังหันหลังให้ฉัน เขาถือปืนจ่อไปที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่กำลังยืนร้องไห้โดยมือทั้งสองยกไหว้ขอร้องผู้ชายตรงหน้า ฉันยายามเดินไปหาแต่กลับไปไม่ได้ ปัง เสียงปืนดังขึ้น ซึ่งทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นตกลงไปในแม่น้ำ และจู่ๆ ฉันกลับขยับเดินได้ เมื่อฉันวิ่งได้ไม่นานจากสถานที่ที่มีแสงสว่างก็เปลี่ยนเป็นความมืดทันที เด็กหญิงที่กำลังใช้มือตะเกียกตะกายเพื่อหาฝั่ง ฉันจึงรีบวิ่งแล้วกระโดดลงไปช่วยเธอทันที แต่จู่ๆเด็กหญิงคนนั้นก็หายไปแต่กลับเป็นฉันแทนที่กำลังจะจมน้ำ **

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย" ฉันพยายามจะใช้แขนว่ายน้ำแต่ก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกซ้ายแถมยังมีเลือดที่ค่อยไหลออก และเรี่่ยวแรงฉันก็กำลังหมด ร่างของฉันค่อยๆจมลงเรื่อยๆ

​"มะนาว ตื่นสิ" ฉันสะดุ้งลืมตาตื่น "ฉันจำได้แล้ว ผู้ชายที่มีรอยสักรูปดอกกุหลาบเป็นคนฆ่าฉัน" ฉันบ่นคนเดียวเบาๆ กลิ่นหอมๆทำให้ฉันขมวดคิ้วทันที ซึ่งเป็นกลิ่นของร่างสูงตรงหน้าที่กำลังมองมาที่ฉัน

"ใครฆ่าเธอ" ฉันเลี่ยงไม่ตอบคำถามเขา แต่เปลี่ยนเรื่องแทน

"ฉันมานอนตรงนี้ได้ไง" พรึบ!! ฉันถึงกับเบิกตากว้างเมื่อคนตรงหน้าผลักฉันนอนกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมฉัน

"เธอนี่เปลี่ยนเรื่องเก่งจังนะ" เขาโน้มหน้ามากระซิบข้างหูฉัน

"ฉันเปล่า...อื้อ" ทว่า ต้องเบิกตากว้างกว่าเดิมเมื่อเขาประกบปากจูบฉัน คมเขี้ยวที่กำลังกัดเม้มริมฝีปากล่างฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งทันที เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ จู่ๆ มาจูบฉันทำไม

"อื้อ" ฉันพยายามผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล หมอต้ายิ่งกอดรัดแล้วกดท้ายทอยฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม ฉันทุบที่แผงอกเขาอีกครั้ง เพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจ และไม่นานริมฝีปากของฉันก็กลับมาเป็นอิสระอีกครั้ง ฉันมองหน้าเขานิ่งๆ โดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย

"นะ...นายจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ" รอยยิ้มเจ้าเลห์ของเขาทำให้ฉันรู้สึกขนลุกทันที ฉันถึงกับเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกมีบางอย่างวนเวียนอยู่กับกระดุมเสื้อ

"มะ..หมอปล่อยฉันนะ อย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ" คำพูดของฉันไม่มีผลต่อร่างสูงเลย มือข้างซ้ายพยายามผลักเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล

"หึ เธอกล้ว" เขาเค้นหัวเราะๆ ถามมาได้ใครจะไม่กลัวละ ทว่า ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าของฉันก็ดังขึ้น ฉันหันไปมองหมอต้าทันที เมื่อเขาเป็นคนกดรับสายนั้น ฉันได้แต่มองเขาที่กำลังยิ้มแล้วมองมาที่ฉัน ฉันจึงรีบไปแย่งโทรศัพท์ทันที

(มะนาวทำไมไม่พูดล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า)

"พี่ก้อง นาวสบายดี วันนี้ตอนเย็นเจอกันที่เดิมนะ นาวมีข่าวจะบอก" หลังจากวางสาย ฉันก็ขมวดคิ้วทันที เมื่อคืนจำได้ว่าแบตหมดนะ ฉันมองไปที่หมอต้าก็พบว่าเขายืนมองฉันอยู่ ใช่ ต้องใช่แน่ๆ เขาต้องแอบดูโทรศัพท์ฉันแน่ๆ