บทที่ 6 แผนชั่ว (2)
972 Words
เช้าวันต่อมาสองหนุ่มสาวที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงยังไม่ทันจะลืมตาตื่น ด้านนอกก็มีคนสองคนเดินเข้ามาหยุดยืนบริเวณหน้าห้อง
คุณปลายฝันกับคุณวินธัยมาหาหลานชายพร้อมอาหารเช้า ปกติท่านทั้งสองเข้าออกห้องของวิคเตอร์ได้อยู่แล้วจึงไม่ได้โทรบอกก่อน
“ฉันจะไปดูหลาน คุณจัดการเทข้าวต้มใส่จานนะ”
“รับทราบครับคุณผู้หญิง ลากสามีออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อเอาข้าวต้มมาให้หลานรัก สุดยอดจริงๆ”
“ก็ฉันอยากให้หลานได้กินของดี”
“ครับ เชิญๆ ทางนี้ผมจัดการเอง”
คุณปลายฝันบอกสามีให้จัดการอาหารเสร็จ ก็รีบเดินเข้าไปดูหลานชายในห้องนอน ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งวิคเตอร์น่าจะยังไม่ตื่นเพราะปกติชายหนุ่มจะตื่นตอนแปดโมงเช้า
ท่านค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปแล้วก็ต้องตกใจกับสภาพเสื้อผ้าที่ทิ้งระเกะระกะอยู่บนพื้น แถมยังเป็นเสื้อผ้าผู้หญิงเสียด้วย ไม่ใช่เสื้อผ้าอย่างเดียวแต่ยังมีชุดชั้นในอีกต่างหาก
“ตาวิคพาผู้หญิงมานอนเหรอ วิคเตอร์”
เมื่อเห็นว่าบนเตียงไม่มีคนนอนอยู่จึงจ้ำเท้าเดินไปดูทางห้องน้ำพร้อมกับเรียกชื่อ ทว่าไม่มีใครอยู่เหมือนกันจึงตัดสินใจไปดูที่ห้องนอนเล็กแทน
“มีอะไรคุณ ตาวิคไม่อยู่เหรอ”
“ค่ะ แต่ในห้องมีเสื้อผ้าผู้หญิงทิ้งเกลื่อนอยู่บนพื้น”
“ฮะ! แต่ปกติตาวิคไม่เคยพาผู้หญิงมาที่นี่”
“ก็นั่นน่ะสิคะ ฉันจะไปดูที่ห้องเล็ก”
“ผมไปด้วย”
สองตายายรีบเดินไปยังห้องนอนเล็ก ที่อยู่ตรงข้ามห้องนอนของวิคเตอร์ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปก็แทบจะช็อกกับภาพที่เห็น
วิคเตอร์กับลออสิริมานอนอยู่บนเตียงเดียวกันได้อย่างไร เด็กสองคนนี้คบกันแล้วอย่างนั้นหรือ แต่ถึงจะคบกันจริงก็ชิงสุกก่อนห่ามไม่ได้ ทันใดนั้นสองหนุ่มสาวที่ยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวจึงถูกปลุกขึ้นมา
“ตาวิคตื่น ยายบอกให้ตื่น”
“อือ คุณยายมาเข้าฝันผมทำไม”
“ฝันบ้าอะไร ไอ้หลานคนนี้ ตื่น”
“คุณตาก็มาด้วย อื้อ มาคู่เลย”
วิคเตอร์นึกว่าตัวเองกำลังฝันจึงโดนคุณตาวินธัยเขกหัวไปหนึ่งทีเรียกสติ ส่วนลออสิริที่ยังเบลอๆ ลืมตาตื่นเพราะได้ยินเสียงดัง
“ที่ไหนเนี่ย พี่วิค!”
เธอมองหน้าเขาด้วยอาการงุนงงปนตกใจ จำเรื่องเมื่อวานไม่ได้เลยเพราะภาพทุกอย่างมันตัดไปหมด จำได้แค่ว่าตัวเองรับแก้วที่ผู้ชายคนหนึ่งยื่นมาให้ แล้วกระดกดื่มหมดเพียงรวดเดียวเท่านั้น
“ห้องผมเองคุณ”
“สิมานอนในห้องพี่วิคได้ยังไง ทำไมเราถึง...”
ลออสิริแทบจะกรี๊ดออกมา เมื่อรู้ว่าไม่ได้นอนในห้องของตัวเองที่คอนโด แต่เปล่งเสียงไม่ออกหลังจากเห็นใบหน้าโกรธเคืองของสองผู้สูงวัยที่ยืนอยู่บริเวณปลายเตียง
“คุณตา! คุณยาย!”
“แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วออกไปคุยกันข้างนอก”
เป็นคำสั่งของคุณปลายฝัน ท่านเป็นคนหัวสมัยใหม่มากแล้วก็จริง แต่เรื่องชิงสุกก่อนห่ามยังทำใจรับไม่ได้ อย่างไรเสียเด็กทั้งสองต้องทำทุกอย่างให้มันถูกต้องตามประเพณี
“คุณยายครับมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด” หลานชายส่ายหัวปฏิเสธเพราะไม่อยากรับผิดชอบลออสิริ อีกอย่างเขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ เพียงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เท่านั้น
“ยายบอกให้แต่งตัว”
“ทำตามคำสั่งของยาย เดี๋ยวตากับยายจะไปรอข้างนอก”
“แต่ผม โธ่คุณตาครับ”
“แต่งตัวทั้งคู่แล้วค่อยออกไปคุย ยายจะรอ”
“ค่ะคุณยาย”
ลออสิริรับปากแบบงงๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าวิคเตอร์ แล้วก้มมองเสื้อผ้าของตัวเอง คราวนี้แหละเธอถึงได้แหกปากร้อง ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมตัวเองถึงใส่เสื้อเขา
“พี่วิคทำอะไรสิคะ เสื้อผ้าสิไปไหน”
“ผมไม่น่าช่วยคุณเลย”
“ทำไมเสื้อผ้าสิเป็นแบบนี้ อย่าบอกนะว่าเรา...”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“แต่ชุดสิ...”
“หยุด ไปเปลี่ยนชุดก่อน คุณตาคุณยายรออยู่”
ชายหนุ่มวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง จากนั้นก็คว้าเสื้อตัวใหญ่ๆ มาให้หญิงสาวเปลี่ยน ไม่นานทั้งสองคนก็มานั่งอยู่ตรงหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองที่กำลังหน้าบูดเพราะคิดว่าหลานๆ ชิงสุกก่อนห่าม
สีหน้าแววตาของคุณปลายฝันกับคุณวินธัยทำให้ลออสิริไม่กล้าแม้แต่จะปริปากอธิบาย บวกกับเธอยังจำอะไรไม่ได้จึงนั่งอยู่อย่างเงียบๆ ส่วนหลานชายตัวจริงพยายามอธิบายอย่างไร ท่านทั้งสองก็ไม่ยอมฟัง
“ยายตัดสินใจแล้ว ตาวิคต้องรับผิดชอบหนูสิ”
คนอาบน้ำร้อนมาก่อนเอ่ยเสียงเย็น หลังจากหันไปจ้องตาหลานคนเล็กของตัวเอง ไม่เอาเด็ดขาดท่านจะไม่ยอมให้วิคเตอร์ย่ำยีลออสิริ
สองหนุ่มสาวถึงกับหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ
“ฮะ! แต่ผมกับลออสิริไม่ได้มีอะไรกันนะครับ”
“ตาสอนแกแบบนี้เหรอตาวิค ใช้ไม่ได้ไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“แต่ผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นี่คุณช่วยอธิบายหน่อยสิ”
“เอ่อคือ สิจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”
“แกต้องแต่งงานกับหนูสิ นี่คือคำสั่งของยาย”
“คุณยาย! แต่งงานมันเรื่องใหญ่เลยนะครับ”
“ไม่รู้ละ ถ้ายังเห็นแก่หน้ายาย หลานต้องรับผิดชอบหนูสิด้วยการแต่งงาน”
- Writer
