ขณะที่วิคเตอร์กำลังนั่งๆ นอนๆ อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น อยู่ๆ ในใจก็นึกห่วงลออสิริอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่แล้วเขาก็บอกให้ตัวเองเลิกห่วงยัยอ้วนนั่นซะ ผู้หญิงบึกบึนแบบนั้นไม่เป็นอะไรง่ายๆ แน่นอน
“ผมจะไม่โทรหาคุณ ช่างคุณสิ ผมไม่เห็นจะสนใจคุณเลย”
เขาบ่นพึมพำอยู่อย่างนั้นทว่าสุดท้ายกลับทนไม่ไหวจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วรีบต่อสายหาภรรยาที่กำลังนั่งคิดถึงความผิดปกติของนันนิยาอยู่
“พี่วิคโทรหาสิมีอะไรคะ”
“เย็นนี้ผมจะไปนอนกับคุณก็แล้วกัน”
“แต่คอนโดของสิเล็กนิดเดียว พี่วิคจะนอนได้เหรอ”
“นั่นสิ งั้นคุณก็มานอนที่ห้องของผม ย้ายข้าวของมาเลย”
“ตอนนี้สิไม่ว่างเก็บของค่ะ สิออกมาที่บริษัท”
“คุณป่วยอยู่จะไปบริษัททำไม” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นมายืนด้วยความไม่ชอบใจ เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะมีกะจิตกะใจไปทำงาน ทั้งๆ ที่เท้าก็เจ็บอยู่ ยังจะอวดดีอีก
“สิก็แค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำ” ลออสิริเอ่ยเสียงหงอยก่อนจะหันไปม
