ท้องกลมยื่นออกมาตรงหน้า หมิงซ่งเหยียน
คราวนี้อ้าปากพะงาบพูดไม่ออก ไม่ใช่ก้อนผ้า แต่เป็นพุงจริงๆ
“นี่เจ้า…”
“กินเยอะไปสินะ”
ร่างบางพยักหน้าพลางยิ้มขัน เขาก็ว่าอยู่ ช่วงนี้หวางเฟยของเขากินเยอะเป็นกะละมัง วันๆ เอาแต่กินของหวานจนตุ้ยนุ้ย แก้มนี่พองจนจะแตกอยู่แล้ว
สรุปแล้วหวางเฟยของเขาเป็นสายสืบเก๊หรือเปล่านี่
ตอนนี้อย่าว่าแต่เดินเหินบนอากาศเลย แค่เดินธรรมดาก็แทบจะกลิ้งเเทนอยู่แล้ว
“เอาเถอะ ก็เหมือนคนท้องดีแต่เจ้าก็อย่าได้ทานมากไป”
“ทำไมรึ ข้าตุ้ยนุ้ยแล้วไม่น่ารักรึ”
“...” หวางเฟยตัวกลมจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็เดินมาหาเขา กอดแขนกำยำแล้วเขย่าไปมาราวกับเด็ก
“หวางเฟยหยุดเล่นได้แล้ว เอาล่ะเดี๋ยวข้าคงต้องไปก่อน วันนี้คงไม่ได้กลับวัง…” ยังไม่ทันเอ่ยจบ หวางเฟยของเขาก็เบะปากหน้างอทันที บางทีก็ไม่ต้องตีบทแตกถึงขนาดนี้ก็ได้!
หมิงซ่งเหยียนถอนหายใจ ก่อนจะจับไหล่บางแล้วก้มต่ำมาให้ใบหน้าตรงก
