ชายาอ๋องสามคือข้าเอง

ภายในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส ร่างบางสวมชุดสีชมพูอ่อนรวบผมขึ้นรวบๆ พร้อมปักด้วยปิ่นไม้แสนธรรมดา ใบหน้าทรงไข่ที่หญิงหลายคนต่างใฝ่ฝันดวงตากลมน่าเอ็นดูใต้แพขนตางอนหนา ทรงคิ้วเรียวดกสวยได้รูป เข้ากับทรงจมูกโด่งพอประมาณ ริมฝีปากหยักสีพีชอ่อนขยับยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยกับรูปโฉมของตนเองหน้ากระจก ‘งดงามอะไรขนาดนี้!’ เหมาต้าเย่ ไม่เคยคิดฝันว่าตนต้องมาปลอมตัวเป็นหญิงงามเพื่อเข้าวังหลวง… และไม่คิดว่าตอนเป็นหญิงตนจะงดงามได้ถึงเพียงนี้ โอ้..สวรรค์ท่านสร้างข้าขึ้นมาด้วยความรักสินะขอรับ “โห พี่เย่ทำไมท่านถึงได้งดงามเหมือนแม่นางน้อยตระกูลผู้ดีเช่นนี้เล่า” เผยซานกล่าวชื่นชมรูปลักษณ์รุ่นพี่ อีกคนทางด้านซ้ายที่นั่งอยู่หวังเทียนพยักหน้าเห็นด้วยอีกคน เหมาต้าเย่หมุนตัวหันมาหารุ่นน้องทั้งสองพลางเท้าเอว ใบหน้าเชิดเล็กหน้า “ใช่สิ ก็เพราะข้าคือลูกรักของพระเจ้าอย่างไรเล่า ฮาฮา!” ใช่เขารู้ดีว่าเขาไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็งดงามและหล่อเหลาไม่แพ้กัน สายสืบรุ่นน้องถึงกลับต้องกลอกตาให้กับความหลงตัวเองของรุ่นพี่ หวังเทียนเหมือนนึกอะไรขึ้น "พี่เย่" "หืม"เหมาต้าเย่ขานตอบ พลางมองใบหน้าคมของรุ่นน้องรอว่าจะเอ่ยอะไรต่อ ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายหน้าปฏิเสธ และถอนหายใจออกมา "อาเทียน เจ้าอย่าได้กังวลมากนัก ข้าไปทำงานไม่ได้ไปตายเสียหน่อย" "พี่เย่!" "น่าๆ เผยซานฝากดูแลกองงานด้วย"ร่างบางหันไปบอกรุ่นน้องทั้งสองก่อนจะหมุนตัวหันหลัง “ข้าจะตั้งใจสืบให้ได้ ส่วนพวกเจ้าก็ทำงานของตนเองให้ดีเล่า” เหมาต้าเย่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม ทั้งเผยซานและหวังเทียนคุกเข่าลงพื้นข้างหนึ่งค้อมศีรษะรับคำสั่งของรุ่นพี่ไปด้วยความเคารพ “ทราบแล้วขอรับ ขอพี่เย่เข้าวังอย่างปลอดภัย”