ชายาอ๋องสามคือข้าเอง

บทที่ 3

“อื้อ อย่าเลียข้า เจ้าอ๋องหื่นกาม!” โจวผินซีพ่นคำด่าทอออกมาต่อเนื่องไม่ยอมหยุดปาก เสียงครางปะปนกันไปก็ยังไม่ยอมสงบ หมิงซ่งเหยียนยิ่งได้ใจที่ชายาบุรุษของเขาไม่พอใจ

“ตรงไหนหรือ เอ๊ะ หรือตรงนี้” หมิงซ่งเหยียนเย้าชายาตัวน้อยเล่นด้วยการโลมเลียยอดอกสีสวยไปมาทีละข้าง โจวผินซีเชิดหน้าขึ้นกัดปากจนเลือดซึมเล็กน้อย

‘ข้าจะต้องโดนทลายเอกราชจริงๆ หรือ’

“อ้า! หยุดนะเจ้าอ๋องลูกเต่านี่” เมื่อรวบรวมแรงสุดท้ายก็ฮึดใช้มันอย่างไม่คิดหน้าหลัง แต่สุดท้ายก็ไม่ทันได้ทำอะไร มือทั้งสองที่กำหมัดขึ้นมาก็ต้องราบเรียบไปกับเตียงอีกครั้งเพราะแรงที่มากกว่าของคนด้านบน

“อ๋องลูกเต่ารึ น่าสนใจๆ” กล่าวแล้วก็เลื่อนมือหนาลงไปยังช่องทางหลังของเขา ก่อนจะสัมผัสถึงสิ่งแปลกปลอมที่มันกำลังเข้ามาภายในตัว

“อึก จะ เจ็บข้าเจ็บ” ชายาตัวน้อยร้องครางอย่างน่าสงสาร ยิ่งสร้างความพอใจให้แก่ซ่งเหยียนขึ้นไปอีก แม้เป็นบุรุษแต่เสียงกลับไพเราะนัก

หมิงซ่งเหยียนดึงสายรัดม่านออกมาก่อนจะบรรจงมัดไปที่ข้อมือขาวผ่อง และยกเรียวขางามขึ้นพาดบ่าตนไว้

“อ่ะ! จะ เจ้าจะทำอันใด” โจวผินซีตะโกนออกมาเสียงดังลั่น เกรงว่าคงได้ยินไปทั้งจวนแล้วกระมัง แต่กระนั้นเองหมิงซ่งเหยียนก็หาได้สนใจไม่ เขาจับแท่นมังกรรูดรั้งเบาๆ ก่อนจะถูไถมันที่ขานุ่มนิ่มของชายา

“เจ้าอ๋องวิปริต! ปล่อยข้านะ” ยิ่งได้ฟังคำด่าทอยิ่งรู้สึกเร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก หรือเขาอาจจะวิปริตอย่างที่ชายากล่าวก็เป็นได้

หมิงซ่งเหยียนพอแท่นมังกรเริ่มได้ที่ก็จ่อมันไปที่ปากทางรักสีสดและค่อยๆ ดันมันเข้าไปข้างในกายของชายาตัวน้อยที่กำลังดี้ดดิ้นอยู่ด้านล่าง เมื่อมันค่อยๆ เข้าไปได้ใบหน้างามที่อยู่ใต้ร่างเขาก็นองไปด้วยน้ำตา ทั้งยังร้องไห้ทั้งยังด่าทออยู่เรื่อยๆ

“ฮึ่ก ปะ ปล่อยข้านะ อ้า! เจ็บๆ เอาออกไปนะเจ้าอ๋องวิปริตนี่”

“หยุดนะ อึก เจ็บข้าเจ็บ”

หมิงซ่งเหยียนไม่ได้สนใจทั้งยังพยายามดันเข้าไปจนสุด เมื่อมิดแท่นแล้วก็บรรจงกระทั่นกระแทกเข้าไปอย่างรุนแรงจนเตียงไม้อย่างดีสั่นโยก มือบางของคนงามก็คอยจิกเล็บที่หลังของเขาอย่างปลดปล่อยอารมณ์ แขนบางคล้องไว้ที่คอเขาทั้งที่โดนมัดเชือกไว้

เสียงครางปะปนกับเสียงเนื้อกระทบกันอยู่พักใหญ่โดยไม่ใส่ใจว่าเหล่าบ่าวไพร่ข้างนอกกำลังมุงแอบฟังเสียงร่วมรักของผู้เป็นนายทั้งสอง ดุเดือดจริงๆ

สองชั่วยามผ่านไป

ร่างบางของโจวผินซีนอนนิ่งอยู่บนเตียงใหญ่ ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยจุมพิตและคาบน้ำกามสีขาวของสวามีที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าชื่นมื้นอยู่ข้างๆ มือหนาลูบเส้นผมสีน้ำตาลเบาๆ ราวกลัวว่ามันจะพังทลาย

“อื้อ” โจวผินซีครางในลำคอเบาๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นมา ก็ถลึงตาใส่สวามีของตนทันที

“เจ้า!”

หมิงซ่งเหยียนยิ้มรับหน้าชื้น “ว่าอย่างไรผินเอ๋อร์”

“ยะ อย่ามาเรียกข้าว่าผินเอ๋อร์นะ!” โจวผินซียังนอนด่าเพราะลุกไม่ไหว

“เช่นนั้นเรียกยอดรักดีหรือไม่” !!!

“หวางเฟยเพคะ…” ฉางเอ๋อร์นั่งกอดเข่าผู้เป็นนายที่ยามนี้ใบหน้างามบึ้งตึง โจวผินซีกัดฟันดังกรอดๆ ยิ่งคิดถึงเรื่องเมื่อวันซีนแล้วก็ยิ่งคับแค้น ตั้งแต่วันนั้นมาเจ้าอ๋องสามก็เหมือนจะเพิ่มความน่ารำคาญเป็นสองเท่าตัว

“หวางเฟย” เหมยลี่เรียกบ้างพลางยื่นมือไปแตะขาผู้เป็นนายบ้าง ตั้งแต่วันที่หวางเฟยและนางโดนลงโทษ หวางเฟยก็ดูจะอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา

“เฮ้อ จะเรียกอะไรกันนักหนาเล่า”

“ก็หวางเฟยดูอารมณ์ไม่ดีนี่เพคะ” ฉางเอ๋อร์

“หวางเฟยปล่อยวางโทสะเถิดเพคะ”

“อึก เจ้าก็ดูสิอ๋องนั่นทำกับข้าเช่นนี้”โจวผินซีเลือกใช้คำพูดเป็นกันเองกับบ่าวสาว

“น่าเพคะ วันนี้เราไปหาอะไรสนุกๆ เล่นกันดีไหมเพคะ” เหมยลี่ยิ้มแก้มปริ ก่อนจะลากแขนโจวผินซีแล้วพากันวิ่งออกจากตำหนักสามคนนายบ่าว ความสัมพันธ์ของโจวผินซีและบ่าวตัวน้อยทั้งสองดีขึ้นเข้าขั้นสนิทใจตั้งแต่ที่โดนลงโทษเมื่อวานซีน เวลานี้ภาพของคนทั้งสามจึงดูราวกับเด็กเล่นกันสนุกสนาน เหมือนว่ากำลังหาเรื่องซนเล่นกันอยู่

หมิงซ่งเหยียนยืนพิงต้นไม้มองดูชายาบุรุษที่ตอนนี้เริ่มยิ้มออกแล้ว หึหึ น่ารักเสียจริงนะ

ไหนมาดูสิว่าสายสืบของแคว้นจ้าวจะเก่งกาจแค่ไหนกันเชียว