EP.8 เข้าไม่ได้หรอก
1853 Words
หลายวันผ่านไป
วันนี้เป็นวันที่มารดาของเด็กสาวนั้นจะต้องเข้าผ่าตัด ซึ่งเธอนั้นจะต้องนำเงินมาจ่ายค่ารักพยาบาลด้วยตัวเองและเป็นเงินที่ได้มาจากบอสของเธอในวันนั้น
“เจ้านายลูกให้ลูกเบิกเงินได้เยอะขนาดนี้เลยหรอลูก~”
“จ่ะแม่ แม่ไม่ต้องห่วงนะจ้ะ สู้ๆนะหนูจะรอแม่อยู่หน้าห้องผ่าตัดไม่ไปไหนเลย”
“จ่ะ แม่รักหนูนะ ถ้าเกิดแม่ปะ..”
“แม่~ แม่ไม่พูดคำนี้สิ มากอดกันๆ~”
แกรก! ในขณะเดียวกันประตูห้องพักก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับวิวและบุรุษพยาบาลที่เดินเข็นเตียงคนไข้เข้ามา
“สวัสดีค่ะแม่ ไงแกฉันมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ขอบใจมากวิว ได้เวลาไปแล้วหรอคะ”
“ครับ เดี๋ยวญาติไปรอที่หน้าห้องผ่าตัดก็ได้นะครับ”
“โอเคค่ะ” หลังจากนั้นทั้ง4คนจึงพากันลงมาที่ชั้นผ่าตัดทันทีเพื่อส่งตัวมารดาของมุกรินเข้าห้อง
หน้าห้องผ่าตัด
“วันนี้ฉันยืมเงินพี่ออกัสมาให้แกด้วยนะมุก”
“เอ่อ.. คือฉันลืมบอกไปเลยว่าฉันไม่ยืมเงินแกแล้ว”
“ทำไมล่ะ ถ้าเป็นเพราะเกรงใจไม่เป็นอะไร ช่วยๆกันมีเมื่อไหร่ก็ค่อยคืนก็ได้นี่”
“ป่าว พอดีฉันเบิกบอสมาน่ะ”
“หื้ม เบิกมาเท่าไหร่?”
“1ล้าน”
“ห้ะ! 1ล้าน! แล้วเค้ายอมให้แกเบิกเยอะขนาดนี้เลยหรอมุกริน!”
“ชะ..ใช่ๆ~”
“แกมีอะไรปิดบังฉันมุกริน?” ด้วยความที่ทั้งสองนั้นสนิทกันมานานทำให้วิวนั้นดูออกว่าเพื่อนรักของเธอกำลังมีเรื่องปิดบังเธออยู่
“ไม่มี~”
“แกมี! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างพี่เฮดีลจะยอมให้แกเบิกเงินตั้ง1ล้านง่ายๆ!”
“…”
“ถ้าแกไม่บอก ฉันจะไปถามเค้าเองนะ!”
“ก็ได้ๆ~” เมื่อมุกรินไม่สามารถปกปิดเพื่อนของตัวเองได้เธอจึงจำเป็นต้องเล้าเรื่องราวทุกอย่างให้กับวิวฟัง ซึ่งทำให้วิวนั้นรู้สึกไม่ชอบใจสักเท่าไหร่เพราะเธอเองก็รู้จักเฮดีลพอสมควรว่าเค้านั้นไม่ใช่คนดีอะไรนัก
“โถ่ยัยมุก! แกนี่มันจริงๆเลยนะ!”
“เอาเถอะน่า~ ยังไงก็เอาพรหมจรรย์กลับมาไม่ได้อยู่แล้วนี่!”
“ฉันล่ะหมดคำจะพูดจริงๆ!”
“เลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่า~”
เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงตอนนี้ทั้งสองนั้นยังคงนั่งรออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดเช่นเดิมโดยมีโทรศัพท์เป็นตัวช่วยในการนั่งรอ
ผลัก! หลังจากที่ประตูปิดไปนานก็ถูกเปิดออกมาอีกครั้งพร้อมกับหมอประจำไข้มารดาของมุกริน
“คุณหมอ!”
“สวัสดีครับคุณมุกริน ตอนนี้คุณแม่ของคุณได้รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้วนะครับ”
“ขอบคุณมากๆเลยค่ะคุณหมอ”
“ยินดีครับ ยังไงเดี๋ยวนั่งรอให้คนไข้พักฟื้นจากยาสลบก่อนนะครับ แล้วจะพาไปส่งที่ห้อง”
“ขอบคุณมากจริงๆค่ะ~” เสียงเด็กสาวทั้งสองรีบกล่าวขอบคุณเมื่อรู้ว่าการผ่าตัดวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี
“ยินดีครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ~”
“ไปแก เราไปจ่ายค่าผ่าตัดกัน” ทั้งสองพากันมาเคลียร์ค่าผ่าตัดรวมถึงค่ายาต่างๆที่ต้องใช้ ซึ่งการผ่าตัดในครั้งนี้ทำให้เธอนั้นเหลือเงินแค่เพียง 2 แสนเท่านั้น
“อย่างน้อยก็ยังมีเงินเหลือให้แม่ได้รับการบำบัดคีโม~” เด็กสาวพูดพลางมองไปที่ใบเสร็จอีกครั้งก่อนจะเก็บลงกระเป๋าเป้ของเธอ
“เอาน่า ไม่พอเดี๋ยวฉันช่วย”
“ขอบใจมากวิว ไปหาแม่กัน~”
เวลาล่วงเลยผ่านไปอีก1วัน วันนี้เด็กสาวนั้นได้มาทำงานตามปกติแล้วหลังจากที่เธอนั้นถูกมารดาของตัวเองไล่ให้มาทำงานเพราะไม่อยากให้หยุดนานเกินไป
“มุกริน!”
“ค่า~” เสียงเจื้อยแจ้วขานรับเจ้านายของตัวเองพร้อมกับลุกออกจากโต๊ะและเดินเข้าไปในห้องกระจก
“มีอะไรหรอคะ”
“ใช้เงินไปหรือยัง ?”
“ใช้แล้วค่ะ”
“…”
“มีอะไรหรอคะ”
“ไม่มี”
“อ่าว~”
“อ่าวอะไร! กลับไปทำงาน!”
“เอ้า!” ประโยคคำสั่งของเฮดีลทำให้เด็กสาวนั้นต้องร้องขึ้นด้วยความงุนงง แต่ก็ยอมเดินกลับมาที่โต๊ะของตัวเองพร้อมกับบ่นขึ้นพึมพำ
“บ้าชัดๆ~”
ติ๊ง! ในขณะเดียวกันเสียงลิฟต์ก็ได้ดังขึ้น ฉุดให้เด็กสาวนั้นต้องมองไปที่ลิฟต์ว่าใครมา เพราะหากใครจะขึ้นมาที่ชั้นนี้จะต้องมีการโทรแจ้งเธอก่อนนอกจากจะเป็นเพื่อนๆของเฮดีลที่คุยกับเอดีลเอง ซึ่งคนที่เดินเข้ามานั้นคือไทเกอร์เพื่อนสนิทของเฮดีลนั่นเอง
“สวัสดีครับน้องมุกริน~”
“สวัสดีค่ะพี่ไทเกอร์ บอสอยู่ในห้องค่ะ”
“ไม่ได้มาหาไอ้ดีลหรอก”
“อ่าว”
“มาหาเราต่างหาก~”
“หื้ม มาหาหนูหรอคะ”
“ใช่สิครับ จะมาถามว่าบ่ายนี้ไปทานข้าวกับพี่ไหม”
“อะไรนะคะ?” ด้วยความที่ไทเกอร์นั้นไม่เคยมาวุ่นวายกับเธอทำให้เธอนั้นรู้สึกงุนงงเล็กน้อยกับการกระทำของเค้า
“ร้านข้างๆบริษัทก็ได้นะ”
“เอ่อ~”
“มาทำอะไรบริษัทกู!” ในขณะเดียวกันเสียงของเฮดีลก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับเค้าที่เดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเองด้วยท่าทางมาดขึม
“ไม่ได้มาหามึงแล้วกันไอ้ดีล”
“จีบยัยนี้?”
“ก็เออสิว้ะ!”
“เอ่ออ~” ประโยคของไทเกอร์ทำให้เด็กสาวนั้นรู้สึกเหว๋อไปชั่วขณะ
“หึ! อย่ามาฉี่ลดที่ลดทางแถวนี้แล้วกัน”
“ไอ้เชี้ยดีล! กูไม่ใช่หมานะ!”
“…” เฮดีลไม่ได้โต้ตอบไทเกอร์กลับไปแต่มองไปที่เด็กสาวแทนก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์โดยมีสายตาของทั้งสองจ้องมองอยู่
“ตกลงว่าไปทานข้าวกับพี่ไหม?”
“ไปก็ได้ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพี่นั่งรอตรงนี้นะ” ไทเกอร์ไม่รอให้เด็กสาวตอบกลับแต่เดินไปนั่งที่โซฟาทันทีสำหรับแขกทันที ทำให้เด็กสาวนั้นทำได้แค่เพียงยิ้มจางๆก่อนจะก้มหน้าทำงานของตัวเองอีกครั้ง
ช่วงพักเที่ยงของวันนี้หลังจากที่มาเฟียหนุ่มนั้นออกไปดูงานที่โกดังมาแล้วเค้าจึงกลับมาที่บริษัทอีกครั้ง ซึ่งในขณะที่รถของเค้ากำลังจะขับเคลื่อนเข้ามาในบริษัทนั้นเค้าได้หันไปเห็นเด็กสาวและเพื่อนสนิทของเค้าที่กำลังนั่งทานอาหารด้วยกันอยู่
“หึ! อ่อยไปทั่ว!”
“มีอะไรหรือป่าวครับนาย”
“เสือก”
“ขอโทษครับ”
13:00 น.
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วงบ่ายเป็นเวลาที่พนักงานทุกคนนั้นจะต้องเข้างานแล้ว ซึ่งในขณะที่เฮดีลกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ในห้องทำงานของตัวเองอยู่นั้น เค้าได้เห็นเด็กสาวเดินออกมาจากลิฟต์จึงได้เอ่ยเรียกชื่อเธอขึ้น
“มุกริน!”
“คะ?”
“มานี่!”
“ค่ะ~” เด็กสาวเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะเดินเข้ามาในห้องทำงานของเฮดีลที่ไม่ได้ปิดประตู
“นั่งลง”
“ค่ะ” เด็กสาวปฏิบัติตามคำสั่งอย่างว่าง่ายโดยไม่ถามอะไรสักคำ เมื่อเธอนั่งลงบนเก้าอี้แล้วเฮดีลจึงลุกขึ้นและเดินมายืนข้างๆเธอ ทำให้เธอนั้นต้องคอยหันมองว่าเจ้านายของตัวเองกำลังจะทำอะไร
“ฉันยังได้ไม่คุ้ม1ล้าน”
“คะ..คุ้มอะไรคะ!” เด็กสาวพูดพลางหันไปมองที่เอดีลที่กำลังยืนอยู่ข้างๆเธอก่อนที่เธอนั้นจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนและถอยหลังห่างออกจากเค้าเล็กน้อย
“ตามที่พูด” เฮดีลพูดกลับไปพร้อมกับันเก้าอี้ให้หลีกทางก่อนที่เค้านั้นจะพุ่งเข้าไปหาเธอเพื่อจับตัวของเธอเอาไว้
“มะ..ไม่เอาค่ะ! หนูไม่ได้ตกลงด้วยสักหน่อยนะ!”
“แต่เธอใช้เงินฉันไปแล้ว หรือไม่จริง?”
“…”
พรึ่บ! ไม่ทันที่เด็กสาวจะได้ตอบอะไรเธอนั้นกับถูกอุ้มให้ขึ้นมานั่งอยู่บนโต๊ะทำงานแทน โดยมีเอดีลยืมค่อมขาทั้งสองข้างของเธออยู่
“อึก! ไม่ได้นะ!”
“เธอมีสิทธิปฏิเสธ?”
“มีสิ! มันเป็นสิทธิ์ของหนู!”
“สิทธิของฉันที่ควรได้เหมือนกัน!”
“ดะ..เดี๋ยวมีคนมาเห็น เค้าจะเอาหนูไปพูดเสียๆหายๆได้นะคะ!”
“…” เมื่อเฮดีลได้ยินเช่นนั้นเค้าจึงเดินไปปิดม่านทันที ทำให้เด็กสาวได้โอกาสที่จะวิ่งหนีแต่ก็ไม่ทันเมื่อเฮดีลนั้นรู้ทันเธอ
“คิดว่าจะหลอกคนอย่างฉันได้หรือไง!”
“อื้ออ! หนูจะไปทำงานค่ะ! กรุณาเว้นระยะเจ้านายกับลูกน้องด้วยนะคะ!”
“หึ!”
ว๊ายยย! สิ้นสุดเสียงหัวเราะเฮดีลเค้าก็จัดการอุ้มเด็กสาวขึ้นพาดบ่าทันทีก่อนจะวางเธอลงบนโต๊ะทำงานของเค้าอีกครั้ง
“ถ้าเธอขัดขืน ฉันจะเอาเงินคืน!”
“นะ..หนูใช้ไปหมดแล้ว! จะเอาที่ไหนมาคืนให้ล่ะคะ!”
“ตัวเธอ!!” เมื่อเฮดีลไม่ชอบการต่อล้อต่อเถียงของเด็กสาวตรงหน้าเค้าจึงถอดเน็กไทของตัวเองออกมามัดแขนของเธอเอาไว้ทันที ทำให้ตอนนี้เด็กสาวนั้นไม่สามารถใช้มือขัดขืนได้อีกเพราะแขนของเธอนั้นถูกไขว้เอาไว้ด้านหลัง
“อื้อ! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ!”
“หึ!” เฮดีลยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเลย์อีกครั้งก่อนจะจัดแจงใช้มือหนาของตัวเองล้วงเข้าไปในกระโปรงของเด็กสาวเพื่อถอดแพนตี่ตัวน้อยของเธอออก โดยมีเสียงของเด็กสาวนั้นร้องโวยวายอยู่
“อย่าถอดนะ! ไม่เอาหนูไม่ทำนะ!”
“เงียบ! ถ้าไม่เงียบฉันจะเปิดม่านเอาไว้!”
“อึก!” เมื่อเด็กสาวได้ยินคำขู่ของเจ้านายตัวเองก็ทำให้เธอนั้นต้องรีบเงียบทันทีเพราะกลัวว่าเค้านั้นจะทำอะไรบ้าๆจนมีคนเข้ามาเห็น
“นะ..หนูจะให้คุณแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ!”
“…” เฮดีลไม่ได้สนใจที่เด็กสาวพูดเลยสักนิด เพราะตอนนี้เค้านั้นกำลังปรดเข็มขัดและกระดุมกางเกงของตัวเองอยู่
พรึ่บ!
“อึก!” ทันทีที่เด็กสาวได้เห็นใจกลางความเป็นชายของคนตรงหน้าผงาดขึ้นมา ก็ทำให้เธอนั้นต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความกลัวทันที ซึ่งมันทำให้เธอต้องนึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่เธอกับเค้ามีอะไรกัน
“ขะ..เข้าไม่ได้หรอกค่ะ! ใหญ่ขนาดนี้!”
“พูดมาก!”
“ใส่ถุงยางก่อนสิคะ! แบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าคุณเป็นโรคหนูก็จะติดไปด้วย!”
“หุบปาก!”
เข้าไม่ได้? แต่ก็เคยเข้ามาแล้วครั้งนึงนะลูกสาว?
ฝากกดใจ+คอมเมนท์ให้ไรท์ด้วยนะงับ?✌?
รีไรท์เมื่อ 17/04/66
- Writer
