จางหยูเยี่ยนนั่งลงที่เก้าอี้ ที่ห้องหนังสือในใจรู้สึกคล้ายปุยนุ่นขนาดใหญ่ยัดที่ทรวงอก ถอนหายใจอยู่หลายครั้งหลายคราวแต่ก็มิอาจโล่งอกได้ ในมือยังถือเหรียญหยกหนึ่งชิ้น นิ้วมือลูบไล้นำเอาความเย็นเข้ามือ โดยมีกระดาษพับไว้ที่โต๊ะ
"ดูเหมือนฮูหยินเจ้าอยากได้หนังสือหย่านะ" เสียงนี้ดังก้องอีกครั้ง เขาพลาดไปแล้วจริงๆ หากวันนั้นเขาเป็นคนออกไปรับหน้าซิ่นหนิงเยว่เอง เรื่องราวต่างๆ คงง่ายกว่านี้
กระดาษถูกคลี่ออกมา หลังจากที่เขาได้รับข้อมูลเกี่ยวกับซิ่นหนิงเยว่เมื่อเย็นวานจากมือของซานปู๋หราน ที่มาเยี่ยมเขาถึงจวน
"อะไรหรือใต้เท้า?" เขาเอ่ยถามด้วยอารมณ์ดี แต่เมื่อได้ยินคำตอบใบหน้ากลับบึ้งตึงขึ้นทันที
"ข้าจำต้องขอโทษที่ถือวิสาสะสืบเรื่องของสหายข้า ฮูหยินเจ้า!" ซานปู๋หรานเอ่ยขึ้น พร้อมยื่นกระดาษสองสามแผ่นที่พับอย่างดียื่นให้
"นางน่าสนใจในสายตาข้า แม้ว่าเรื่องที่ข้าทำจะขัดใจเจ้าก็ตาม " เขานิ่งไปสักพักแล้
