นางร้ายยั่วสวาท

ฟันแล้วทิ้ง!

      มัสยาก้มมองกลางกายที่บดเบียดเสียดสีกันอยู่ มือบางจับประคองตัวตนของรินณภัทรที่แข็งแกร่งใหญ่คับเต็มมือเธอ อีกมือก็ใช้ปลายนิ้วเรียวพยายามช่วยแหวกกลีบเนื้อแน่นของตัวเองแล้วดันความแข็งแกร่งของเขาเข้าไปอีกครั้ง.. จนส่วนปลายหัวหยักดุนดันเข้าไปได้เพียงนิดเธอก็รู้สึกเสียวแปลกๆ

“ฮือออ..”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! เธอคิดจะทำอะไรของเธอห๊ะ! ยัยนางร้ายยั่วสวาท!” ..ไหนจะการกระทำและชุดที่เธอใส่นั่นอีก ชุดเดรสเกาะอก ปิดอกอวบเต่งตึงของเธอแทบไม่มิด สีแดงเพลิงขับผิวเธอให้ขาวออร่าเปล่งประกายยั่วยวน เธอขยับนิดหน่อยมันก็จะทะลักออกมาจากชุดนั้นเต็มที ยิ่งเธอโยกตัวขึ้นลง อกอวบนั่นก็เด้งขึ้นเด้งลงตามจังหวะเช่นกัน ใครจะไม่มีอารมณ์! หน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนจะไปทนไหว! ส่วนที่สัมผัสเสียดสีจนร้อนรุ่มนั่นอีกทำให้เขารู้สึกเกร็งและปวดปร่า

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” รินณภัทรขบกรามบดเข้าหากันแน่น มองการกระทำที่ยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มขยับข้อมือไปมาเพื่อจะให้มือของเขาเป็นอิสระจัดการกับยัยตัวแสบที่นั่งทับเขาอยู่ แต่เขาพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จไม่สามารถแกะมันออกได้ โดยที่มัสยาไม่ได้สนใจว่ารินณภัทรกำลังคิดจะทำอะไรเพราะเธอมัวแต่ก้มหน้ามองน้องสาวตัวเองที่พยายามจะกลืนกินตัวตนของเขาที่ขนาดของมันไม่น้อยเลย น่าจะเป็นมังกรยักษ์มากกว่าช้างน้อย คราวนี้นางแบบสาวเด้งสะโพกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะออกแรงกดบั้นท้ายลงแรงกว่าเดิม

“ฮื้อออ.. เจ็บ..” ร่องสาวของเธอกลืนกินความแข็งแก่งของเขาเข้าไปได้แค่ส่วนหัว เธอก็รู้สึกเจ็บกับสิ่งแปลกใหม่ที่เข้ามาจนน้ำตาซึม..

 “เธอเคยผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คน! ถึงคิดว่าจะให้มันเข้าไปได้ง่ายขนาดนั้น!”

มัสยาไม่สนใจฟังคำพูดของรินณภัทร เธอยังคงพยายามไม่หยุดหย่อน มือหนึ่งบีบขยำเต้านมของตัวเองเพื่อระบายความเสียว อีกมือก็กดหน้าท้องของชายหนุ่มไว้ บั้นท้ายกลมกลึงถูกออกแรงกดคลึงลงเรื่อยๆ ร่องสาวของเธอค่อยๆกลืนกินมังกรยักษ์เข้าไปทีละนิดช้าๆ จนร่องสาวของเธอสามารถดูดกลืนท่อนลำใหญ่เข้าไปประสานกับแนบสนิทได้ทั้งลำ กว่ามันจะเข้าไปได้สำเร็จเหมือนต้องฝ่าเส้นใยอะไรสักอย่าง..

“อ๊ายยยยย!..เจ็บบบ!” นางแบบสาวกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง เธอรู้สึกเจ็บจนน้ำตาไหลออกมากับความคับแน่นร่องสาวทั้งจุกและเสียว… ยิ่งเธอเกร็งท้องน้อย ร่องสาวของเธอก็ยิ่งบีบรัดตัวตนของชายหนุ่มแน่นยิ่งขึ้น

“โอววว..ธ่ะ..เธอ..” รินณภัทรรู้สึกทั้งเกร็งทั้งเสียวและเจ็บตุบๆกับแรงตอดรัดดูดรั้งของร่องคับแน่นจนเขาแทบทนไม่ไหว ชายหนุ่มทั้งบิดข้อมือ บิดขา เพื่อคลายความรู้สึกที่เกิดขึ้น นางแบบสาวก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ท่าเดิมไม่ยอมขยับเขยื้อน

“อูววว..รัดแน่นชิบ!” ชายหนุ่มพ่นลมออกจากปากเกร็งหน้าท้อง 

“ขยับซะทีสิยัยตัวแสบ! ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!” รินณภัทรเด้งสะโพกขึ้นกระแทกร่องคับแน่นนั่นเพื่อให้นางแบบสาวขยับเสียที เธอตอดรัดเขาจนหายใจติดขัด

“อู๊ยยย..คนบ้า..เด้งขึ้นมาได้ ฉันยังจุกไม่หาย มันเข้าไปลึกจัง!” เธอยังรู้สึกเจ็บและจุกไม่หาย เขายิ่งขยับเธอก็ยิ่งเสียว..

“อาา..ถ้าเธอไม่ขยับก็แก้มัดให้ฉันเดี๋ยวนี้!” 

“ฮือออ..” ไม่มีทางที่เธอจะโง่แก้มัดให้เขา มัสยาขยับกายขึ้นลงช้าๆเนิบนาบ พร้อมกับบีบคลึงหน้าอกตัวเองบรรเทาความเสียวไปด้วย แต่การกระทำของเธอกลับยิ่งทำให้รินณภัทรรู้สึกเสียวกระสันมากยิ่งขึ้นจนต้องกลืนน้ำลาย

“อ่ะ อ๊ะ อิ๊ อ๊ะ อ๊าา อ๊าย..” นางแบบสาวขยับขึ้นลงถี่และแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อความเจ็บคลายลง ความเสียวเข้ามาแทนที่ ร่องสาวของเธอหลั่งน้ำหวานออกมาช่วยหล่อลื่นส่วนประสานสัมผัสกันจึงไหลลื่นมากขึ้นไม่คับแน่นและฝืดมากเหมือนช่วงแรกๆแต่ก็ยังคงแน่นและเสียวมากขึ้นเรื่อยๆตามจังหวะการเคลื่อนไหวของเธอ

“ปับ..ปับ ปับๆ ปับๆๆ..” ยิ่งเธอขย่มกระแทกกระทั้นลงไปแรงๆ เขาก็เด้งสะโพกขึ้นรับกับจังหวะของเธอโดยอัตโนมัติ

“ปับๆ ปั้บๆๆ ปั้บๆๆๆ” มัสยาเคลื่อนกายไปตามจังหวะตามอารมณ์พร้อมกับเปล่งเสียงครางออกมาด้วยความซ่านเสียว

“อ๊ะ อ๊ะ อร้าย อ๊าย..ฉะ..ฉันปวดฉี่! ฉี่ฉันจะแตกอยู่แล้ว..” ยิ่งเสียวมัสยาก็ยิ่งกระแทกบั้นท้ายโยกกายกดสะโพกขย่มเป็นจังหวะรัวเร็วขึ้น

“อาา..ฉันก็รู้สึกใกล้แล้วเหมือนกัน..แรงอีก..” รินณภัทรเด้งสะโพกขึ้นสวนรับจังหวะของมัสยาถี่รัวและหนักหน่วง

“ปับๆๆ ปั้บ!ปั้บ!ปั้บ!”

“อ๊ะๆๆ อ๊าา อ๊ายยยยย~” นางแบบสาวฟุบใบหน้าชื้นเหงื่อลงบนอกแกร่ง สองมือบางจิกลงบนไหล่กว้าง ร่องสาวของเธอกระตุกเกร็งปล่อยน้ำบางอย่างออกมา ที่เธอคิดว่าเป็นฉี่แต่มันไม่น่าจะใช่

“อ่าาาาาส์~ ยัยตัวแสบ..เธอ..” รินณภัทรหายใจหอบถี่ไม่ต่างจากร่างบางที่ทาบทับอยู่บนอกเขาอย่างเหนื่อยหอบ ท่อนเอ็นร้อนตัวตนความแข็งขึงของเขาปลดปล่อยน้ำอุ่นซ่านเข้าไปในร่องสวาทของเธอ ที่ตอนนี้ก็ยังขมิบตอดรัดเขาไม่หยุดหย่อน

“ฮื่อ..ฮื่อ..” มัสยานอนหายใจหอบถี่เป่ารดหน้าอกแกร่งของชายหนุ่ม

“เธอไม่ได้ฉี่! เธอแค่เสร็จ!”

“ฮือ..ฮือ..ฉันรู้แล้วหน่า..” มัสยาย่นจมูกพึมพำกับกล้ามอกแข็งแรงที่บัดนี้เธอได้ยินเสียงหัวใจเขาได้ชัดเจนว่ามันเต้นถี่รัวไม่ต่างจากหัวใจของเธอ

“จะปล่อยฉันได้หรือยัง..ยัยนางร้ายยั่วสวาท!” รินณภัทรผงกหัวขึ้นถามร่างบางที่ซบอยู่บนตัวเขา ถ้าปล่อยให้เธออยู่ในสภาพนี้ต่อไปไม่เป็นผลดีกับเขาแน่

“ยัง!”

“ทำไม! เธอต้องการอะไรอีก!”

“ฉันต้องการความสะใจ! ฉันจะเอาอีกรอบ!”

“อะไรนะ! นี่เธอ...” รินณภัทรคิดว่ามัสยาแค่พูดเล่นเพราะจงใจจะแกล้งเอาคืนเขา แต่เธอกลับทำมันจริงๆ และครั้งนี้เธอทั้งควบทั้งขย่มยิ่งกว่าครั้งแรกจนเขาแทบจะกระอักเลือดเนื่องจากเขาถูกมัดตรึงไว้กับที่นอนขยับเขยื้อนไม่ได้ ส่วนเธอนั้นขยับได้ตามอำเภอใจ...

“อาาาาาส์~ยัยมัสยาตัวแสบ!”

      รุ่งเช้า...มัสยาตื่นขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าแล้วหยิบกระดาษในกระเป๋ามาเขียนโน๊ตบางอย่างวางทิ้งไว้ตรงหัวเตียงใกล้ๆกับรินณภัทร

“ฉันไปก่อนนะ นายขี้เก๊ก!” 

      ตอนสาย...ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย รู้สึกปวดเมื่อยมึนๆและปวดศีรษะเล็กน้อย คงจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแชมเปญผสมกับยานอนหลับของยัยนางร้ายยั่วสวาทนั่น ตอนนี้ข้อมือข้อเท้าของเขาเป็นอิสระไร้พันธนาการ และตัวการก็ได้หายไปเสียแล้ว ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นนั่ง เขาสำรวจมองหาเสื้อกับกางเกง สายตาก็ไปสะดุดกับกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งที่วางอยู่หัวเตียงใกล้ๆ เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบกระดาษโน้ตแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน..." สำหรับ..เวอร์จิ้นของนาย! และฉันอยากจะบอกนายว่า..ของนายห่วยมาก! มีเซ็กส์กับนายไม่เร้าใจเอาซะเลย พวกนายแบบคงจะสนุกกว่านาย" รินณภัทรอ่านโน้ตแล้วหันไปมองบนหัวเตียงอีกครั้ง มีเงินจำนวนหนึ่งวางอยู่ มือหนาหยิบเงินจำนวนนั้นขึ้นมา..

“3พัน! ฉันไม่ใช่ผู้ชายขายบริการนะยัยนางร้ายตัวแสบ!” ยัยนั่นกล้าดียังไงมาดูถูกเหยียดหยามเขาขนาดนี้..รินณภัทรรู้สึกโกรธมาก โกรธจนควันออกหู ชายหนุ่มขยำเงินแน่นก่อนจะปาไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ทำให้เขาได้เห็นใบหน้าของตัวเองในกระจก เขารีบลุกขึ้นสำรวจตามส่วนต่างๆของร่างกายตัวเองทันที นอกจากรอยข่วนรอยดูดรอยช้ำเป็นจ้ำๆที่ปรากฏขึ้นทั่วบนผิวขาวๆของเขาแล้ว ยังมีรอยลิปสติกสีแดงสดกระจายอยู่ทั่วร่างกาย ทั้งกลางหน้าผาก แก้มขวา มุมปากด้านซ้าย หน้าอกด้านซ้ายตรงราวนม และ..ใต้ท้องน้อย บนเนินชาย! เขาสำรวจไปก็ต้องหูแดงและหน้าชา กับร่องรอยที่ยัยตัวแสบฝากไว้บนตัวเขา แสบสันต์จริงๆ! ในกระดาษโน้ตนางแบบสาวยังทิ้งท้ายไว้ให้เขาขุ่นเคืองอีกเช่นกัน

( ปล.ก่อนกลับอย่าลืมปิดประตูสตูดิโอให้ฉันด้วย!..ขอบใจนะ นายตี๋ขี้เก๊ก! )

      รินณภัทรอยากรู้ว่ามัสยารู้ได้ยังไงว่าเมื่อคืนเป็นครั้งแรกของเขา..แล้วมีเซ็กส์กับเขาห่วยจริงอย่างที่เธอบอกหรือเปล่า หรือว่าเขาทำให้เธอไม่ถึงจุดสุดยอด แต่เมื่อคืนเธอก็เกร็งกระตุกครางเสียงหลงนี่หน่า และที่สำคัญ..เธอก็ไม่เคยมาก่อนเหมือนกัน เธอจะรู้ได้ยังไงว่าแบบไหนดีไม่ดี ในเมื่อต่างคนก็เป็นเซ็กส์ครั้งแรกของกันและกัน เธอต้องการอะไร? ยัยนางร้ายยั่วสวาท! เธอทำแบบนี้เพื่ออะไร? ทั้งกิริยาท่าทางทั้งเสียงทั้งข้อความของมัสยาเด่นชัดในสมองของเขา รินณภัทรหยิบเสื้อผ้ามาสวมอย่างหงุดหงิดใจ

(“ทำไมเขาจะต้องรู้สึกเสียเซลฟ์ รู้สึกเฟลแบบนี้ด้วยนะ!”) ชายหนุ่มครุ่นคิด จะให้เขาทำเป็นลืม คิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น มันก็ลืมไม่ลง ภาพมันติดคาตาคาใจเขาไปแล้ว สลัดออกจากสมองไม่ได้ เขาจะต้องทำยังไงต่อไป ยัยนั่นก็ดูไม่แคร์อะไรเลย ผู้หญิงอะไรวะ ทำให้เขาหงุดหงิดชิป! และยิ่งไปกว่านั้น..ผู้หญิงอย่างมัสยาไม่น่าจะเหลือความบริสุทธิ์มาถึงเขา แต่ที่เขาสัมผัสเมื่อคืนที่ผ่านมาและหลักฐานที่ทิ้งร่องรอยไว้อย่างเด่นชัดบนที่นอนนี่ก็ไม่ใช่เลือดที่เกิดจากความรุนแรงแต่เป็นเลือดบริสุทธิ์จากเยื่อพรหมจรรย์ในร่องสวาทคับแน่นของเธอ นั่นเป็นการยืนยันและแสดงให้เขารู้ว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่ สิ่งที่เขาคิดมาตลอดนั้นก็ไม่เป็นความจริง

(“ฉันตั้งใจจะเก็บความซิงไว้ให้ผู้หญิงที่ฉันรัก ไว้ให้แม่ของลูก แต่นางร้ายยั่วสวาทอย่างมัสยากลับมาทำลายความตั้งใจของเขา!”) ไม่เคยมีใครทำให้เขาหมดความอดทนได้เท่ากับเธอมาก่อน!

      ฝ่ายมัสยา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมา..นางแบบสาวก็ไม่อยากจะนึกถึงมัน เพราะเธอตัดสินใจทำลงไปแล้ว แต่มันกลับยังทำให้เธอรู้สึกวูบวาบร้อนรุ่มแปลกๆไม่จางหาย..

      เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นกับรินณภัทรเมื่อคืนที่ผ่านมา ส่งผลให้วันนี้กว่าเขาจะเข้าสำนักพิมพ์ เวลาก็ล่วงมาเกือบบ่ายโมง

“อ้าว...บอส! หายดีแล้วเหรอคะ”

“ผมเป็นอะไร?” รินณภัทรขมวดคิ้วเอ่ยถามบก.สาวด้วยความสงสัย

“บอสอย่าแกล้งปิ่นสิคะ ก็เมื่อคืน..บอสส่งข้อความมาบอกปิ่นว่าบอสปวดท้องปุบปับต้องรีบกลับบ้านด่วน ให้ปิ่นเคลียร์งานทางนี้แทนไงคะ..”

“ปวดท้อง! อ๋อ..” รินณภัทรจับหน้าท้องตัวเองแล้วนึกตามบก.สาว ทำให้เขารู้ได้ในทันทีว่าเป็นฝีมือใคร..

“ยัยตัวแสบ!”

“บอสว่าอะไรนะคะ..อะไรแสบคะ ยังแสบท้องอยู่เหรอคะ บอสไปทานอะไรแปลกๆมาหรือเปล่า”    

“ยานอนหลับ!”

“ยานอนหลับ?” ปิ่นกมลยืนงุนงงสงสัย เจ้านายหนุ่มก็เดินเข้าห้องทำงานไป

“เดี๋ยว! คุณปิ่น..” รินณภัทรเปิดประตูมาเรียกบก.สาวไว้

“คะ..บอส”

“คุณไปจัดการหาเบอร์ติดต่อสำนักงานทนายความที่ทำงานเร่งด่วนและเชื่อถือได้มาให้ผมด่วน..ภายใน 5นาที!”

“5 นาที! ค่ะ ได้ค่ะบอส..” ปิ่นกมลกัดฟันรับคำก่อนจะรีบวิ่งไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองจัดการตามคำสั่ง ไม่กี่นาทีต่อมาปิ่นกมลก็ต่อสายให้เจ้านายหนุ่มคุยกับสำนักงานทนายความโดยตรง

“ใช่..ผมขอมูลอย่างละเอียดและเร็วที่สุด!”

“ได้ข้อมูลเร็วที่สุดคืนนี้ยิ่งดี..ขอบคุณ” รินณภัทรบอกสิ่งที่เขาต้องการแล้วทำงานของตัวเองต่อจนกระทั่งเย็นเลิกงาน ชายหนุ่มขับรถกลับบ้านตามปกติ เขาทำกิจวัตรส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเข้ามายังห้องทำงานเปิดแล็ปท็อปเช็กอีเมลอ่านข้อมูลที่เขาสั่งให้สำนักทนายความแห่งหนึ่งไปสืบค้นมา...เมย่า มัสยา มิคาเอล เกิดวันที่ 20 เมษายน 2538 

“ทำไมเธอต้องเกิดวันเดือนปีเดียวกับฉันด้วย..ยัยตัวแสบ!” รินณภัทรนั่งพึมพำกับหน้าจอแล็ปท็อป มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าฟ้ากำหนดจงใจจะแกล้งให้เขาต้องมาเจอกับผู้หญิงอย่างมัสยา หรือว่าเธอจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเขามาตั้งแต่ชาติปางไหนกันแน่ เขาเกลียดอะไรถึงได้เจออย่างนั้น แต่ความเป็นจริงเธอก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไปเสียทั้งหมด อย่างน้อยเธอก็ยังบริสุทธิ์ ไม่ได้เหลวแหลกมากนักไม่เหมือนรูปลักษณ์ภายนอก ชายหนุ่มนั่งอ่านประวัติส่วนตัวและความเป็นมาของมัสยาอย่างสนใจและติดใจสงสัยข้อมูลหลายเรื่องที่ไม่ชัดเจน เขาอ่านวนไปวนมาสลับกับดูรูปของนางแบบสาวที่ค้นหาดูได้ไม่ยากจากกูเกิ้ล เขาดูรูปภาพเพลินๆจนไม่ได้ดูเวลากว่าเขาจะได้เข้านอนก็ดึกดื่นค่อนคืน

      เช้าวันต่อมา..รินณภัทรเข้ามาทำงานที่สำนักพิมพ์ตามปกติจนใกล้เวลาพักเที่ยง ชายหนุ่มเรียกให้ปิ่นกมลเข้ามาพบ

“คุณปิ่น..เดี๋ยวคุณไปติดต่อนัดมัสยานางแบบที่ขึ้นปกนิตยสารของเราให้ผมหน่อย”

“น้องเมย่าน่ะเหรอคะ..” ปิ่นกมลถามอย่างไม่แน่ใจ

“มัสยาหรือเมย่าของคุณนั่นแหละ นัดมาเที่ยงนี้เลย!”

“เที่ยงนี้!..ขอนัดเรื่องอะไรคะ ไหนบอสเคยสั่งห้ามไม่ให้เธอมาที่นี่อีก”

“เรื่อง..เอ่อ..” ใช่สิเขาจะนัดเธอมาเรื่องอะไร

“คะ?”

“บอกว่าเรื่องงาน..งานด่วน!”

“ค่ะ บอส..งานด่วน..งาน?” ปิ่นกมลเดินออกมาด้วยความสงสัย มีงานด่วนอะไร ตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่รู้มาก่อน แต่บก.สาวก็ไปจัดการโทรนัดมัสยาตามที่เจ้านายหนุ่มสั่งมา และบังเอิญว่าเที่ยงนี้นางแบบคิวทองอย่างน้องเมย่าก็ว่างพอดิบพอดี