อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ

13

13

อีกด้านหนึ่งของบ้าน บนห้องนอนใกล้กับโรงรถ สายตาเจ้าของห้องมองตามรถยนต์ลูกชายคนโตที่เคลื่อนห่างผ่านหน้าต่าง ปนัดดาสงสัยว่า กรชวิลกับณศรินทร์ไปไหนด้วยกันดึกดื่น แถมลูกชายเป็นคนจับจูงมือหญิงสาวที่ตนไม่อยากให้อยู่ร่วมบ้านด้วย ท่าทางทั้งคู่สนิทสนม ต่างกับที่ปนัดดาเห็นบ่อยๆ คือ กรชวิลมักห่างเหิน ไม่สนใจและแสดงทีท่าเกลียดชังณศรินทร์

แต่ภาพนี้ไม่ใช่...

เกลียดมากก็ไม่ควรให้ณศรินทร์นั่งรถสุดรักสุดหวง ต้องไม่แตะต้องร่างกาย แทบไม่อยากเดินเฉียดใกล้มิใช่หรือ ทว่าภาพนั้นสวนทางอย่างสิ้นเชิง

ปนัดดาเก็บความคลางแคลงใจไว้ในอก เดินถอยห่างหน้าต่าง กลับมาล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่กว่าจะหลับได้ก็นึกถึงความนัยของภาพนั้นอยู่พักหนึ่ง ในห้วงความรู้สึกของนางบอกว่า ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่นอน

ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถ กรชวิลไม่พูดไม่จา ไม่หันมามองคนนั่งเบาะด้านข้างด้วยซ้ำไป ใบหน้าและสายตามองถนนเบื้องหน้า ราวกับว่าตั้งใจขับรถ ณศรินทร์ก็ไม่กล้าถาม ได้แต่นั่งไม่ปริปากเอ่ยคำใด ในใจเป็นกังวล และกลัวกับความเงียบอันแสนอึดอัด เพราะรู้สึกว่า พายุกำลังเข้า

กรชวิลจอดรถตรงประตูเหล็กที่ถูกเปิดด้วยรีโมท ก่อนเขานำรถเข้าไปในอาณาเขตบ้าน ที่ณศรินทร์ไม่มั่นใจว่า ขนาดเท่าไหร่ เนื่องจากโดยรอบบริเวณมืดมาก เห็นเพียงตัวบ้านปูนสองชั้นที่ใหญ่กว่าบ้านในไร่ชวนชมเล็กน้อย

เช่นเดิมที่กรชวิลไม่พูดไม่จา เขาก้าวลงจากรถหลังนำรถมาจอดหน้าบ้าน ณศรินทร์จำต้องก้าวลงตามไป หล่อนมองชายหนุ่มที่กำลังเปิดประตูบ้านด้วยความสงสัยเต็มหัวว่า บ้านหลังนี้เป็นบ้านของใคร

ทันทีที่ไฟในบ้านสว่าง หล่อนไม่ทันได้สำรวจภายในบ้าน ร่างสาวถูกมือใหญ่กระชากเข้าหาตัว อ้อมแขนแข็งแรงดุจครีมเหล็ก ตวัดรัดร่างอรชร ดวงตาเขาโชนแสงมาก ราวกับมีลูกไฟกองอยู่ในนั้น

“เอยทำอะไรให้พี่ยักษ์โกรธหรือเปล่าคะ พี่ยักษ์ถึงได้...” ณศรินทร์แทบไม่กล้าพูดต่อ เมื่อเห็นสีหน้า แววตากรชวิล ที่เรียกความกลัวให้หล่อนมาก เสียวสันหลังวาบขึ้นทันใด

“เธอนัดกับเอ็มที่ห้างเหรอ” กรชวิลถามตรงๆ

“ไม่ได้นัดค่ะ เราบังเอิญเจอกันค่ะ พี่เอ็มเลยชวนเอยไปกินข้าวที่ร้านม่านมุกดาค่ะ พอกินเสร็จก็แยกกันกลับบ้าน เอยบอกพี่ยักษ์เรื่องนี้แล้วนะคะ” ณศรินทร์ตอบ วันนี้ขณะตนนั่งกินข้าวกับพงษ์พัฒนา กรชวิลทักถามหล่อนทางไลน์ว่า ตอนนี้อยู่ที่ใด ณศรินทร์ที่ไม่มีอะไรปิดบัง ตอบไปตามความจริง แต่ไม่ได้บอกว่าบังเอิญเจอกัน หรือกรชวิลจะเข้าใจผิดตรงจุดนี้

“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้นัดไว้ ถ้าไม่ได้นัด แล้วทำไมตอนออยชวนเธอไปกินข้าวด้วย ถึงไม่ไปล่ะ”

“พี่ยักษ์ก็คงไม่อยากให้เอยไปไม่ใช่หรือคะ เอยเองก็ไม่อยากไปด้วยค่ะ เพราะต้องไปซื้อของหลายอย่าง” ณศรินทร์ตอบตรงจากใจ

“รู้ตัวก็ดี” หัวใจดวงน้อยเจ็บเหลือเกินกับคำพูดกรชวิล หล่อนช้อนตามองหน้าชายหนุ่มที่รักสุดหัวใจ “รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน แล้วจำไว้ด้วยว่า ถ้าฉันยังไม่เบื่อเธอ หรืออนุญาตให้เธอมีผัวเป็นตัวเป็นตนได้ เธอก็ไม่มีสิทธิ์มีใคร เป็นนางบำเรอของฉันแบบนี้แหละ เข้าใจไหม”

อยากร้องไห้...

กรชวิลมักตอกย้ำความเสียใจเข้าสู่หัวใจบอบช้ำ อัดกระแทกจนแน่นไปหมด ไม่มีที่ระบายไปทิศทางใดเลย หล่อนเป็นได้เพียงแค่นี้ เป็นนางบำเรอนอกหัวใจ ที่รู้ดีว่า ไม่มีวันได้หัวใจกรชวิลมาครอบครอง ได้แต่แอบรักเขาข้างเดียว

ร่างสาวถูกผลักลงไปบบนโซฟาตัวใหญ่ เช่นเดิมที่หล่อนไม่มีทางโต้แย้ง หรือขัดขืน ทำหน้าที่นางบำเรอด้วยใจร้าวระบม ณศรินทร์ดึงตัวเองออกจากสถานะนี้ไม่ได้ ไม่มีความเข้มแข็งสักนิดเดียว หล่อนจึงพานพบกับความเจ็บปวดทางจิตใจแบบไม่มีวันสิ้นสุด

โทษใครไม่ได้ นอกจากตนเอง...

สองวันต่อมา

วันนี้ณศรินทร์ตั้งใจเข้าเมือง เพื่อนำของที่จัดเตรียมไว้ส่งไปให้ยายแอ๋ว ดังเช่นทุกเดือนที่เคยทำ ของที่หล่อนซื้อก็จะเป็นเสื้อผ้าสามชุด เครื่องดื่มรังนกบำรุงร่างกายหนึ่งกล่อง วิตามินสำหรับผู้สูงวัยอีกสองกระปุก ของอย่างอื่นเช่นผ้าอ้อมผู้ใหญ่ ผ้ารองกันเปื้อน และอื่นๆ ที่ยาวแอ๋วต้องใช้ในชีวิตประจำวัน ณศรินทร์ไม่ได้ซื้อไปให้ เนื่องจากบ้านพักแห่งนั้น จัดเตรียมเรื่องนี้ไว้พร้อมสรรพ

แต่ก่อนจะเข้าตัวเมือง ณศรินทร์ทำอาหารเที่ยงให้ทุกคนในบ้านกินก่อน มื้อนี้หล่นอนเข้าครัวตั้งแต่ตอนสิบโมง เพราะเมนูที่ทำค่อนข้างยุ่งยาก เป็นอาหารที่กรชวิลชอบมาก ถือว่าเป็นอาหารจานโปรดก็ว่าได้ ปนัดดาแม้ไม่ชอบขั้นสุด ทว่าหากเมนูขึ้นโต๊ะ นางกินข้าวได้เยอะมาก เมนูนั้นคือ น้ำพริกปลาสลิด กินกับผักเครื่องเคียงหลายชนิด ไข่เป็ดยางมะตูม ที่ขาดไม่ได้คือ แตงโมหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ที่ไม่น่าเชื่อว่า ผลไม้ชนิดนี้กินกับน้ำพริกแล้วเข้ากัน อร่อยจนต้องขอข้าวเพิ่ม แกงจืดฟักใส่น่องไก่ ผัดผักแขนงกุ้งน้ำมันหอย

เครื่องดื่มก็มีเช่นกัน วันนี้แม่ครัวสาวทำน้ำอัญชันมะนาว เครื่องดื่มเย็นชื่นใจ ดับกระหายและทำให้เจริญอาหาร เป็นเครื่องดื่มที่กรชวิลชอบมาก ดื่มที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าฝีมือณศรินทร์ มักให้ณศรินทร์ทำเสมอ

การทำอาหารเที่ยงมื้อนี้ อ้นกับเภาไม่ได้เข้ามาช่วย เนื่องจากทั้งสองไปช่วยงานในไร่ที่คนงานลาป่วยสามคน ซึ่งก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แม้น้ำพริกปลาสลิดจะยุ่งยากสักหน่อย แต่คนที่ทำกินให้บ่อยๆ จึงเป็นเรื่องง่าย