พิษรัก แฟนเก่า

ลองสักตั้ง

เย็นวันนั้นพายอาร์กลับไปที่หอพักนักศึกษาเหมือนเดิมเธอเองก็พยายามอย่างมากแล้ว แต่ธันวาไม่ยอมรับเธอเข้าทำงานเลย จะให้เธอทำยังไงได้บ้าง พายอาร์เดินไปเปิดประตูห้องของเพียงฟ้าที่อาศัยอยู่ในหอพักเดียวกัน อีกไม่นานมหาลัยก็จะเปิดเทอมแล้ว น้องสาวเธอยังไม่กลับมาจะทำยังไงดี แม่ที่อยู่บ้านก็ไม่รู้เรื่อง และยังคงขวัญผวากับเรื่องที่ตัวเองเคยได้รับ

พายอาร์นอนลงบนที่นอนของน้องสาวห้องของเธอประดับไปด้วยสีชมพูอ่อนหวานน่ารักตามวัยแม้เพียงฟ้าจะมีอายุน้อยกว่าเธอเพียงแค่หนึ่งปีก็ตาม ทำไมนะ ทำไมเพียงฟ้าถึงได้โชคร้ายแบบนี้ มือเรียวลูบไล้หมอนของน้อง น้ำตาแห่งความคิดถึงก็รินไหลลงมาจนเปียกชุ่ม เธอมันเป็นพี่ที่แย่ ช่วยน้องแค่นี้ก็ทำไม่ได้

ติ๊ง~

เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น พายอาร์ยังไม่หยิบมันขึ้นมาดูเธอไม่อยากรับ ไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว ทว่าเสียงแจ้งเตือนข้อความก็แปรเปลี่ยนเป็นสายเรียกเข้าเธอหยิบขึ้นมาดูหน้าจอว่าใครกันเป็นผู้ที่โทรเข้ามารบกวน ทันทีที่เห็นชื่อปลายสายมือไม้ของเธอก็สั่น เหงื่อเริ่มผุดตามมือตามเท้า อีกทั้งหัวใจก็เต้น ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ อย่างไม่เป็นจังหวะ

'Unknown'

"ฮัลโหล"

น้ำเสียงสั่นเปล่งออกไป พยายามกดโทรศัพท์มือถือแนบใบหูมากที่สุดอยากฟังเสียงน้องสาวของตัวเองว่ายังปลอดภัยอยู่ไหม ปลายสายเงียบก่อนจะมีเสียงสะอื้นไห้ออกมาเป็นระยะ หัวใจของคนเป็นพี่แทบหยุดเต้นเมื่อได้ยินเสียง 'เคร้ง' ดังขึ้นตามด้วยเสียงกรีดร้องของเพียงฟ้า

"ฟ้า ยัยฟ้า ได้ยินเสียงพี่ไหม"

เธอร้อนรนใจ น้ำตาไหลอาบแก้ม มือเรียวยกขึ้นทาบอกภายในอกของเธอมันสั่นจนแทบทรงตัวไม่ไหว ปลายสายยังไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว มีแต่เสียงกรีดร้องของเพียงฟ้าดังขึ้นเรื่อยๆ

"น้องเธอสวยมากนะ สวยถูกใจฉันมาก แต่ถ้าหน้าสวยๆ มีรอยแผลสักเล็กน้อยคงไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

"ยะ ... อย่า อย่าทำน้องฉัน ทำไมพวกแกไม่ทำฉันแทน มาเอาตัวฉันไปปล่อยน้องฉัน"

เธอระบายโทสะออกมาอย่างสุดกลั้นเธอเองก็แทบจะรับผลกระทบแบบนี้ไม่ไหวแล้ว ชีวิตของเธอกำลังไปในทิศทางที่ดีอยู่แท้ๆ แต่แล้วก็ต้องมาพัง พังพินาศเพราะความโรคจิตของ ... คนนั้น …

"ปล่อยน้องฉันเถอะนะ ฉันขอร้อง น้องฉันยังเด็กอย่าทำร้ายเธอเลย"

น้ำเสียงสิ้นหวังของเธอเปล่งออกมา เธอสะอึกสะอื้นจนแทบจะขาดใจทำอะไรไม่ได้เลย เธอทำอะไรไม่ได้ เธออ่อนแอเกินไป

"คลิปเปลือยน้องสาวเธอก็พร้อมจะลั่นสู่โลกออนไลน์ทุกเมื่อ ถ้าเธอไม่เชื่อจะลองคลิปแรกเลยไหมล่ะ"

"ยะ ... อย่าทำอะไรน้องฉันนะ ฉันจะพยายามให้มากกว่านี้"

"สามวัน เธอต้องได้งานทำที่ We are friends"

"ได้ๆ ได้ๆ สามวันนะ ฉันจะเข้าทำงานที่นั่นได้แน่ๆ ยะ ... อย่าทำอะไรน้องฉันนะ"

ไม่มีเสียงตอบกลับจากปลายสาย มีแต่เสียงสะอื้นไห้ของเพียงฟ้าดังขึ้นเรื่อยๆ จนสัญญาณดับไป พายอาร์รู้สึกเหมือนร่างกายของเธอช่างไร้เรี่ยวแรง เธอจมอยู่กับน้ำตาที่แห้งเหือด นี่มันเวรกรรมอะไรของเธอกันนะ

เธอคงต้องทำอะไรสักอย่างไม่อย่างนั้นน้องสาวของเธออาจจะ ...

"เอาวะ อย่ามามัวเสียเวลาร้องไห้อยู่เลยยัยพายเธอต้องปกป้องน้องของเธอให้ได้"

พายอาร์ตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเองหยิบโน้ตบุ๊กออกมาแล้วมานั่งที่โซฟาตัวสีขาวในเมื่อไปหาเขาตรงๆ ก็ไม่ได้งาน งั้นลองสมัครตามขั้นตอนปกติดีไหมนะอย่างน้อยๆ คนที่พิจารณาก็ต้องเป็นฝ่ายบุคคล ฝ่ายบุคคลคงจะไม่รู้หรอกว่าเธอเป็นใคร

เมื่อคิดได้พายอาร์ตัดสินใจทำตามขั้นตอนดูทุกอย่าง โชคดีที่ We are friends มีระบบสัมภาษณ์แบบออนไลน์ เธอจึงไม่ต้องเสียเงินค่ารถไป หลังจากที่ยื่นใบสมัครออนไลน์เรียบร้อยแล้ว พายอาร์ก็เฝ้าภาวนาขอให้ We are friends รับเธอเข้าทำงานพาร์ตไทม์ด้วยเถอะนะ

- หนึ่งสัปดาห์ต่อมา @We are friends –

"สวัสดีค่ะนาย"

พนักงานส่วนใหญ่จะเรียกธันวาว่านายกันทั้งนั้น เขาไม่ค่อยชอบให้เรียกว่าบอส หรือคำอื่นๆ พนักงานสาวต่างก็ซุบซิบกันเบาๆ เมื่อเห็นธันวาเดินเข้ามา

"วันนี้วันเสาร์นายมาทำงานด้วยเหรอ"

"ปกติฉันก็ไม่ค่อยเห็นนายเข้าออฟฟิศนะ"

พนักงานหน้าร้านรีบวิ่งมาต้อนรับธันวาเหมือนอย่างปกติเธอรายงานเรื่องต่างๆ ให้ธันวาฟังเหมือนเดิมไม่ว่าจะมีรถเข้ามาใช้บริการมากหรือน้อย เจอลูกค้าแบบไหนบ้าง หรือแม้แต่ลูกค้าแต่ละรายเป็นยังไง ธันวาก็ฟังลูกน้องตัวเองเงียบๆ จนกระทั่ง

"นายคะ เดี๋ยวนี้ออฟฟิศเปิดให้พนักงานส่วนกลางเข้าทำงานวันหยุดด้วยเหรอคะ บางทีหนูก็เห็นว่ามืดค่ำแล้วไฟในออฟฟิศก็ยังเปิดอยู่เลย"

"หืม มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ"

"ค่ะ หนูเห็นพี่สาวคนสวยบางทีก็กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ น่าสงสารนะคะ"

"พี่สาวคนสวย?"

"ค่ะ" พนักงานสาวพยักหน้า แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองดูอีกครั้งนายของเธอก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้แล้ว แต่กลับเห็นหลังไวๆ ไปทางสำนักงานฝั่งตรงข้ามกับศูนย์บริการ ขนาดลูกน้องคนสนิทของเขายังเดินตามแทบไม่ทันเลยทีเดียว

"นายครับ"

"พวกมึงอยู่นี่แหละ"

"อย่าเพิ่งโมโหครับนาย ใจเย็นๆ ครับ"

เท้าหนักของธันวาก้าวเข้าไปในโซนสำนักงาน ก้าวเข้าไปในลิฟต์ นิ้วเรียวยาวราวกับผู้หญิงขยับเคาะไปที่ข้างตัวของตัวเองราวกับกำลังโมโหหรือตื่นเต้นเขาเองก็แยกไม่ออก

ติ๊ง~

ประตูลิฟต์เปิดออก นิ้วหนาวางลงสแกนนิ้วเพื่อเปิดประตูออฟฟิศเจอเข้ากับคนที่เขาคิดเอาไว้กำลังนั่งทำงานอย่างไม่ได้ดูเลยว่าใครกันที่มาเยือน เขาจ้องมองเธอในชุดธรรมดากระโปรงเนื้อผ้ากำมะหยี่สีดำ เสื้อยืดสีขาวใส่เข้าไปในกระโปรง รองเท้าผ้าใบสีขาว บนใบหน้าเธอมีแว่นตากรอบทองจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างไม่ได้สนใจใครนัก

"เธอ"

"พะ ... พี่ธัน" ธันวาจ้องเธอเขม็ง ทำให้พายอาร์รีบลุกขึ้นยืนกุมมือเอาไว้ด้านหน้าโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วเอ่ยทักทายเขาอีกครั้ง

"สวัสดีค่ะนาย"

"ใครให้เธอมาทำงานที่นี่"

"พายก็สมัครตามปกติเลยนะคะ"

"ออกไป ฉันไล่เธอออก"

พายอาร์อ้าปากกว้างราวกับปากล่างของเธอหนักจนหล่นมาถึงพื้น เพิ่งทำงานได้แค่หนึ่งสัปดาห์โดนไล่ออกแล้ว ให้ตายเถอะเพียงฟ้าเพิ่งจะกลับมาได้แค่สามวันเท่านั้นเองนะ

"ว้าย นายคะ ไล่น้องออกไม่ได้นะคะ"

น้ำเสียงของจารีย์เลขาสาวของเขาดังขึ้นจากทางด้านหลัง เธอรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็วแล้วยืนก้มหน้าตัวสั่นอยู่ตรงหน้าธันวา

"นะ ... น้องเพิ่งจะดิวกับบริษัทล้างรถยนต์ครบวงจรได้ค่ะ อย่าไล่น้องออกเลยนะคะ"

"งั้นผมไล่คุณออก"

"ตายแล้ว นายค่ะ ไม่เอาค่ะ ไม่หงุดหงิดนะคะ มานี่เข้าห้องประชุมก่อนจารีย์จะเอาแผนงานของน้องให้ดูค่ะ"